Brief aan mijn pester

Ja, je leest het goed. Ik zeg “lieve” Ik weet namelijk zeker dat jij me niet bewust pijn hebt gedaan. Je deed mee met de anderen om stoer te doen. Of misschien was het jouw idee wel, omdat je bang was om anders zelf het pispaaltje te zijn. Of misschien zat je in de shit, en had je problemen thuis bijvoorbeeld.

Ik neem je niks kwalijk, ik ben er niet (meer) verdrietig om. Nu weet ik dat het ook zielig was voor jou. Dat je mee moest doen, of zelf een issue had. We waren nog klein, het was de lagere school. Maar ik voelde me niet veilig. Ik ben me anders gaan gedragen omdat ik niet meer gepest wilde worden, ik kon niet meer mezelf zijn.

Ondertussen ben je rond de 40 en vind je pesten vast afschuwelijk. Al die verhalen op social media, je wordt er naar van. Want inmiddels heb je zelf ook kinderen en die bescherm jij met je hele ziel en zaligheid. Jouw schatjes, jouw mopjes die altijd zichzelf mogen zijn. Kom niet aan jouw kinderen! En terecht…

Je hoeft niet terug te denken aan vroeger of je schuldig te voelen. Maar ik wil je wel iets vragen. Wil jij alsjeblieft je oogappeltje leren dat ieder kind anders is. De één is verlegen en zegt niet veel, de ander heeft een grote mond en kan soms zelfs agressief zijn. De één is heel druk en de ander juist heel bang.

Wil jij je kind leren dat respect voor iedereen belangrijk is? En dat je niet hoeft mee te praten met de meerderheid als je dat niet wilt. Soms zijn kinderen met bepaalde dingen anders dan hun leeftijdsgenootjes, leer je kind dat anders zijn niet stom is. Anders zijn is interessant!

Lieve pester, zullen wij er samen voor zorgen dat onze kinderen er gewoon altijd mogen zijn? Dat ze mogen vragen wat ze willen vragen, dat ze mogen dragen wat ze willen dragen? En dat wij én onze kinderen daar dan gewoon niets van vinden?

Meedoen met de groep en “erbij horen” is echt zo 1988... Laten wij, onze generatie, er samen voor zorgen dat vanaf nu ieder kind zich veilig voelt op school.

Dankjewel