Een dankwoord aan mijn mediator

Bedankt mediator, voor de lessen die je me hebt geleerd.

Wie had dat gedacht, eindelijk die papieren getekend en officieel los van elkaar na een hoop ellende, moest het ergste nog komen.

Maar ik wil jou bedanken want zonder jou was ik niet waar ik nu ben. Waar ik heel trots op ben is dat ik nu durf te vertrekken uit een situatie die mij niet bevalt. Daarbij komt vooral het onderbuikgevoel kijken. Ik durf weer te vertrouwen op mijn onderbuikgevoel, mijn eigen kracht, mijn sterkste kracht. Ik durf weg te lopen bij mensen waarbij ik mij niet comfortabel voel, op watvoor manier dan ook. Ik durf mezelf vragen te stellen en ik accepteer mijn eigen antwoorden. Ik durf nee te zeggen en daar achter te staan.

Bedankt dat je hebt gehamerd op het feit dat ik me kwetsbaar moest opstellen. Net zo lang tot ik niet anders meer kon dan me overgeven.

Bedankt dat je me hebt laten voelen wat anderen van mij kunnen vinden.

Bedankt dat je me keuzes hebt laten maken waar ik zelf niet achter stond maar die wel beter waren voor onze situatie.

Bedankt voor jouw overtuigende woorden wanneer ik twijfelde, wanneer ik wankelde. Jij wist het namelijk wèl wanneer ik het niet meer zeker wist.

Bedankt dat je mij mijn grenzen hebt laten onderzoeken en me een zetje hebt gegeven om er toch overheen te gaan.

Bedankt dat ik voor altijd tegen mezelf èn tegen mijn kind kan zeggen dat ik er alles en meer aan heb gedaan. Hieraan zal ik nooit hoeven twijfelen.

Voor dit alles, bedankt.

Want vanaf nu zal ik nooit meer twijfelen of ik naar mijn onderbuikgevoel moet luisteren. Het werkt nauw samen met mijn hart. Het vertelt me precies wat goed voor me is.

Ik weet nu dat ik niet kwetsbaar 'moet zijn'. Ik bèn het, in een veilige situatie, een situatie die daarom vraagt.

Vanaf nu weet ik dat ik niet ben wat anderen van mij vinden. Dat zijn meningen, dat zijn gedachten. Van anderen, niet van mij, hoe zouden die kunnen maken wie ik ben?

Vanaf nu geloof ik dat het niet verkeerd is mijn echte emotie, mening of gevoelens te delen ondanks een diepe zucht als reactie.

Nu zal ik nooit iemand overtuigen wanneer ik weet dat iemand niet in staat is om naar zijn gevoel te luisteren.

En vanaf nu zal ik voor altijd mijn grenzen bewaken, in de wetenschap dat niemand die beter kan bewaken dan ik. Ik heb ze gezien, ze waren misschien vaag maar ze waren er. En toch ben ik ze gepasseerd.

Ik wàs kwetsbaar. Zo kwetsbaar dat ik niet meer op mezelf durfde te vertrouwen. En ik heb gevochten tegen mezelf. Omdat ik grip op mezelf verloor en dat voelde ik. Ik voerde jouw opdrachten uit, want jij zou het wel het beste weten. En dus geloofde ik jou in plaats van mezelf. Dat het tegen mijn gevoel in ging, dat lag aan mij. Mijn incasseringsvermogen, mijn aanpassingsvermogen, bij iedere stap die we zette werd ik flexibeler en kneedbaarder. Bij iedere stap verloor ik een beetje meer zelfvertrouwen en eigenwaarde. Tot ik het zelf begon te geloven. Ik overtuigde mezelf met jouw overtuiging. Met hardheid. Met feiten. Het meest pijnlijk van dit alles is dat ik het diep van binnen wist. Zoals ik zei, mijn sterkste kracht. Ik voelde het. Maar ik ben zonder al te veel moeite tot het uiterste gedreven. Onzeker, bang, kwetsbaar. Je had het moeten herkennen. Je had het moeten zien. Je had me nooit zover mogen laten gaan. Ook dat was jouw taak als mediator.

Het opkrabbelen duurde lang en was zwaar. En ondanks dat ik tot voorkort dacht dat het misschien nooit zou lukken is het me toch gelukt, ik heb zelfvertrouwen en eigenwaarde.

En ik meen het, bedankt, voor de lessen die je me over mezelf hebt geleerd, ook al heb je ze nooit zo bedoeld. Het heeft al met al 2 jaar geduurd maar nu begrijp ik ze.

Wel heb ik 1 wens en die is klein en kort: Flik dit niemand ooit nog een keer.