2 jaar geleden
Klaar, over en uit; welkom depressie!
Deel 2 van 'mijn soap'
Toen ik eindelijk de woorden 'het gaat niet goed met mij' durfde uit te spreken, ging drie dagen later de stekker uit mijn huwelijk. Al bijna twaalf jaar deelden we lief en leed, al hoewel het laatste jaar we niet echt meer genoten van én met elkaar.
Toen mijn ex de woorden uit sprak 'ik kan niet meer' stopte mijn wereld met draaien, werd mijn hart in duizend stukken gescheurd.... Gebeurt dit nou echt? Jij en ik, geen wij meer? Is de koek echt op?
Ik wilde vechten, voor wat er te vechten viel. Ik wilde alles, maar dan ook echt ALLES opofferen. Ik ben de dag na deze harde woorden, het huis uit gegaan. Misschien helpt het als we even adempauze nemen, even een week zonder elkaar.
Ondertussen brokkelde mijn psychische gestel steeds verder af, bouwde ik weer een muur om mij heen waar niemand in kon. Had ik steeds meer de gedachte om uit het leven te stappen. Ik kon niet meer, ik wilde niet meer. Mijn eigen koek was op.
Ik kan niet meer.
In die week, waar ik woonde bij een familielid werd ik met veel liefde ontvangen. Slapen en eten lukte niet, inmiddels had ik wel de huisarts gebeld. Iemand MOET mij NU helpen, het gaat fout. Ik heb me nog nooit zo verschrikkelijk gevoeld.
De huisarts schreef mij slaap medicatie voor, en stuurde me naar de psycholoog. Die laatste vertelde mij, nadat ik mijn verhaal kon doen dat ik al een jaar lang mijn depressie onderdruk. Dat het tijd was om aan mezelf te denken. Ik kreeg anti depressiva, en een hoop gesprekken.
Na die week weg, stonden mijn partner en ik lijnrecht tegenover elkaar. Zijn koek was op, ik wilde nog steeds vechten. Ik wilde nog steeds alles opgeven, als wij maar samen konden blijven. Omdat wij er niet uit kwamen, ben ik weer een week weg gegaan.
In die tweede week, kwamen zijn twijfels. Wilde hij echt wel uit elkaar? Het was zo definitief.. Na een week een welles/nietes spelletje, zaten we op een maandagmiddag aan de keukentafel. Een goed gesprek hadden we niet, ik was boos. Ik was verdrietig, teleurgesteld en voelde me simpelweg kut. Uiteindelijk heb ik tegen hem gezegd 'op deze manier hoeft het van mij niet, dan trek ik nu de stekker er uit.'
Ik heb mijn belangrijkste bezittingen gepakt en ben gegaan. Terug naar mijn ouders en zus. Voor mijn gevoel een flinke stap terug, maar op dat moment wel de beste.
Mijn huwelijk kapot, ik kapot..... Gaat dit ooit nog goed komen?!
MamaSmurf
Dank je wel voor je lieve reactie. Inmiddels zijn we een jaar verder, en gaat het goed. Het is een heftig jaar geweest, maar het heeft me ook iets moois gebracht. Ik ben nu al een aantal maanden moeder van een lief klein meisje. Ik hoop voor jou hetzelfde, dat jij de hulp krijgt/hebt die je nodig hebt. ♥️
Hannah Marleen
Ik heb je blog gelezen en wil niet weg klikken zonder een reactie achter te laten. Al weet ik niet goed wat te zeggen. Zelf ben ik ook bekend met het monster dat depressie heet en dat is gewoon heel erg zwaar. Zeker als daar ook nog een huwelijkscrisis bij komt kijken. Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen. Ik hoop dat de hulp die je krijgt je een beetje op de been houdt/ brengt.