De babytijd

De eerste 6 maanden leek Loena in alles een normale gezonde baby.  Ze was vrolijk en lachte veel.

Totdat ik na 6 a 7 maanden begon te merken dat ze toch wat achter leek te lopen qua ontwikkeling.  Ik belde met het consultatiebureau en daar deden ze me af als een overbezorgde moeder. Ik moest het gewoon even aankijken.

Tot mijn man toen Loena ongeveer 8 a 9 maanden was ook zei "schat haar ontwikkeling loopt wel erg achter lijkt het bel het consultatiebureau nog eens ".

Loena was ondertussen vrij rustig te rustig voor een baby van haar leeftijd. Ik belde weer met het consultatiebureau en stond nu op mijn strepen. Er is iets niet goed ik voel het.

Waarop ik met veel gezucht een extra afspraak kreeg. Gelukkig begreep de arts daar mijn bezorgdheid en stelde ze voor om fysiotherapie te proberen.  Want op het kinderdagverblijf hadden ze ook ondertussen hun bezorgdheid geuit..  Loena viel te pas en te onpas uit her niets in slaap. Ik liet het filmpje aan de arts zien en die deed het af als overprikkeld.

En ik geloofde als een mak schaap wat de arts zei en adviseerde .Maar dat onderbuikgevoel bleef knagen.

We kwamen terecht bij een hele lieve fysiotherapeute. Loena kreeg 2 x per week fysio. 1 x per week thuis en 1 x per week op het kinderdagverblijf.  Na een paar maanden zagen we nog steeds geen vooruitgang.  Loena was ondertussen 13 maanden en kon nog steeds niet zitten en deed geen poging tot praten.  

Ik had die morgen dat de fysio.weer zou komen bedacht dat ik dat wel met haar wilde bespreken.  De fysio kwam binnen en zei voordat ik iets kon zeggen. " ik moet met je praten ". Zei bevestigde mijn gevoel dar er meer met Loena aan de hand was. Toen ze weg ging heb ik even keihard gehuild. Er klopte gewoon "iets" niet.

Het consultatiebureau begreep me en verwees door naar een kinderarts. In onze eigen stad was er een lange wachtlijst dus moest ik voor eerste controle naar een arts in een naburige stad.

Ww kwamen daar en de kinderarts was een man op leeftijd die bijna met pensioen ging.  Zowel mijn man als ik hadden een ongemakkelijk gevoel bij hem. Hij wilde Loena nakijken en pakte haar van me over. Hij zette haar op een brancard waar ze vervolgens bijna afviel omdat hij haar in zithouding zette en losliet. Terwijl het niet kunnen zitten 1 van de problemen was. Ik moest me.zo inhouden om hem niet aan te vliegen...hij mompelde wat dat het toch wel erg complex leek en hij met pensioen ging en weinig kon betekenen. 

Een maand later konden we eindelijk terecht bij de kinderarts in onze eigen stad. Wat een verademing was dat een hele lieve vrouw die echt naar ons luisterde. En ons direct door verwees naar een kinderneuroloog in een academisch ziekenhuis.  Alleen was daar ook een wachtlijst voor . Maar de verwijzing was er gelukkig. 

Toen we eenmaal bij de neuroloog terecht konden plande ze ons in voor een  mri. Daar kwam niets uit.. 

Loena was in de tussentijd wel zelfstandig gaan zitten.

Wat me opviel was dat ze elke keer haar evenwicht leek te verliezen in het begin zocht ik er niets achter. Maar het werd steeds meer en heftiger. Dus toen we in die week naar de kinderarts moesten besloot ik het te filmen.  

Ze zag het en keek ineens heel bezorgd. Ze zei dit kan epilepsie zijn. Dit veroorzaakte bij mij gelijk heel veel stress omdat mijn moeder aan epilepsie is overleden.  Dit was geen aangeboren epilepsie dus ik had nooit verwacht dat 1 van mijn kinderen die diagnose zou krijgen.

Mijn man nuchter als hij is zei laten we de mri afwachten. 

Dus op een donderdagmorgen ergens in Mei kreeg loena haar eerste mri. Wat een naar gezicht was dat. Diezelfde middag waren we Quinten ophalen van het kinderdagverblijf  . Mijn man wordt gebeld het ziekenhuis.  Hij liep naar buiten en voor mijn gevoel duurde het eeuwen voor hij terug naar binnen kwam. We keken elkaar aan en ik wist het gelijk.  Ik vergeet dat moment nooit meer. Hij zei "het is epilepsie en ze moet per direct aan de medicatie "

Hoe verder schrijf ik in mijn volgende blog