Crying wolf?

De avond ervoor heeft mijn vriend een aantal keer bij Boefke moeten kijken, omdat hij aan het spoken was. In overleg hebben we na een uur toch paracetamol gegeven. Het lijkt er namelijk op dat de hoektanden proberen door te komen. Boefke heeft rode wangen en we mogen niet op die plek duwen tijdens het tandenpoetsen. Door de gebroken nacht gaat mijn vriend extra vroeg naar bed om een beetje bij te komen. Ik beloof om deze nacht eruit te gaan als Boefke gaat spoken.

Nog voor mijn hoofd het kussen raakt, hoor ik Boefke mopperen over de babyfoon. Misschien draait hij zich om probeer ik mezelf gerust te stellen, maar helaas blijft dit bij hoop. Op het beeldscherm zie ik dat Boefke inmiddels rechtop in zijn bed zit en het mopperen gaat over naar huilen. Ik ga toch maar even bij hem kijken en hoop met een aai, een knuffel en zijn muziekdoos Boefke weer in slaap te krijgen. In eerste instantie lijkt het te werken. Na een paar minuten lijkt Boefke in slaap te vallen, maar de kamer uit ga begint het huilen weer. Ik voel aan alles dat er meer aan de hand is en besluit samen met Boefke naar beneden te gaan. Wie weet kan hij dan wel zijn rust pakken als we samen op de bank liggen.

Beneden meet ik eerst Boefke zijn temperatuur. Koorts… Zo midden in de nacht gaan ze toch niets doen tegen de koorts probeer ik mezelf gerust te stellen. Ik geef Boefke een paracetamol en nestel mezelf onder de deken op de bank met Boefke op mijn borst. Dan valt het mij op dat Boefke vrij snel ademt. ‘Dit voelt niet helemaal goed. Zal ik mijn vriend wakker maken? Moet er nu iets gebeuren of kunnen we afwachten tot morgenochtend? De artsen zullen vast zeggen dat dit een verkoudheidje is.’ Ik pieker nog even door en zonder dat ik het merk is Boefke in een diepe slaap gevallen. Het ademen wordt ietsjes rustiger en ik besluit het voor deze keer aan te kijken. Zo stil mogelijk leg ik Boefke weer terug in bed en nestel mij ook naast mijn vriend onder de dekens.

De volgende ochtend heeft Boefke ondanks de paracetamol nog steeds koorts. Volgens het protocol mogen of nee moeten we toch het UMCG bellen. De kinderarts wil dat Boefke even na wordt gekeken in het WKZ. Dit keer pakken we niet alleen spullen voor Boefke in, maar ook voor mij. Alles zegt in mij dat we opgenomen moeten worden en als dat zo is blijf ik bij Boefke slapen.

Bij de SEH mogen we ons verhaal doen en wordt Boefke nagekeken. Zoals gewoonlijk wordt er bloed geprikt en een PCR test afgenomen. Daarna is het wachten op de uitslagen. Deze keer komen de artsen met z’n drieën binnen. Twee co-assistentes en een al bekendere arts. Het blijkt dat Boefke het rhino/enterovirus weer te pakken heeft. Het advies is dan ook thuis verder uitzieken en paracetamol blijven geven. Iets in mij zegt dat er meer aan de hand is, maar volgens de artsen kan de benauwdheid bij het virus horen. De zuurstofgehalte die ze even gemeten hebben is goed en de longen klinken schoon. Als de koorts toeneemt of er verandert iets, mogen we gerust nog een keer bellen.

Eenmaal thuis lijkt het redelijk te gaan. Daarom spreek ik met mijn vriend af om toch de spullen op te halen zoals de planning was. Het enige nadeel is dat het wel een eindje rijden is. Mijn vriend stelt mij gerust door mij erop te wijzen dat Boefke net helemaal is nagekeken. Het is een simpel verkoudheidje en dat heeft Boefke al vaker overwonnen.

Als ik even later op bestemming ben, zie ik een hele lieve update van mijn vriend. Boefke heeft een gedeelte van zijn fruit gegeten en ligt nu te slapen op mijn vriend zijn borstkas. Snel haal ik de spullen op en bel mijn vriend om te overleggen of ik direct weer naar huis ga of dat ik het cadeautje bij het jarige nichtje ga brengen. Volgens mijn vriend kan ik dat best even doen. Wel zegt hij voor we ophangen dat Boefke heel warm aanvoelt. Mijn adem stokt en ik bel direct terug naar mijn vriend. ‘Meet alsjeblieft de temperatuur van Boefke.’ is het eerste wat ik uitbreng. ‘Ja, dat ga ik wel doen als hij wakker wordt.’ probeert mijn

Vriend mij gerust te stellen. ‘Nee, nu! Nu kan ik nog direct terugrijden naar huis. Anders ben ik nog later thuis!’ Een beetje gepikeerd stemt mijn vriend toe. Ik hoor Boefke ondertussen zachtjes protesteren. Dan hoor ik mijn vriend de temperaturen opnoemen die langs komen. ’38.4, 38.6, 38.8, 39.2. Hou nu maar op Boefke! Hoger hoeft echt niet…’ Dan hoor ik het piepje van de thermometer. ’39.6…’ zegt mijn vriend met een zachte stem. ‘Ik rij nu naar huis!’ zeg ik kordaat.

De cruisecontrole klik ik een paar kilometer te hoog. Waar ik normaal 104 rij, staat hij nu op 108. Stiekem ben ik blij dat ik niet zelf gas hoef te geven. Ik zou door dit alles zeer zeker nog harder zijn gaan rijden. Nu heeft de auto de controle. Mijn vriend geeft Boefke ondertussen een nieuwe paracetamol. Hopelijk gaat deze zijn werk doen en is de koorts vooral opgelopen, doordat de vorige uitgewerkt is. Wel spreken we af dat we als ik thuis ben weer een temperatuurtje opnemen. Is het dan weer zo hoog, dan gaan we bellen.

Rond het avondeten blijkt de temperatuur van Boefke nog steeds 39.6 te zijn. Zoals afgesproken bellen we naar de SEH. De kinderarts kan niet direct aan de lijn komen, maar belt ons een half uur later terug. Ze hoort ons verhaal aan en probeert ons gerust te stellen. Dit kan allemaal bij het virus horen. Dat hebben we vanmorgen vastgesteld en kinderen kunnen daar best ziek van worden. Het zit mij niet helemaal lekker. Boefke heeft dit virus vaker gehad en is nog nooit zo ziek geweest… Ben ik nu een overbezorgde moeder of is er echt meer aan de hand?