Als het einde en nieuw leven heel dicht bij elkaar komen.

In de zomer van 2019 kwam de oma van Don (toen bijna 89 jaar) in het ziekenhuis terecht. De artsen gaven haar dagen, misschien een week.. Ik was in die zomer zwanger van Candice, haar eerste achterkleinkind. De komst van een kleintje had haar in april zo opgevrolijkt en ze was vastberaden om dit bijzondere moment mee te maken. 

Na een paar weken ziekenhuis moest oma overgeplaatst worden naar een hospice. Wonder boven wonder herstelde ze daar zo goed en mocht ze zelfs weer terug naar haar eigen appartement. Een paar maandjes later werd Candice geboren en wat zijn we dankbaar dat ze dat heeft mogen meemaken. Ze vond het zo bijzonder en was zo trots. Dankbaar voor deze 1,5 jaar extra tijd. 

Toen kwam in maart 2021 het verdrietige moment dat oma op sterven lag. Het moment dat de laatste dagen aan waren gebroken en ze rustig insliep in haar slaapkamer blijven mij bij. In de woonkamer naast haar slaapkamer kroop haar achterkleinkind vrolijk rond. Ze vrolijkte iedereen op in deze verdrietige situatie. 

Candice staat met haar 16 maanden oud aan het begin van haar leven en voor haar overgrootoma nadert het einde. Deze situatie en het contrast raakt mij. Ons meisje van bijna 1,5 en in de kamer ernaast een enorm sterke vrouw van 90 jaar die ontzettend veel heeft meegemaakt in haar leven. Haar leven is niet meer van kwaliteit, ze is op en iedereen heeft er vrede mee (hoe verdrietig het natuurlijk blijft). Dit is haar einde en van jou Candice nog maar het begin van jouw leven. Ik hou je nog even extra lang in mijn armen mijn lieve meisje. 

Dit is de harde realiteit. Dit is het leven. Geniet, lach, heb lief, want je leeft maar 1 keer.