18 jaar samen. 12,5 jaar getrouwd. Een terug blik in de tijd. Geschreven door Erica Bliek

 18 jaar samen maar nog een heel leven te gaan.

Alweer 18 jaar samen. Ik neem jullie even mee terug in de tijd het is 30 april ik sta op de

koninginnenmarkt met de scouting. Het wat een dag vol met regen, het is al laat en er lopen

weinig mensen, maar daar komt een meisje aan gelopen met een heksenbezem. Ze draagt een

zwarte rok en een witte top wat helemaal door weekt is. Blonde lange haren en ja ik was al

een tijd vrijgezel dus verzamelde ik mijn moed bij elkaar en sprak haar aan. Ik zei dat ze de

bezem andersom moest vasthouden en merkte op dat ze een pentagram om haar nek droeg.

We raakten aan de praat over de paranormale wereld en zij vroeg of ik wel eens naar dit soort

beurzen ging, ja zei ik maar heel eerlijk keek ik meer naar haar doorweekte outfit. Ze zou een keer

mailen als ze mee wou en vervolgde weer haar pad door de regen. Oké, niet een beste indruk

gemaakt dacht ik maar goed verder met de dag. S ’avonds laat kom ik thuis en start

mijn computer op ik zie dat ik een e-mail heb ontvangen. Ik open hem en moest lachen om het

e-mail adres ikbenaltijdvrolijk@.... stond er. Zou hij van dat meisje zijn? Ja het was van dat meisje.

Ze wilde mee naar de beurs waar we vanmiddag over hadden gesprokken. Ik heb haar gezegd

dat ik zondag naar zo’n beurs ga met twee goede vrienden. Ik heb haar opgehaald en een

leuke dag gehad. Mijn vriend zei dat we goed bij elkaar passen. Ik wist het nog niet zei ik, ze is

wel jong, maar verder was ze wel lief en ik vond der een pracht meid. Daarna volgde nog

wat dates en keer op keer hadden we het reuze gezellig. Na twee maanden vroeg ze of

ik het leuk zou vinden om in het huis van haar moeder samen week te wonen terwijl haar moeder

een weekje op vakantie was. Dat leek me wel wat die avond op zolder kleed ze zich uit en

wat een pracht lijf had ze. Maar de grap was dat ze een grijze bh aan had en daar onder een

gele zodat het wat meer leek. De hele week hadden we mooie gesprekken maar verder gebeurde

er niets die week. Toch sloeg hier de vonk over. Ondanks dat ze jong was wist ik dat ik met

haar verder wilde.

Een poosje later belde ze me diep in de nacht op of ze bij mij kon slapen ze had problemen thuis.

Ik vond het prima en zei dat ze mocht komen, maar ik had maar een eenpersoons bed. Één

Kussen en 90 cm bed zorgde voor wat ongemak maar ook voor wat extra knusheid.

Later die week zijn we naar Rijswijk gegaan daar was een mega grote paranormale beurs ik

was toch wel erg verlieft op haar geworden en vroeg haar heel simpel wil je mee op de truck

morgen en mag ik dan tegen mijn collega’s en vrienden zeggen dat je mijn vriendinnetje bent.

Ja, natuurlijk zei ze. Vanaf dat moment is ze nooit meer weg gegaan en zijn we op zoek gegaan

vanuit mijn ouderlijk huis naar een eigen plekje. Eind van het jaar in Oktober hadden we een

studio in Leiden gevonden. Het samen wonen was begonnen. Niet al onze ouders waren het hier

mee eens en de eerste conflicten tussen ons en onze ouders van beide kanten begon. Ze zagen

geen goeie mach in ons en vonden ons niet goed bij elkaar passen. Ook kwam ter sprake dat we

te snel gingen waardoor er nog meer onenigheid ontstond. We waren nu een paar maanden

samen. Maar waren er van overtuigd dat we samen de juiste beslissing hadden genomen om

op onze Eigen benen te gaan staan en samen ons ouderlijk huis te verlaten. 

Na een paar maanden in Leiden te hebben gewoond verhuisde we naar Sassenheim en niet veel later

 naar Katwijk waar we in verwachting raakte van onze eerste zoon. Twee maanden na de geboorte van

Dylan stapte we in ons huwelijks bootje op 21-10-2008. En wat zag mijn vrouw er prachtig uit in

haar trouwjurk.

