Wordt moederdag ooit weer hetzelfde..?

In mijn vorige blog vertelde ik hoe we op vakantie waren met mijn familie zonder mijn (ex) man. Hoe we even alles konden vergeten. Tenminste vooral de kinderen dan. Want mijn hoofd ging alle kanten op! 

Die ochtend werd ik wakker. Direct kwam er een soort paniek over me heen!

Vandaag gaan we naar huis. Dan zien we hem weer. Dan moeten we weer in de stress… weer in de overlevingsmodus… terwijl ik net begon te wennen aan iets van rust.. ik zag er als een berg tegenop. Daarnaast moest ik nog 65 km rijden met drie kids en een overvol hoofd. En o ja.. het is ook nog moederdag. 

Moederdag heeft sinds 2015 al een andere lading gekregen voor mij. 7 jaar geleden zat ik bij mijn oma thuis. We waren daar op visite voor moederdag. Shit.. dacht ik mijn cadeautjes vergeten. Ach zei mijn ex. Dat komt dan wel later. Maar ik baalde er van. Ook omdat mijn moeder ziek was. Volgens de artsen zou ze nog best wat jaren meegaan, maar toch zat het me die dag niet lekker. Mijn moeder was die dag verdrietig want ze had daarvoor “ruzie” gehad met mijn broer. Of eigenlijk mijn vader had ruzie met mijn broer. En mijn moeder had daar heel veel last van. Die zondag (moederdag) liep dus niet echt positief. 

Later die week gingen we naar het dolfinarium met vrienden. Het eerste uitje sinds de geboorte van mijn zoontje die toen 8,5 weken oud was. Tijdens het uitje belde mijn vader mij in paniek op, hij was thuis gekomen uit zijn werk en mijn moeder lag half in een soort coma op bed. De artsen waren haar aan het reanimeren, maar hij gaf al aan dat er weinig hoop was. Halsoverkop zijn we toen in de auto gestapt om 1,5 uur te rijden naar mijn moeder.

Daar aangekomen was ze net overleden. Moederdag werd nooit meer hetzelfde sindsdien. 

Dit jaar zou moederdag nog een extra lading krijgen. Vol verdriet, maar wel in het bijzijn van mijn drie prachtige kinderen, zat ik met mijn familie in een hotel. De kids waren in de haast hun cadeaus vergeten. Maar dat maakte mij niet uit. We zouden die vanavond wel open maken. 

We hebben heerlijk ontbeten, gingen nog even naar de kermis en vertrokken toen vanuit Preston palace naar het huis van mijn vader in Noord-holland, waar ook mijn auto stond. Vanuit daar zou ik dan met de kinderen weer richting Zuid-Holland gaan.

In de auto hing een gekke sfeer. Mijn dochters zeiden allebei. Mam ik wil niet naar huis naar pap, ik krijg al buikpijn van het idee van de stress. Hun vader kon nogal “dwingend” kijken. Dan zeg ik het erg netjes en erg emotieloos met hen omgaan dus ze zagen er tegenop.

Ik was het met hen eens. Hoe moest dit. We waren moe. Maar ook weer ontspannen voor een deel sinds een lange tijd en ook ik had behoefte aan meer daarvan.

Dus ik bedacht onderweg een oplossing.

Hierover meer in mijn volgende blog.

Vergeet niet om mij ook te volgen op mijn instagram shineup.

Liefs Ilona