Paranoïde

Een tijd lang ben ik heel paranoïde geweest, zowel in de relatie als na het verbreken van de relatie. Mijn ex wist altijd alles, ook als ik hem niks verteld had, dan wist hij het toch.

Had ik een (mannelijke) collega naar huis gebracht na het werk? Dan wist hij het adres. Had ik een appje gestuurd met geklaag over mijn relatie naar iemand? Dan had hij het gelezen.Was ik tussen de middag naar de supermarkt geweest? Dan wist hij dat zonder dat ik het had verteld.

Wij hadden geen gemeenschappelijke rekening, wij hadden niet dezelfde telefoon dus 'zoek mijn samsung' of 'vind mijn iphone' was niet van toepassing en mijn telefoon had ik vergrendeld met mijn gezicht, mijn vingerafdruk en mijn wachtwoord, er stond niks van hem in.

Ik was er heilig van overtuigd dat hij de auto volgde. Ik had namelijk een oude telefoon die ik nergens terug kon vinden. Ik wist zeker dat die in de auto verstopt lag met een live-tracking app of een GPS finder. Hoe kon hij anders weten waar ik allemaal was geweest zonder de navigatie te gebruiken? Wij hadden maar één auto dus het is niet zo dat hij rondjes kon rijden om te zien waar de auto stond en hieruit conclusies te trekken. Wij deden ook niet aan het delen van live locaties, dus er zat geen logische verklaring achter.

De appjes die hij in mijn telefoon heeft gelezen, heeft hij gelezen door in mijn slaap mijn telefoon te ontgrendelen met mijn vinger. Ik laat mijn telefoon namelijk nooit slingeren en heb hem altijd vergrendeld als ik er niet op zit. Ik verplaatste mijn telefoon elke avond wanneer ik hem ging opladen, zodat hij hem nooit makkelijk kon vinden. Want ondanks dat je in een relatie zit en geen geheimen voor elkaar zou moeten hebben (zei meneer de stiekeme drinker), had ik deze toch. Ik was namelijk niet gelukkig, had dat meerdere malen uitgesproken maar er werd niks mee gedaan. Op een gegeven moment wil je toch je hart luchten en ga je vertellen wat je dwarszit, in mijn geval aan willekeurige personen want ik heb geen vriendinnen. Iedereen vertelde mij hetzelfde: 'ga weg, red jezelf nu het nog kan, dit is niet gezond, dit is niet goed, je trekt dit niet.' 

Maar ik kon het niet. Ik kon niet weg, ik had geen auto van mezelf, hij had nog steeds geen baan, ik kon hem toch niet achter laten? Ik had toch beloofd dat ik hem gelukkig zou maken na dat ongelukkige huwelijk? Hij was voor mij gescheiden, hij was voor mij gegaan, dan moest ik het toch blijven proberen? 

Blijven proberen tot ik het niet meer kon, en dan nog steeds blijven proberen. Dat was ik hem verschuldigd volgens mezelf, want ik had hem laten scheiden, ik had hem voor mij laten kiezen. Dan kon en mocht ik niet opgeven als ik niet gelukkig was, dan moest ik beter mijn best doen, een stapje harder lopen, extra investeren in de relatie. 

Ik moest het blijven proberen, want mijn hoofd zat vol met 'wat als.'

'Wat als hij volgende week wel kan stoppen met drinken.''Wat als ik het niet genoeg kansen heb gegeven.''Wat als hij wel voor mij kan veranderen, wil veranderen.''Wat als ik blijf proberen, het moet toch ooit lukken.''Wat als het binnenkort goed komt en ik te vroeg ermee stop.''Wat als wij voorbestemd waren en dit gewoon een dal in de relatie is die we wel overwinnen.''Wat als hij weer een baan heeft en beter in zijn vel komt te zitten.''Wat als het weer wordt zoals vroeger, vroeger was het goed.'Wat als ik wegga, wat als hij dan een einde aan zijn leven maakt, wat dan?