Eerst kinderen dan trouwen, of toch andersom?

Ik heb helemaal niets tegen het traditionele plaatje van ‘verliefd, verloofd, getrouwd’ en daarna misschien aan kinderen beginnen. Soms benijd ik mensen die wél die volgorde hebben aangehouden. Het lijkt me heel romantisch en ook gewoon best praktisch. Maar mijn relatie begon in de omgekeerde volgorde. Wie mij al langer volgt of mijn boek heeft gelezen, weet al hoe het ging: Olivier en ik ontmoetten elkaar 11 jaar geleden, maar omdat ik zijn schrijfdocent was, sprong de vonk pas jaren later over. Toen ging het ineens snel: drie maanden later was ik zwanger en toen was het ook nog eens een tweeling! Halsoverkop kochten we een huis en gingen we samenwonen: een maand vóór de kinderen geboren werden, betrokken we ons nieuwe huis. Deze volgorde kan ik overigens niemand aanbevelen. Maar omdat ik al 36 was toen ik zwanger raakte, besefte ik ook wat een zegen het was dat dit ons was gegeven. Voor zoiets als trouwen was geen tijd in de wervelstorm waarin we belandden. Toen we net bij elkaar waren, zijn we wel ‘getrouwd’ op een festival, ik in een verkleedjurk en hij met een hoge hoed op. Daarna gingen we op ‘honeymoon’ naar Costa Rica. Ik kwam zwanger terug.

Hierna kwam een van de grootst mogelijke relatiebeproevingen: een tweeling krijgen als je pas net samen bent. Terwijl we de gebruiksaanwijzing van de baby’s probeerden uit te vogelen, vogelden we tegelijkertijd elkaars gebruiksaanwijzing uit. Het was kantje boord voor onze relatie. Eén jaar nauwelijks slapen, hormonale buien (ik), een nieuwe baan (hij), geen tijd meer hebben voor elkaar, dat is pittig als je nog geen basis hebt samen om op terug te vallen. Het percentage echtscheidingen onder tweelingouders ligt bovendien niet voor niets een stuk hoger dan onder ‘gewone’ ouders, ontdekten wij. Want wat kan het af en toe pittig zijn, twee baby’s tegelijk krijgen. Toen we de relatiecrisis hadden beslecht (zie mijn boek), besloten we dat te vieren door te gaan trouwen. De kinderen waren inmiddels vier jaar en wij hadden het gevoel dat we alles aan konden nu we de tropenjaren hadden doorstaan.

Trouwen als je al kinderen hebt, zou het minder leuk zijn dan wanneer je alles wel in de goede volgorde doet? Ik zal er nooit achter komen, maar wij vonden het fantastisch om te trouwen met onze kinderen erbij. Het was zó leuk dat de meisjes konden meedenken: ze kozen zelf hun jurk uit (de een roze, de ander blauw) en ik voegde alleen lange witte kniekousen en bijpassende schoentjes toe. Olivier had een blauw pak uitgezocht en ik raadde hem een roze stropdas aan zodat we allemaal toch met elkaar zouden matchen. De meisjes besloten samen wie de ringen zou geven en dat ze bloemblaadjes zouden strooien. Ze verheugden zich net zo op de dag als wij en hoewel de ceremonie wel wat lang voor ze was, hadden ze, net als wij, de dag van hun leven. Het feestje ’s avonds vierden we wel zonder kinderen – de kinderen hadden thuis met hun neefjes en nichtjes en twee oppassen hun eigen feestje, inclusief pannenkoeken, traktatiezakjes en ballonnen.

Vorige week vierden we ons eenjarige jubileum en maakten we een foto voor het kerkje waar we getrouwd zijn. Nog steeds praten de meisjes over hoe we met z’n allen zijn getrouwd en hoe lekker en mooi de bruidstaart was. En het mooiste van alles: wij verwachten rond Kerst ons derde meisje. Doen we uiteindelijk tóch nog iets in de traditionele volgorde.

Bekijk ook de cursus van Janneke op de Mamaplaats Academy!