De keuze voor een tweede kindje

Dit is mijn eerste blog dus ik zal maar beginnen met mezelf voor te stellen. 

Ik ben Nora*, 34 jaar, en woon samen met mijn man Jonas* en dochtertje Lilly*. 

*Dit zijn allemaal schuilnamen vanwege privacy redenen. 

Wij zijn momenteel een heel gelukkig gezin met een kinderwens. Ik zeg momenteel omdat wij wel andere tijden hebben gekend. Het begon allemaal sinds de geboorte van Lilly. 4 Jaar geleden werd onze prachtige dochter Lilly geboren. Zo’n 4-5 weken daarvoor kregen wij de sleutel van ons nieuwe huis. Het klussen begon want er moest zo hier en daar wel wat gebeuren. Als hoogzwangere vrouw kon ik niet mega veel meer doen dus er kwam veel op de schouders van mijn man terecht. Het is niet dat ik niks meer kon, heb ook genoeg gedaan, maar mijn energielevel was natuurlijk wat minder dan normaal en op een gegeven moment begon mijn lichaam ook te protesteren dus heb ik het klussen op een erg laag pitje gezet. Ter nadelen van mijn man want die voelde de hele grote deadline, genaamd de geboorte van ons eerste kindje, al hangen, waardoor hij alsmaar door ging en geen rem meer kende. Toen het huis bewoonbaar was beviel ik de week daarna thuis in een bevalbad. Toen begon het voor mij onbekende rugzakje van mijn man open te gaan. De psychische problemen stapelden op en vielen met bosjes uit zijn figuurlijke rugzak. Burn out, depressie, allerlei therapieën, trauma’s uit het verleden, suïcidaal, Autisme, psychiaters en medicatie. De afgelopen jaren waren niet bepaald gezellig. De trigger voor hem bleek dus de vele stress van de verhuizing/verbouwing/bevalling te zijn. Mijn man is in de ziektewet gegaan en uiteindelijk gestopt met werken bij zijn huidige baas. Nu zit hij nog steeds thuis maar is hij wel onder begeleiding van een re-integratie coach gaan kijken naar een nieuwe baan. Een baan waarin hij zichzelf kan en mag zijn en die parttime is. Mijn man kan niet meer fulltime werken. 

Nu gaat alles weer bergopwaarts. Het thuis zitten deed hem goed maar wel met behulp van een apotheek aan medicatie. Dat heeft hij (helaas) gewoon nodig om goed te kunnen functioneren. Ook krijgt hij nog therapie. Het voordeel aan het thuis zijn was wel dat hij een mega goede band op heeft kunnen bouwen met Lilly. Hij is echt een mega trotse vader die dol is op zijn dochter. Hij zegt wel dat nu ze ouder word, hij meer plezier heeft van het vaderschap. De baby tijd vond hij vreselijk. Achteraf gezien kwam dat grotendeels ook door zijn pas vastgestelde Autisme. Hij gaat vreselijk slecht op te veel prikkels en ja, met een baby heb je gewoon heel veel prikkels. Sowieso was alles nog nieuw en Lilly had ook wel eens vervelende dagen er tussen zitten met veel geluid wat uit haar keeltje kwam. 

Toch hebben we beide nog een wens voor een tweede. Ik weet dat als we daar aan beginnen, er weer veel zorg op mijn schouders gaat vallen. De baby tijd zal voor hem wel weer als pittig worden ervaren. Maar ik heb dat er zeker voor over. Ik vind het heerlijk om te zorgen en ben dan vast niet alleen. Want als Lilly uit school komt (of vrij is) zal ze me best wel mee willen helpen als grote zus. Ze kijkt er nu al naar uit om grote zus te worden. Hoewel ze werkelijk nog niet precies weet hoe het is om een kleintje in huis te hebben. Maar delen doet ze graag en is absoluut nier jaloers aangelegd dus ik vermoed dat het allemaal wel goed gaat komen. 

Nu nog zwanger worden.. en hoe..

Dat lees je in mijn volgende blog