Een bijzonder groot gemis….

Een bijzonder groot gemis.

Ik wil alvast melden dat ik dyslectisch ben, pardon hiervoor.

Ik wil iedereen bij voorbaat al laten weten dat ik het mijn moeder niet kwalijk neem maar toch blijft dit zeer doen. 

Ik ben de oudste van drie kinderen geboren uit dezelfde ouders. Ik was net geen drie toen mijn jongste zusje werd geboren.

Mijn ouders zijn sinds ik mij kan heugen rond mijn vierde/vijfde uit elkaar gegaan ze waren 8 jaar samen. Mijn moeder was 26 jaar toen ze uit elkaar gingen en mijn vader 36 jaar.

Op mijn vierde heb ik blijkbaar op school gezegd dat papa aan mij zat en mij betaste zij ik al huilend.

Toen heeft mijn moeder de relatie beëindigd. Omdat mijn middelste zusje van drie jaar ook al signalen van misbruik liet zien, maar ze kwamen er niet achter hoe of wat.

Tot dat ik deze signalen gaf. Mijn moeder heeft mijn vader gesommeerd naar zijn ouderlijk huis te gaan. Wat ik mij nog wel kon herinneren was dat mijn vader altijd aan de bier zat en agressief naar ons was als onze moeder niet thuis was.

Ondertussen weet ik dat mijn moeder alles geprobeerd heeft om hem te laten stoppen met de drank, hem naar de dokter heeft gestuurd aangeboden samen naar de AA te gaan om hem te helpen maar hij wilde niet of loog erover.

Het vermoeden van seksueel misbruik was voor haar de druppel, ook was dit het begin van een lange lijdensweg voor de familie van mijn moeder, mijn moeder zelf, voor mij en mijn jongere zusjes.

Mijn moeder nam mij mee naar centrum seksueel misbruik om mij te laten onderzoeken. Hier is niks uitgekomen, het betekende niet dat er niks gebeurd is maar ze konden op dat moment niks vinden.

Mijn school deed een melding bij jeugdzorg. En mijn moeder kreeg toen 24/7 toezicht van jeugdzorg, ondanks dat mijn vader uit beeld was. Mijn moeder studeerde en had daarnaast een klein bijbaantje. Maar behalve onze school mocht zij ons met niemand meer alleen laten behalve op school. Opvang en vrienden of familie die oppaste mochten niet meer.

Na vijf maanden was deze regel nog steeds van kracht, mijn moeder had geen geld meer en deed ons nood gedwongen in een pleeggezin tijdelijk om maatregelen te treffen.

Ze was gestopt met studeren en wilde full-time gaan werken om ons te onderhouden. Dit mocht niet van jeugdzorg. Kinderen gaan voor geld verdienen. En dat mijn moeder geen geld had? Dat was haar probleem niet die van jeugdzorg.

Na 6 weken heeft ze alles voor elkaar gekregen. De voedselbank, extra hulptroepen. Een baan. Maar jeugdzorg vond dit niet genoeg. Dus gingen ze naar de rechter om ons bij haar weg te houden.

Ik weet nog hoe erg ik en mijn jongste zusje gehuild hebben toen mama ons daar achterliet. Mijn middelste zusje hield zich sterk. Maar wij gingen echt stuk van binnen. 

De rechter gaf jeugdzorg ongelijk er was niks ernstigs gevonden bij mijn moeder. En wij moesten per direct terug.

Ook heeft de pleegouder geprobeerd ons te houden. Ze vond ons lastig handelbaar. En als onze pleegouder na 5 kinderen groot te brengen ons niet aan kon, dan kon onze moeder dat zeker niet. 

Zonder dat mijn moeder het wist lieten ze onze vader langs komen in het pleeggezin. 2x per week terwijl mijn moeder maar 1x per maand mocht komen.

toen wij terug waren stonden ze meteen weer bij haar op de stoep, want ze wilde wel alles blijven zien.

Ik heb zelf alle dossiers in zitten lezen.

Ondanks wat mijn vader heeft veroorzaakt kreeg mijn moeder het op haar bordje. Omdat mijn vader niet in beeld was, moest onze moeder het ondergaan.

