Brief voor jou

Lieve Lana,

Wat was het vijf jaar geleden een rollercoaster toen ik ineens op mijn 23ste zwanger bleek te zijn. Mama en papa kende elkaar nog maar twee jaar. Ik was nog jong en volop in de leer van het leven na een hoop mee te hebben gemaakt.  

Tot ik ineens zwanger bleek te zijn van jou. Ik riep altijd dat ik jong moeder wilde worden, nou dat was ik ieder geval “perongeluk” gelukt. Ik was enorm blij, maar ook enorm veel last van mijn paniekaanvallen. Hoe ga ik dit kindje in godsnaam verzorgen? Kan ik dit wel? Hoe dan? Kan ik dit wel naar mijn turbulente jeugd? 

Ik genoot enorm van mijn dikke buik, en iedereen mocht dit zien. Ik word mama en wat was ik nu al enorm trots op je! ❤️  Shoppen naar toffe babykleertjes werd een nieuwe hobby. De babykamer bezocht ik iedere dag en kon er wel uren rondhangen. 

In de nacht van 17 juni begonnen de eerste weeën. En dit was ook nog eens op de uitgerekende datum. Je wist dat mama daar altijd wel lekker op ging volgens mij🤣 De bevalling was pittig, maar wel zo mooi. Zo bang dat ik was om te bevallen, zo erg viel het uiteindelijk wel mee. Om 17:12 was je er dan eindelijk. Ik voelde me gelijk zo enorm trots. Je maakte ons leven zo compleet. Je heerlijke voetjes. Je schattige bolle wangetjes. En je mooie rode haartjes. Wauw dit is gewoon van ons. Gemaakt uit liefde voor elkaar! Je ben echt een cadeau voor iedereen om ons heen tot de dag van vandaag❤️

Je was een pittige baby. Je lachte niet veel en huilde veel. Ik genoot steeds minder en ging in standje overleven. De nachten waren heftig en zonder papa had ik niet geweten waar ik had gestaan. Nachten wandelend en wiegend door het huis.  Alle focus ging naar jou. Met alle liefde meisje! En dat zullen we altijd doen🧡 

Het eerste jaar was enorm zwaar, de nachten waren enorm heftig. Mama zat in een “mommy burn-out” en trok zich steeds meer terug van de buitenwereld. At mijn emoties weg, zorgde slecht voor mezelf en genoot niet meer zoals het eigenlijk hoorde te zijn. Overal zag je ideaal plaatjes, maar het leek mij niet te lukken.  Wat ging er toch mis? Papa en mama zaten op het randje van breken. Maar we waren sterk en wilde alles doen om dit te laten slagen. Voor jou en ons🧡

Naar het eerste jaar ging het steeds beter met je, en met ons. Osteopaten, dokteren, fysio alles probeerde we om er achter te komen, waar je nu last van had. Waarom was je zo verdrietig? Had je pijn, honger, wat was het toch?

We gingen nog steeds af en toe naar de osteopaat en er kwam al snel naar voren dat je hooggevoelig bent. Drukke plekken waren niet fijn en iedereen op je arm ook niet. Dit uiten zich vaak in de nacht. Je sliep het liefst bij mama en papa. Dit verklaarde voor ons veel. Tot de dag van vandaag uit zich dit nog steeds in de nacht. Woede en veel verdriet. Met pijn in je beentjes naar een te overprikkelende dag. Maar nu weten we hier op in te spelen. We luisteren naar je behoeftes. En dan komt het eigenlijk altijd goed. 

Je wist wat je wilde en ook wat je niet wilde. 🥰 iedere dag om 16u was het lekker drinken bij mama aan de borst en dan samen een slaapje doen op de bank. Nu ik eraan terug denk, schieten de tranen in mijn ogen. Wat was dit fijn en wat een geluksgevoel kreeg ik hier van in die zware tijd. Alleen wij tweeën en je lachjes in je slaap, toen je voldaan je buikje had gevuld met mamasmelk. Wat mis ik dit... en nog steeds knuffel je graag liggend op mamas buik. Maar nu ben je mijn reuze baby en geniet je er nog steeds net zoveel van. Die donkere wolk veranderde in een prachtige mooie roze wolk. En daar zitten we nu nog steeds. Voor altijd!

Het ging met mama ook steeds beter en ben naar dat jaar weer lekker gaan werk.  Fulltime mama zijn was niet zo mijn ding... af en toe op adem komen had ik echt nodig. Jij ging lekker naar de opvang. Mijn eigen ding doen is zo fijn! Waar je ook het lievelingetje en clowntje was van de leidsters. We maakten mooie herinneringen en reizen naar toffe plekken. Op zo’n momenten was je helemaal in je nopjes. 🥰en wij ook! Mijn eigen ding doen gaf een hoop rust voor mama zodat ze nog beter kon focussen op jou. 

Je bent een spiegel van je leuke moeder. 😅 Dat botst tot de dag vandaag nog steeds af en toe.  Net zo eigenwijs! Maar ook net zo grappig en leuk😏 Nog steeds gevoelig voor kleine dingen. Je beste vriendinnetje vanaf de geboorte die ineens een ander best vriendinnetje heeft en dit regelmatig tegen je vertelt.. Je praat er zoveel over en hebt er vaak nog steeds tranen van. Gelukkig deel je dit met ons, ondanks dat je zo’n dingen enorm met je meedraagt. Zodat wij er voor je zijn en kunnen delen dat dit is hoe de wereld helaas soms is. Zo jong maar ook zo wijs.. ❤️ heeft er iemand pijn voel jij met diegene mee. Je geeft diegene dan een knuffel of zegt wat liefs.

Onze liefde voor jou, is enorm maar ook echt enorm groot! nu alweer over een maandje vijf jaar. 😭Waar blijft de tijd? Je bent nog steeds dat pittige, gevoelige enorm lieve knuffelkont en blijf altijd zoals je bent ❤️ want dan ben je het leukst “buiten je grote mond af en toe”! 🤣 Geloof in wat je doet en weet dat je dat kan🥰 Wij staan achter je! En laten je vrij maar kijken mee. En zijn er zodra het nodig is. Want wij zijn 1 team samen met je lieve zusje Pip. 

We houden van je moppie!🧡