
Bijten, slaan of knijpen. Nee, het is géén falende opvoeding.
Peuters kunnen gefrustreerd zijn. Het reguleren van emoties moeten die kleintjes allemaal nog leren. Voor volwassenen is dit soms nog moeilijk, laat staan voor peuters. Soms uitte die kleintjes dit met bijvoorbeeld bijten, slaan of knijpen. Ik heb geleerd dat dit niets met opvoeding te maken heeft. Wél met wat je er mee doet!
Wanneer je mensen spreekt die géén ouders zijn, is vaak de mening dat als een kind bijt, slaat of knijpt voortvloeit uit een falende opvoeding. En ik moet bekennen dat ik dit ook dacht vóór dat ik kinderen had. Want hallo, jij als ouder moet ervoor zorgen dat dit niet gebeurd. Maar ik heb inmiddels geleerd dat het beginnen met bijvoorbeeld bijten kan bij peuters. Het is een uiting van emoties. Waar het om draait is wat je ermee doet.
Ik merk dat June momenteel vrij gefrustreerd kan raken. En dit kan gaan om kleine dingentjes. Bijvoorbeeld omdat ze even de aandacht niet krijgt of omdat er iets niet lukt. June wilt een hele hoop dingen ondernemen. Ik merk dat zij sneller wilt dan haar ontwikkeling toe laat. En dit is altijd al geweest. Waar je las bij bijvoorbeeld oei ik groei, je kind kan nu beginnen met een bepaalde ontwikkeling, was June al 2 stappen verder. Dat is nu nog steeds. Daar raakt June nu steeds meer gefrustreerd van. Dat uitte zij in bijten.
Daar was ik zo van slag van. Dat voelde voor mij als falen. En het deed zeer. Want, ik doe de hele dag alles voor haar, ik wil het beste voor haar, en dan bijt zij mij?! Ik weet ook echt wel dat June niet zo redeneert. Want hallo, ze is tweeënhalf. Maar het voelde even zo. Ik denk dat het ook zo heftig voelde omdat dit de eerste keer was dat ik dit gevoel had als moeder.
Voor June was dit een uiting van frustratie. Opgekropte emotie. Ik weet waar het vandaan kwam. Maar keur het absoluut niet goed. Want ik wil geen kind dat bijt. Ik denk ook dat de essentie niet is dat je kind is een keer bijt of knijpt, maar hoe je ermee om gaat. Want een kind dat dit blijft doen wil je natuurlijk niet.
Ik heb June duidelijk gemaakt dat dit echt, maar dan ook echt niet kan. Er is geen ruimte in dit gezin om te bijten of te knijpen. Dat is niet makkelijk. Want een kind van bijvoorbeeld drieënhalf of vier jaar kan meer begrijpen dan een kind van tweeënhalf. Want hoe June lijkt een grote meid, maar ze is nog zo klein!
En weetje, ieder kind is anders. Het ene kind bijt bijvoorbeeld niet, het andere wel. Het ligt denk ik ook aan het temperament van je kind. June is nogal een pittig dametje. Bij elk kind vergt ook een andere aanpak. Negeren is bijvoorbeeld bij June geen optie. Want dan gaat zij gewoon door met hetgeen wat zij aan het doen is.
Iedere ouder doet dit op de manier wat voor het kind werkt. En dat is allemaal goed. Ik denk dat er geen goed of fout bestaat, zolang de intentie maar goed is.
Hoe gingen jullie om met deze ‘fase’?
Bedankt voor het lezen!
Liefs,
Jamielee.
Renske Ceylan
Gewaarschuwd. Vragen wat er is. Uitleggen dat boos of verdrietig worden mag. En huilen ook. Maar dat we niet bijten/slaan/smijten/krijsen etc. Dat mama 1 keer waarschuwt en als ze dan niet ophoudt ze af moet koelen op de gang. Ja en die gang heeft ze dus een paar keer gezien. En nu snapt ze dat en is waarschuwen 8 van de 10 keer genoeg. Maar ze heeft ook al een keer een tik op haar bil gehad omdat ze na waarschuwen de hond of kat alsnog keihard kneep of iets anders deed wat echt te ver ging. Ik heb een pittig en gevoelig kreeftje.