Als wij een blauwe plek hadden werd er gelijk een melding gemaakt. En kwam er een onderzoek, als ik iets zij wat de school niet aan stond meteen een onderzoek. Ik had een nieuw spelletje gekregen wat de school niet aanstond en er was weer een melding bij jeugdzorg.

Mijn kindertijd tot mijn 10e levensjaar herinner ik mij als onstuimig. Mijn moeder was wel stabiel maar alle vrijwillige dwang kaders niet. Als mijn moeder niet mee werkte werd haar gezegd dat wij uit huis werden geplaatst.

Uiteindelijk hadden wij dit haar fijn door. Als dan jeugdzorg over de vloer kwam voor de zoveelste keer per week zaten wij meteen met zijn alle van hallo, uw komt ons uit huis halen he als wij ons niet gedragen? Waar jeugdzorg dan op zij, nee dat is niet zo. Mijn moeder speelde het hele theater spel maar vrolijk mee.

Ik en mijn jongere zusje kregen uiteindelijk de diagnose autisme. Jeugdzorg zag dit als een mooie kans om naar de rechter te stappen en te zeggen dat een dwang kader echt nodig is. De kinderen vertonen klacht gedrag en het gaat niet goed. Naar onze diagnoses werd niet gekeken…

Toen was er een OTS ondertoezichtstelling. Zonder dat mijn vader werd onderzocht moesten wij in de weekenden verplicht naar hem toe. 

Want hij zal na 2 jaar wel veranderd zijn. Nee hoor ondanks de bewezen mishandeling. Drankgebruik en een vermoeden van seksueel misbruik, hoefde er geen toezicht te zijn bij mijn vader. De rechter en jeugdzorg vond een onderzoek niet nodig.

Mijn moeder had hem een huis gegeven zodat hij niet op straat kwam te staan toen ze uit elkaar waren. Mijn vader had een nieuwe vriendin. Het bleek dat hij al langer met deze dame had in de relatie met mijn moeder.

Op zich was het leuk met papa als zijn vriendin er ook was. Anders werden wij verwaarloosd, dagen niet douchen weinig tot geen eten. Of een bloedneus geslagen hier en daar.

Onze moeder heeft meerdere meldingen gemaakt, maar mijn moeder werd verweten dat zij op kwam voor mij en mijn zusje over het seksueel misbruik. En werd zij niet geloofd. Terwijl zij voor ons opkwam en serieus nam wat wij zijden.

Mijn moeder was een echte leergierige vrouw, ze deed een opleiding hbo tot wijkverpleegkundige maar moest dit stoppen van jeugdzorg omdat dit niet in het belang van ons zou zijn. Ik heb haar zien huilen als nooit tevoren. Haar hele leven werd jaren lang beheerst… en dit was de druppel.

En uiteindelijk klapte er iets in haar, mijn warme lieve moeder was er niet meer, ze werd afstandelijk. Ze kreeg een depressie en een burn-out door de situatie en nu vond jeugdzorg haar labiel.

Terwijl ze altijd in haar eentje met behulp van mijn opa haar vader voor ons heeft gezorgd en elke dienst aangepakt die ze kon krijgen. Het leven lachte haar even toe ze kreeg daarom de opleiding hbo verpleegkundige van haar werk die ze nood gedwongen moest afzeggen.

In de tijd dat ze zwaar depressief was waren wij vaak bij opa, hij zorgde goed voor ons maar gaf weinig knuffels of aandacht.

Wij wilde onze mama, maar na deze burn-out + depressie is ze nooit meer de oude geworden. Ze is afstandelijk geworden. Geeft nog maar met moeite een knuffel en haar kusjes zijn leeg.

Ze deed wat ze moet doen om voor ons te zorgen en ze ging weer haar eigen gang. Nooit meer een spelletje samen doen. Ze zat in haar eigen wereld. Ze pakte haar werk op en ging 3/4 keer per week ‘s avonds weg naar haar vrienden of naar haar sportclub. Opa paste dan op ons.

Ik merkte dat ze nog maar weinig plezier haalde uit het feit dat ze ons had. Ik weet dat ze hiervoor meerdere keren in therapie is geweest, maar ze werd afgewimpeld met het is maar de stress door jeugdzorg. Eerst moet jeugdzorg klaar zijn en dan mag je terug komen. Maar mijn moeder veranderde nooit meer.

