Buikgriep of zo?! Deel 12

Dag 22: deel 1

Vandaag drie weken geleden kwamen we hier. Drie weken…. Bizar!

De nacht was helaas weer wat onrustig: twee keer een beetje spugen en wakker tussendoor. Vanmorgen is de dokter geweest. Ze vertelde dat Evi het erg goed doet. Haar bloedwaarden zijn prima, en het laat ook zien dat de nieren hun werk goed oppakken. Het dialyse-apparaat is inmiddels van haar kamer en vanmiddag mag de arterielijn uit haar hals!! De verwachting is, dat Evi niet meer aan de dialyse hoeft. Mocht dit toch weer nodig zijn, dan krijgt Evi sowieso een nieuwe lijn. Ook de lijn in haar lies mag er vandaag uit.

Vanmorgen heeft Evi gezeten op de rand van haar bed. Dat vond ze spannend, maar ze deed het goed!

Omdat Evi soms nog wat misselijk is en wat buikkrampen heeft, krijgt ze hiervoor weer wat medicatie.

Als klap op de vuurpijl, heeft de dokter een gigantische verrassing geregeld voor Evi. Vanmiddag mag Bo naar het ziekenhuis komen! Op haar kamer! De beveiliging is al op de hoogte. Hoe geweldig is dat?! Toen Evi dat hoorde, was ze emotioneel. Zo fijn voor haar.

Evi is overdag veel wakker, heel adequaat, stelt vragen en wordt graag voorgelezen.

Dag 22: deel 2

Wat was het fijn om Bo weer te zien na 3 weken. Bo was ontzettend lief en voorzichtig. Evi was daarna wel emotioneel; ze besefte des te meer dat ze zo graag naar huis wil. Gelukkig snapt ze ook dat ze iedere dag een stukje dichterbij huis komt.

Dag 23: deel 1

Wij waren vannacht ‘#teamnosleep’

Geen oog dicht gedaan en Evi ook niet. Een paar keer had ze ontlasting vannacht (fijn dat het weer op gang is gekomen, maar kan dat ook verplaatst worden naar de dag?!). Verder heel veel voorgelezen, gelegen en wat gekletst. Boek uit en vannacht maar een luisterboek gekocht. Het was gelukkig wel gezellig. Nu zijn we best moe…. Is het al bedtijd?!

Dag 23: deel 2

Evi heeft vanochtend weer op de bedrand gezeten met behulp van de fysio, verpleegkundige en Chris. Dit kost haar ontzettend veel energie en in het begin voelt ze zich ook duizelig. Het is onvoorstelbaar om te zien wat het doet met je lichaam als dit 3 weken heeft stilgelegen…. Letterlijk soms qua functies ook. Maar ook weer net zo bizar te zien hoe snel een lichaam weer kan herstellen.

Morgen mag Evi misschien naar de kinderafdeling… Poeh! Een enorme mijlpaal natuurlijk, maar -eerlijk is eerlijk- ook spannend, vinden Chris en ik. Het voelt hier zo veilig en vertrouwd voor ons. We kennen hier ontzettend veel gezichten en ze hebben ook alle tijd voor ons. Dat zal anders worden en wennen zijn. Niet verkeerd, maar wennen….

Evi doet ontzettend haar best om dingen zelf te doen en te trainen. Ze weet dat dit betekent dat ze dan sneller herstelt. Ze heeft echt een enorm doorzettingsvermogen. Zo knap! Ook is ze best heel goed te pas, zeer adequaat en komt ze goed voor zichzelf op. Een wonder vind ik het echt!

Evi krijgt dagelijks een prik tegen trombose. Bij het woord ‘prik’ schreeuwt Evi al moord en brand. Ze is altijd zo bang voor prikken geweest. Gisteren was dit even niet handig gecommuniceerd door de verpleegkundige, maar het is uiteindelijk wel gelukt. Vandaag lukte dit al veel beter en zei ze daarna; ‘Ik denk dat ik hier mijn prikangst ga overwinnen deze dagen’. Dit vind ik dan weer zo mooi.

Vanmiddag hebben ze Evi weer in slaap gebracht om de wond te kunnen bekijken en verzorgen. Ook maakten ze een echo van hart en longen. De wond ziet er prima uit!

Helaas hebben ze bij de longen weer veel vocht gezien en hebben ze nu toch een drain geplaatst om het vocht af te voeren. Het duurde allemaal wat langer dan verwacht en dat was eventjes spannend. Er zit ook een bacterie in het vocht, dus ze moeten dit even goed in de gaten houden.

Mijn gevoel zegt dat de kinderafdeling dan wellicht nog een paar dagen moeten wachten, maar dat was nog niet zeker zeiden ze hier…

Evi heeft vandaag niet geslapen (behalve toen ze haar in slaap gebracht hadden)…. Ze denkt dat het haar vannacht ook niet lukt om te slapen. Ik hoop dat ze dit toch verkeerd aanvoelt.

Dag 23: deel 3

Soms wil ik heel hard wegrennen, vluchten en doen alsof het allemaal niet waar is. Weg van hier. Terug naar mijn ‘oude leven’ dat waarschijnlijk nooit meer ‘normaal’ zal zijn…

Paniek, angst, onzekerheid en wanhoop denderen allemaal voorbij. Ik weet dan even niet hoe ik me weer kan opladen voor een nieuwe dag. Zien dat jij pijn hebt of beroerd bent en niets kunnen doen. Je zien vechten tegen je angst. Niet te weten hoe lang dit nog gaat duren.

Jij bent zo sterk en dapper en je doet het fantastisch, maar ik krijg het even niet voor elkaar. Even niet…

Ik wens je een goede nacht, lieve Evi . Je hebt het zo nodig!

Morgen lukt het me vast weer om sterk te zijn...