2 jaar geleden
Bompa verteld
De ouders van Chris kijken er naar uit om opa en oma (bompa en bomma) te worden. Ze vonden het daarom leuk om eens te schrijven over toen hij klein was.
Oeps” Nou moest ik het zelf zeggen. Hoe vaak dat ik dat vroeger van mijn drie schatten van kinderen heb moeten horen als ze de deadline voor hun huiswerk, spreekbeurt, profielwerkstuk, scriptie, etc. weer dreigden te overschrijden. Dan zat Pa weer hele avonden met zijn grut aan de pc om te helpen bij het wegwerken van de achterstand.
Eerlijk gezegd, heb ik er nu wel een beetje leedvermaak om. Tenminste een van mijn kinderen die kan ervaren hoe frustrerend dat uitstelgedrag is.
Maar ja; ik had Chris al weken geleden aangeboden een stukje te schrijven toen hij verlegen zat om inspiratie. En ja, natuurlijk kreeg ik dan het verzoek precies een week voor de deadline.
“Oeps” dat zeiden mijn vrouw en ik ook toen 31 jaar geleden de echo aangaf dat we twee kinderen in een worp zouden krijgen, Daar hadden we niet op gerekend. Daniëlle was nog bezig met een vervolgstudie en ik werkte pas een paar manden bij mijn nieuwe werkgever. Chris en zijn broer waren wel alletwee gewenst. En, als alles zo was gegaan als wij voor ogen hadden, was Daniëlle al klaar met haar opleiding en zou onze eerste telg op onze vijfde huwelijksdag ons leven komen verrijken. Lekker makkelijk om je trouwdag nooit te vergeten.
Tja, en dan komen ze met zijn tweeën tegelijk. En natuurlijk, statistisch nauwkeurig uitgerekend voor tweelingen, precies drie weken voor de datum waar wij op hadden gehoopt.
Nou ja; twee tegelijk dus. Dubbele kinderkamer, een tweeling kinderwagen, meteen een dubbele uitzet. En dat allemaal met maar een keer kraamvisites (dus minder cadeautjes).
Hoe is het leven van ouders met een tweeling? Aan de ene kant was het stervensdruk, aan de andere kant was je apetrots. We leerden onze tijd beter in te delen en werden ineens heel budgetbewust. Want, ondanks dat ze kinderwagen en kinderkamer moesten delen, hadden ze voor de rest wel dubbel zoveel nodig. Dan leer je pas hoe duur luiers, poedermelk, kinderhapjes, kleertjes, schoentjes, etc. zijn.
<p>Al vanaf de eerste dagen bleek hoe verschillend tweelingbroers kunnen zijn. Chris was eerder met praten, zitten, kruipen en lopen. En toch was hij wel het meest voorzichtig; bang voor gezichtsverlies vooral. Zijn broer zat daar niet mee. Voor die was het geen probleem als hij met zijn fiets viel, met zijn rolschaatsen onderuit ging, bij het skeeleren uit de bocht vloog, uit het klimrek donderde, ga zo maar door. Waar Chris vooral binnen speelde, was zijn broer altijd buiten te vinden. Dat was onze grootverbruiker van Betadine en pleisters. Ook al snel was het duidelijk dat Chris meer interesse had voor meidendingen, terwijl zijn broer het liefst soldaat, Ninja turtle of Batman wilde worden.
Voor Chris werd het dan ook een feest toen zijn zusje eenmaal oud genoeg was om samen met hem te spelen. We hadden op gegeven moment een verzameling Barbies waar menig speelgoedwinkel jaloers op kon zijn.
Toen hij een keertje mee mocht naar de balletles van zijn kleine zus, was voor hem het hek van de dam; hij wilde ook op ballet. Dat beviel zo goed dat zijn hele middelbare schooltijd in het teken kwam te staan van ballet, De school had een apart programma voor toekomstige balletdansers: geen gym, geen muziekles, geen tekenen of handvaardigheid; maar 17 uur per week dansen. En dan ook nog eens een keer of 6 opvoeringen per jaar. En, ondanks dat hij uiteindelijk niet voor een professionele balletcarrière heeft gekozen, merk je nog steeds dat hij de discipline en fysieke ontwikkeling van een balletdanser met zich meedraagt (al zal Sander daar misschien anders over denken).
Het vele ballet kwam helaas met fysiek ongemak. Elke dag pijnlijke voeten, knieën en heupen. Gelukkig heeft hij op tijd eieren voor zijn geld gekozen en is hij geswitcht naar een beroepsopleiding waar zijn gevoel voor lichamelijke expressie optimaal kan worden ingezet. Daarnaast biedt het hem ook veel meer voldoening als hij, als gebarentolk, zich in kan zetten voor anderen.
En daar ben ik, als vader, dan weer retetrots op; mijn zoon kiest ervoor om zich in te zetten voor de integratie van mensen die een extra steuntje in de rug kunnen gebruiken.
o, en nu nog ter goedkeuring voorleggen aan Daniëlle. Die zal wel het nodige commentaar hebben, maar ik kan haar lekker over veertien dagen terugpakken als zij haar verhaal moet inleveren.
