Achter elkaar door

Aan het einde van de dag merk ik dat mijn keel en stem niet helemaal meer mee willen werken. De rest van de dag probeer ik zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen door op tijd naar huis te gaan en nog beter vroeg naar bed. Donderdags lijkt mijn stem nog minder te worden. Ik hoop zo dat het alleen het rhino/enterovirus is, want dan ben ik er binnen een paar dagen weer vanaf. Alleen op vrijdag stopt mijn stem er halverwege de dag er helemaal mee. Mijn keel doet zo’n zeer dat zelfs eten een opgave is. Met een paar ondersteuners die mij helpen in de klas weet ik de dag nog goed af te ronden. Boefke heeft mij zeer zeker goed aangestoken.

Met goede hoop hebben wij in het weekend allerlei afspraken gemaakt. Alleen de eerste afmelding door ziekte is al binnen. Flexibel als we zijn, maken we nieuwe plannen. We hebben zelfs een paar plannen die vorige week niet door konden gaan ingepland voor dit weekend.

Zaterdagmorgen ben ik al wat spullen aan het klaarzetten als het mij opvalt dat Boefke best warm voelt. Voor de zekerheid meten we zijn temperatuur. De thermometer maakt weer het irritante piepje en Boefke heeft koorts. Daar gaan we weer…

Als eerste bellen we de afspraken af. Mijn vriend baalt enorm en is niet meer te genieten. Waardoor ik zelf ook ga mopperen. De sfeer is compleet omgeslagen. Braaf volgen we het protocol en bellen naar het UMCG. Net zoals de week ervoor mogen we ons melden op de SEH.

Door de verbouwing moeten we naar het calamiteitenhospitaal. We mogen plaatsnemen op een bed in de grote zaal, terwijl de verpleging de gordijnen om ons heen zoveel mogelijk probeert dicht te trekken. Doordat het een grote zaal is, horen we ook de andere patiënten. De verpleging doet de benodigde controles, neemt bloed af en de PCR test. Boefke kruipt vervolgens op mijn schoot en valt in slaap.

Ik hoor een vrouw in de verte gillen ‘Mijn been, mijn been, au, au, au.’ Snel kijk ik of Boefke blijft slapen. Het liefst wil ik zo snel mogelijk weer weg. Gelukkig komen de artsen op dat moment binnen. Ik herken haar van de afdeling waar Boefke al eerder heeft gelegen en zij herkent ons ook. De waardes laten een virus zien en we mogen weer naar huis. Wel moeten we contact opnemen als we het niet vertrouwen.

De volgende ochtend kan ik in Boefkes dossier zien welk virus hij heeft. Dit keer is het een influenzavirus. Kortom een fikse gewone griep. De koorts loopt regelmatig op tot ongeveer 40 graden. De paracetamol doet er niet veel voor Boefke. Gelukkig weten we hem goed gehydrateerd te houden. Wel hebben we afgesproken dat we op maandag contact opnemen met het UMCG als de koorts niet zakt tegen die tijd. Ook met mij gaat het niet beter. Ik blijf enorme keelpijn houden en mijn stem werkt niet meer mee.

Maandagochtend merk ik dat mijn keel extreem veel zeer doet bij het opstaan. Eigenwijs als ik ben, wil ik nog steeds geen paracetamol innemen. Ooit heb ik door ziekte erg lang en veel paracetamol moeten gebruiken, waardoor ik zelfs moest afkicken. Alleen nu voel ik zelfs de amandelresten in mijn keel zitten. Tijd om de huisarts in te schakelen.

Het is nog best een uitdaging om tussen alle telefoontjes te komen. Na een half uur heb ik een afspraak voor dezelfde middag. Het grote probleem is dat het best een uitdaging is om zonder stem voor een dreumes te zorgen. Vooral een dreumes die soms alles wil en soms weer helemaal niets, omdat hij zich niet lekker voelt. In overleg met mijn vriend schakelen we mijn moeder in om mij te ondersteunen. Zo kan mijn vriend wel werken.

