Het ‘kwijtraken’ van je man na het krijgen van een kind.

Niet iedereen zal er over mee kunnen praten maar ik denk dat wel veel vrouwen zich herkennen hier in. Het is net een sluipmoordenaar, langzaam maar zeker raak je elkaar kwijt; verlies je elkaar uit het oog.

Ik denk wel dat wij kunnen zeggen dat onze relatie steen goed is. Vanaf het begin smoorverliefd, konden niet van elkaar afblijven. Vertrouwen elkaar blind, en ruzies of meningsverschillen waren er eigenlijk niet. Gewoon omdat we over veel dingen hetzelfde denken.

Het smoorverliefd zijn ebte weg nadat ik bevallen was. Ongeveer een maand of 3 daarna. Dan kickt de vermoeidheid in, wordt je geleefd en wissel je elkaar af moet voedingen en slapen. Althans, ik spreek van geluk dat ik een man heb die veel voedingen gedaan heeft. Dat was wel 50/50 in verhouding.

Maar goed, wij als vrouw weten alles beter, kunnen alles beter en regelen alles beter. Als je samen weg gaat pakt mama de tas in, want papa vergeet toch de helft. Zo werkt ons vrouwen brein nou eenmaal. Zo was dat ook hier. En omdat wij vrouwen voelen en vinden dat wij alles zelf moeten doen groeien daar irritaties. Ook bij ons.

Van irritaties, tot heftige discussies en soms ruzies. Wat okay is, want daar kom je samen alleen maar sterker uit. Maar omdat je zo in die sleur zit samen zie je elkaar op een gegeven moment gewoon niet meer staan. Zelfs mij aanraken is op een gegeven moment teveel geweest. Omdat ik daar gewoon geen behoefte aan had.

Deze hele fase heeft zeker nog wel geduurd tot 2,5 jaar na de geboorte van mijn zoontje. Inmiddels ben ik weer opnieuw zwanger ( schijnbaar was er een moment waarom zijn visjes toch nog hun weg konden vinden 😂) en zijn we weer helemaal naar elkaar toe gegroeid.

Hebben elkaar weer gevonden, begrijpen elkaar weer en kunnen weer wat minder goed van elkaar afblijven. Hopelijk blijft dit zo na de geboorte en staan we er dan samen een stukje relaxter in.

Herken jij je hierin?