3 jaar geleden
Familie Hummel
Wie zijn we?
Daar zit ik dan, achter de computer om toch maar eens ons hele verhaal een keer uit te gaan typen.
Eerst zal ik ons eens aan iedereen voorstellen:
De familie Hummel!
Lars is 32 jaar, Tiffany is 28 jaar en we zijn nu ruim 2,5 jaar samen waarvan 4 maand getrouwd.
Getrouwd in de corona periode, op 20 mei 2020.
We leerden elkaar kennen op 4 december 2017. Ik was net op mezelf gaan wonen, 20 minuten rijden van mijn vorige woonplaats omdat ik verliefd was geworden op een zwarte keuken in die woning. De tweede dag dat ik er was, leerden we elkaar al kennen.
De eerste woorden die Lars tegen mij zei: "Word jij later mevrouw Hummel?"
Mijn reactie: "Misschien wel, je weet maar nooit."
Op 15 januari 2018 werden we dan officieel een stel.
Fast forward naar februari 2018: ik werd ziek. Ik bleef maar flauwvallen en het was eerst een hele tijd niet duidelijk waardoor het kwam. Ik zat thuis van mijn werk maar het leek Lars beter als ik bij hem bleef logeren. Als ik dan flauw zou vallen dan was er tenminste iemand bij. Dat ging sneller dan we eigenlijk van plan waren, maar goed: het ging goed tussen ons en het was inderdaad fijner dat er iemand bij me zou zijn.
Je merkt vast wel waar dit naar toe gaat: ik ben inderdaad niet meer terug gegaan naar mijn eigen woning. Op 15 juni 2018 gingen we officieel samenwonen.
Tijdens die verhuizing kwamen we er achter dat we in verwachting waren terwijl ik de pil gebruikte. Echter, hier hebben we maar kort van mogen genieten. We bleken namelijk zwanger te zijn van een leeg vruchtzakje. Dan ben je dus wel zwanger, maar niet van een kindje en dit wordt dan een missed abortion genoemd.
We moesten na gaan denken over een ander soort anticonceptie voor mij. Verschillende varianten kwamen voorbij, maar eigenlijk hadden we beide al besloten dat we er gewoon voor wilden gaan. Alles op z'n beloop laten en hopelijk zwanger te mogen worden.
In oktober dat jaar hadden we weer een positieve test, maar een week later ging dat alweer mis. Die heeft er voor gezorgd dat ik compleet geobsedeerd werd door zwanger worden en baby's. Maar elke maand die voorbij kwam, werd duidelijk dat het weer niet raak was.
In januari 2019 bij mijn nieuwe werkgever destijds, werd ik weer ziek. Constant pijnlijke steken rechts onderin mijn buik die er voor zorgden dat ik soms niet eens kon zitten of liggen zonder pijn. Meerdere onderzoeken bleven komen: er was niets te zien in mijn bloed, antibiotica hielp niets, bedrust hielp niets, de huisarts had nog maar 1 mogelijkheid: er was iets mis met mijn eierstokken.
Ik werd doorverwezen naar mijn gynaecoloog maar kon pas eind februari terecht. Eenmaal daar gaf hij dan eindelijk het verlossende woord: "Er is niets mis met je eierstokken, er zit zelfs op dit moment een vruchtje klaar om bevrucht te worden. Wat het wel is, is het acnes syndroom. Dat houdt in dat een van de zenuwen in je buikwand geïrriteerd is. Geen probleem, we testen of dit het wel is met een injectie lidocaïne en dan kom je volgende week weer terug.
Zo gezegd, zo gedaan. Een week later bleek die injectie inderdaad te werken dus kreeg ik een sterkere die langer vol moest houden. Twee weken later zou ik terug moeten komen. En toen uit het niets: op 6 maart 2019 had ik opeens een positieve test in mijn handen! Wat hield dit in voor de behandeling van het acnes syndroom? Kon dit gewoon doorgaan of moesten we er mee stoppen, net nu het begon te werken?
Het bleek dat we de behandeling niet door mochten zetten, maar hij was erg blij te horen dat we in verwachting waren. Gezien de eerdere miskramen, mochten we op 2 april 2019 langs komen voor onze eerste echo om te zien of het goed gegaan was.
Die dag was de eerste keer dat we Jonathan zijn hartje hebben horen kloppen.
Stay tuned!