Ik heb met mijn opa gesproken over mijn moeder en haar verleden. Toen mijn moeder 10 jaar was werd oma ziek en zij heeft tot haar 19e voor haar moeder gezorgd tot dat mijn oma zelfmoord pleegde. Mijn moeder heeft haar middelbare school doormiddel van thuisstudies gehaald. Mijn opa moest werken om te zorgen dat mijn oma en mijn moeder eten hadden. Hij werkte 400 km verder op. Mijn oma had 24/7 uur zorg nodig maar had niet de juiste indicaties om opgenomen te worden. Waardoor mijn moeder dat voor haar deed. En opa losde haar af in de weekenden. Op de dag van de begrafenis van oma heeft haar verloofde het met haar uitgemaakt waar ze al vijf jaar mee samen was. Ook hierna is ze nooit meer het zelfde geweest.

Toen ik 7/8 jaar was kreeg mijn moeder een nieuwe vriend. Zij was toen 28 jaar en haar vriend 21 jaar. Een hartstikke lieve kerel. Met deels het zelfde verleden als ons 3e een vader die agressief was en aan de drank was. Terwijl zijn moeder en zijn broer en zus op de vlucht waren voor deze vent in Nederland.

Ik zag echt dat ze door hem weer ging leven. Ze was vrolijk, ik zag in haar ogen dat dit echt serieus was. Door hem gingen wij weer meer ondernemen. Dagjes weg. Spelen en stoeien. Het ging iets beter met de tijd. Al bleef mijn moeder wel gesloten voor ons. Maar het werd wat beter.

Vervolgens kreeg onze vader met zijn huidige vriendin een nieuwe kindje. Terwijl er nog ots was en vol op onderzoeken. Dit nieuws deed ons zo zeer. Wij zagen hem maar vier dagen per maand en hij wilde ons nooit extra zien of ophalen van school. We mochten nooit een dag extra blijven, dat was te zwaar voor hem en zijn vriendin.

Dit deed zo zeer dat ik op mijn 8e begonnen ben met stelen van klasgenootjes, ik begon dieren pijn te doen. En te liegen over hoe papa en mama en hun aanhang mij sloegen. Waardoor jeugdzorg weer vol op in de picture kwamen. En mijn moeder er weer door heen zat. Mijn opa is toen boos geworden op mij en heeft gezegd dat ik normaal moest doen, en dat mijn moeder er bijna klaar mee is anders zou ik echt uit huis gaan.

Zo ging het jaren later steeds door. Ik werd onhandelbaar en mishandelde mijn jongere zusjes. Ondanks dat ik therapie kreeg. Mijn moeder werd weer steeds afstandelijker naar mij. In de jaren die volgde…. Heeft ze mij op haar manier ge support. Ze Heeft mijn opleiding betaald en mijn rijbewijs, maar onze band is nooit beter geworden.

Ik ben gelukkig voor mijn moeder want haar vriend heeft haar echt weer het leven ingetrokken. Nu heeft ze haar hbo wijkverpleegkundige gehaald. En zij haalt het beste in hem naar boven. Hij had geen diploma en heeft door haar toch zijn havo/vavo en zijn hbo werktuigbouwkunde gehaald. Samen geven ze nu ook les op hun sportclub en lijden ze een actief leven.

Ondertussen heb ik ook een jonger broertje en zusje erbij gekregen van mijn moeders kant en mijn stiefvader zijn kant. Ik vind het moeilijk om te zien dat deze kinderen wel de liefde en aandacht en de stabiliteit krijgen die wij nooit hebben gehad op jongere leeftijd. Ik kan duidelijk zien dat mijn moeder echt geniet van haar tweede leg met de juiste man. Terwijl ze dat bij ons zover ik weet bijna nooit heeft gehad.

Mijn vader hebben wij nog maar een paar keer gezien nadat hij een nieuw kindje kreeg en is voor de derde keer uit beeld verdwenen.

Mijn opa zegt dat mijn moeder na jaren geterroriseerd te zijn door jeugdzorg het los heeft gelaten of ze ons zou verliezen of niet. Omdat ze daar steeds mee dreigde. Dat heeft zoiets in haar stuk gemaakt waardoor ze zonder dat zij het door had afstand begon te nemen. Want ja ze konden ons elk moment uit huis halen… 

Onbewust is ons onze kindertijd ontnomen…