Als je kind anders dan anders is....

De Muis vraagt al langere tijd om een momentje met mij alleen. Na een heftige periode met allerlei onderzoeken, gesprekken etc ( zie mijn vorige blogs) proberen we haar nu wat meer 1 op 1 aandacht te geven, zodat ze hopelijk weer wat lekkerder in haar vel gaat zitten.

We struinen heerlijk door de smalle straatjes van de binnenstad en wippen hier en daar een interessante winkel in. Op vragen hoe het gaat met haar en wat ze van school en haar klas vind, krijg ik zoals gewoonlijk in de eerste instantie politiek correcte antwoorden. Als je de Muis niet kent en niet door haar maskers heen kan kijken dan zou je denken dat het een vrolijk kind is, wat met plezier naar school en goede cijfers haalt.

Echter zit ze niet zo lekker in haar vel. Ze mist uitdaging in de les, de leerstof is te simpel en de plusgroep is maar 1 moment per week. Omdat ze nadenkt over lastige dingen, vooral voor een 8 jarige vind ze ook weinig aansluiting bij anderen. Gelukkig heeft onze Muis wel wat vrienden, maar niet erg veel. Met een beetje doorvragen komt dit er allemaal uit. Daarnaast vind ze het thuis ook lastig met een vader die niet lekker in zijn vel zit. Enorm zijn best doet, maar niet echt precies weet waar ze van houdt. En dan ook nog eens een moeder en een zus met ASS. Ze is continue bezig met hoe anderen zich voelen of blij te maken dat ze zich zelf vergeet.

Na een leuk beeldje te hebben gekocht in een kleine plaatselijke kunstgalerij, wat make-up en de toegezegde bubble tea, wil ze nog graag shoppen bij de ZARA. Ze struint een beetje doelloos tussen de rekken en tafels door. Het is het net niet allemaal. De kleuren zijn te pastel. Te veel ruches, te tuttig. Totdat haar oog valt op een mooie groene baseball jas met afneembare capuchon. Ze is volledig enthousiast en wil er ook een mooi shirt bij hebben om eronder te kunnen doen. Terwijl ze eerst de jas past om te kijken of de maat goed is, voel en zie ik de eerste blikken van andere ouders al. De jas past en ik ga samen met de Muis op zoek naar een mooi bijpassend shirt. Na een paar opties te hebben gekeken valt haar oog op een zwart shirt van Jean-Michel Basquiat. De blikken die ondertussen geworpen worden richting onze kant variëren van: dat doe je je kind toch niet aan tot verbazing. Want de Muis was namelijk al struinend op de jongensafdeling afdeling gekomen, waar ze enthousiast was geworden van de keuzes die ze daar vond.

Daarna stonden we in de wachtrij voor de kleedkamers. wie er in hemelsnaam bedacht heeft dat 3 kleedkamers op de kinderafdeling handig is, geen idee. vooral niet handig op een vrijdag in een vakantie met hele drommen tieners. De kleren zaten goed en ze wilde ze niet meer uitdoen. Wat oke was volgens de lieve dame achter de kassa.

Bij thuiskomst met haar gehad over haar kledingkeuze. Ze heeft gelukkig niks meegekregen van al die blikken, die ik zo goed en kwaad mogelijk heb geprobeerd te negeren. En wat ze zegt is behoorlijk wijs en past bij hoe we onze kinderen opvoeden: ik wil gewoon aandoen waar ik mij goed in voel en mij maakt het niet uit waar het vandaan komt. Ik wil gewoon genderneutraal zijn. Als iemand er wat over zegt dan zeg ik dat.

Aan de ene kant ben ik super trots op haar, maar aan de andere kant maak ik mij ook zorgen in een wereld die steeds harder lijkt te worden