Tijdens het verschonen van Boefke zijn luier, neem ik gelijk zijn temperatuur op. Boefke heeft weer bijna 40 graden koorts en dat in de ochtend. Ik gebaar mijn moeder dat ze mijn vriend moet roepen. Boefke moet weer gezien worden vind ik. Een aantal minuten later belt mijn vriend naar het UMCG. Het kan inderdaad komen door het virus is het antwoord wat wij krijgen, maar met de net afgeronde antibioticakuur en Boefke zijn medische geschiedenis in het achterhoofd is het verstandig om hem toch weer even na te laten kijken. Onderling gaan het UMCG en het WKZ overleggen.

Dan gaat mijn mobiel. Kak! Praten doet mij pijn… alleen als ik wacht tot ik bij mijn vriend ben, ben ik misschien te laat met opnemen. Dus neem ik vlug op en zeg zo min mogelijk. Ondertussen gebaar ik dat mijn moeder mijn vriend moet halen. Gelukkig heeft mijn vriend de telefoon ook gehoord en is hij al halverwege de trap. Snel neemt hij mijn mobiel over. Boefke mag zich melden bij het WKZ. Rond 1 uur moet hij bloedprikken, daarna mag hij langs de arts. De verwachting is dat Boefke met een speciaal medicijn naar huis mag. Deze helpt dan Boefke zijn lijf tegen het virus te vechten.

De gehele middag houden mijn vriend en ik contact via WhatsApp, zodat ik niet hoef te praten. Als ik even later in de onderzoekskamer van de huisarts plaatsneem, probeer ik zo goed mogelijk te vertellen dat Boefke vorige week een virus en een bacteriële infectie had. Nu heeft hij weer een virus dus denkt de huisarts na een blik in mijn keel dat ik van het ene virus in het andere over ben gegaan en ze beide op mijn zwakke plek zijn gaan zitten. Dat zou volgens haar nu mijn keel zijn. Ik snap waar ze aan denkt, maar vermoed zelf wat anders. Toch wil ze het even aankijken. Als het aan het einde van de week nog niet over is, moet ik terugkomen. Dan zou het misschien toch een bacteriële infectie kunnen zijn.

Rond een uur of 4 belt mijn vriend op. Hij wil mij meedelen dat ze onderweg naar huis zijn. De kinder MDL arts van Boefke denkt dat Boefke flink ziek is door het griepvirus, maar moet nog wel de ontstekingswaardes binnen krijgen. Dan moet mijn vriend ineens ophangen, omdat hij gebeld wordt door een ander nummer. Nog geen tien minuten later gaat mijn mobiel weer. Boefke moet toch naar het ziekenhuis. Het WKZ ligt nog steeds vol dus mag Boefke zich weer melden in het Diakonessenhuis. Dit is uit voorzorg om te zien wat het virus gaat doen in combinatie met het virusremmend middel dat ze hem gaan voorschrijven. Weer zijn we van elkaar gescheiden en dit keer mag en wil ik niet langskomen. Ik wil geen risico vormen voor andere kwetsbare patiënten.

Twee dagen later wordt er weer bloed geprikt bij Boefke door de laborante. Boefke laat zich goed afleiden door de pedagogisch medewerkers, want hij geniet van alle aandacht. Al is hij al zoveel gewend dat het bloedprikken op zich vaak geen probleem is. De prik en het pleister plakken zijn de enige momenten waarop hij protesteert. Na een paar uur komen de artsen binnen. Ze vinden dat Boefke naar huis mag, want ze zien dat de koorts afneemt. Ook al zijn de ontstekingswaarden lichtelijk gestegen. Het kan ook zijn dat de piek daarvan net geweest is. Als Boefke zieker wordt, moeten we meteen bellen maar voor nu zien ze geen reden om in het ziekenhuis te blijven. Wel geven ze ons het advies om eens langs de KNO arts te gaan. Boefke snurkt enorm in zijn slaap en heeft veel virusinfecties in zijn luchtwegen. Wie weet kan zo’n arts iets voor hem betekenen.

Zelf knap ik maar niet op. Dus aan het einde van de week bel ik de huisarts op. Zij belt een paar uur later terug. Nu ik zo lang last hebt, denkt ze dat ik toch de bacteriële infectie cadeau heb gehad van Boefke. Dezelfde dag mag ik beginnen met een antibioticakuur. Een waar ik waarschijnlijk veel eerder aan had gemoeten, omdat ik binnen een dag al verbetering voel.