De eerste scheurtjes

Op een gegeven moment merk je dan toch de eerste scheurtjes in je relatie. De eerste scheur die ik zag, was het feit dat hij van een vrolijke, spontane jongeman, veranderde in iemand die niet met zichzelf en niet met zijn problemen om kon gaan. De baan waar ik hem had leren kennen, paste niet meer bij hem. Hij was door de situatie overgeplaatst naar een ander team en zat hier niet op zijn plek. In ons oude team zat een vrouw, K, welke verliefd was op hem. Zij heeft hem geprobeerd te versieren, te verleiden, voordat hij mij kende. Hij heeft haar afgewezen en daar kon zij niet overheen komen. Toen zij lucht kreeg van de situatie, heeft zij er alles aan gedaan om hem en mij hierin te treiteren. Ineens had zij contact met zijn ex-vrouw en werden er verhalen de wereld in geholpen die niet juist waren.

K heeft er voor gezorgd dat hij overgeplaatst werd naar een ander team, waardoor hij met tegenzin naar zijn werk ging. Inmiddels had ik weer een baan waardoor ik hem gestimuleerd heb om iets anders te zoeken. Er is namelijk niks zo erg, als met tegenzin naar het werk gaan. Na een korte zoektocht had hij een andere baan in een andere richting, een nieuwe start. In eerste instantie had hij het hier prima naar zijn zin, een leuke baas, leuke collega's, een nieuw werkveld en dus nieuwe uitdagingen. Maar na een aantal maanden barstte ook hier de bom. 

Hij ging naar de huisarts en kwam terug met de diagnose depressie. Tezamen met een burn-out en na verdere onderzoeken ook Borderline. Hier heb ik de fout gemaakt om tegen hem te zeggen 'je hebt geen borderline, je wordt borderline aangepraat. Ruim 30 jaar van je leven is er niks aan de hand, en nu zou je ineens borderline hebben?' 

Dit heb ik geweten, hij veranderde in een hoopje niks. Hij stond 's ochtends met mij mee op, maar was daarna de gehele dag thuis aan het wachten tot ik klaar was met werken. Zodra ik thuis kwam van het werk, stond hij als een puppy op mij te wachten, springend om aandacht. In het begin kon ik dit nog wel hebben, dacht ik dat het van korte duur was, maar na een tijdje breekt zoiets je op. Ik werkte ruim 45 uur in de week en was op het einde van de dag gewoon op. Afgepeigerd, moe. Ik wilde niks anders dan gewoon even op de bank zitten, gedachteloos door social media scrollen en even tot rust komen van een hectische werkdag. Hierover begon ik steken onder water te krijgen. 'Is je telefoon nou zoveel belangrijker dan ik? Met wie ben je aan het appen? Is iemand leuker dan ik?' 

Dit gedrag, noem het onzeker, noem het jaloers, noem het achterdochtig, begon bij mij irritaties te veroorzaken. Deze irritaties werden alleen maar groter toen ik merkte dat alcohol zijn beste vriend werd. Hier zijn meer ruzies en discussies over geweest dan dat ik kan tellen. Hij dronk niet doordeweeks dus het kon geen alcoholisme genoemd worden, maar alles wat doordeweeks niet gedronken kon worden haalde hij in het weekend ruimschoots in.