Op naar een nieuw begin

Op het moment dat al mijn spullen waren gepakt, deed ik de deur definitief dicht. Ik ging weer terug naar het veilige plekje, onder de vleugels van mijn moeder en (stief)vader. 

Uren hebben we gepraat, over de afgelopen jaren. Maar ook over de toekomst. Een huis zou ik niet zo snel krijgen, dus was het aanpassen en wennen aan elkaar, maar ook zeker met elkaar. 

Ik was inmiddels al weer aan het werk, dit gaf mij de afleiding die ik nodig had. Ik werd 24 uur in de week als Verzorgende IG in de ouderenzorg. 

Mijn anti depressiva slikte ik nog steeds elke dag, waardoor het allemaal een beetje dragelijk werd. Maar manmanman, wat was ik beroerd van die zooi! Misselijk, spugen, geen eetlust.......... 

Omdat mijn menstruatie uitbleef, heb ik in totaal drie testen gedaan. Omdat deze negatief waren contact gezocht met de huisarts. We kwamen tot de conclusie dat het de stress zou zijn, want dat doet mijn lijf vaker. Dus, kop op en doorgaan. Het heft in eigen handen nemen en weer genieten van het leven. 

Nou, dat deed ik! Een borreltje hier, en borreltje daar, sushi hier en daar, druk bezig met mijn eigen leven invulling geven. Vooral met leuke dingen doen. 

Naast alle leuke dingen, moesten mijn ex partner en ik nog officieel scheiden, en ik moest van de hypotheek af. Want ik kon het huis niet alleen dragen en simpelweg wilde ik er niet meer wonen. Maar Sjeeees wat was dat een prut werk om allemaal voor elkaar te krijgen! 

Uiteindelijk hebben we een mediator in de arm genomen, en die heeft ons geholpen én begeleid van stap 1 tot de laatste handtekening dat we 'van elkaar af waren' 

In die tussentijd was ik nog steeds niet ongesteld geworden, stond ik daar niet meer bij stil én slikte ik gewoon weer de pil. Op dat moment, was ik me dus niet bewust van wat er in mijn lichaam gebeurde....

Al mijn testen waren immers negatief, ik werd niet dikker. Dus waarom zou ik daar verder over na denken?