We verhuisde naar de Zilk toen Dylan bijna 3 jaar oud werd. Een klein dorpje waar ik nog nooit

eerder was geweest. Ik kon me eerst niet goed voorstellen hoe het zou zijn in een klein dorpje

waar ieder elkaar lijkt te kennen maar het wende gauw. In dit nieuwe huis beleefde we vele

nieuwe avonturen en durfde we de stap te nemen voor een tweede kindje. Dit ging alleen niet zo

gemakkelijk als des tijds bij Dylan. Na bijna twee jaar er mee bezig te zijn geweest om

in verwachting te raken kwam Tristan. Tijdens deze periode ontstonden er ook problemen rondom

de familie en vrienden. Ik voelde mij niet best in deze periode ik had last van onzekerheid

en wist niet goed wat ik zelf graag wilde of wie ik was. Ook de zwangerschap verliep niet

makkelijk bij Sanne wat het allemaal best zwaar maakte. Maar wat hadden we een prachtig

manneke erbij gekregen. Ik was meteen verliefd geworden op onze kleine knul.

De problemen die hier en daar waren ontstaan zorgde er niet voor dat we begonnen te twijfelen

aan elkaar. Wel ging het met vallen en opstaan maar dit gezin betekende ons te veel. We waren

inmiddels klaar voor die boze buitenwereld en het maakte ons steeds minder uit wat andere

van onze relatie of keuzes vonden. We werden stap voor stap sterker en creëerde onze eigen

bubbel en deden steeds meer onze eigen ding. Sloegen een eigen weg in dit leven. Ook

werden we niet altijd goed begrepen door de mensen om ons heen. Dat gold helemaal toen we

in verwachting raakte van onze derde wonder. Veel mensen om ons heen snapte de keuze voor

nog een derde kindje helemaal niet. Tijdens de zwangerschap van Taylor was ik ook steeds meer

bezig met mijn zoektocht naar wie was. Ik werd meer jaloers dan bij de vorige keren dat Sanne

de kleine meid mocht dragen in haar buik. Bij de bevalling besloten we het dan ook anders te

doen. Dit keer heb ik de kleine meid helemaal mogen halen. Ik was zenuwachtig hiervoor. Terwijl

het zorg personeel achter ons stond deden wij samen de bevalling. En wat was ik trots op mijn

meiden. Wat was dat mooi om samen met mijn meiden naar huis mogen rijden.

Op 22 november 2015, twee maanden na de geboorte van Taylor kom ik doodop s ’avonds thuis

en zij staat in de deur opening. Wat is er aan de hand was het eerste wat ik dacht. Gelukkig niets

met de kinderen. Ik had nog mijn jas aan en mijn tas op mijn rug stoomt ze van wal met de vraag

of het niet tijd word om eens de vrouw te zijn die ik eigenlijk zou horen te zijn. Met

een stort vloed aan info over transgenders en het verloop van transitie overlaad ze me compleet.

Als een betovering stond ik vast genageld terwijl ik naar alles luisterde van wat ze zei.

Na lang wikken en Wegen ben ik het traject van jezelf zijn in gegaan. We hebben

over heel wat drempels en kuilen moeten springen tijdens deze reis. Ik heb

vaak op het punt gestaan van laat maar. Misschien is dit niet voor mij weg gelegd. En mag

ik niet mijzelf vinden. De Transitie bleek heel zwaar te zijn. Het voelde goed om nu mezelf te

mogen zijn maar voor je gevoel werd je door van alles tegen gehouden. Dit ging zo ver

dat ik dacht dat de wereld misschien beter af was zonder mij. Ik werd depressief iedereen wilde

mij vertellen hoe ik moest leven hoe ik me moest gedragen hoe ik moest lopen.. noem maar op.

Het vumc stelde hoge eigen om verder te kunnen, maar boden weinig hulp. Mijn draagvlak werd

steeds minder.

Maar zij en mijn kinderen hielpen mij er boven op. Keer op keer wist ze mij overeind te houden.

Wist ze mij er van te overtuigen dat wat we deden goed was en we er samen wel zouden komen.

Toen eindelijk de grote operatie was voldaan en ik op mijn kamer half verdooft door de morfine

op bed lag en haar na een lange dag weer zag, daar dat kleine meissie wat was ik blij om haar

te zien en viel er een enorme last van mijn schouders. Ik was nu haar vrouw dat

was wel wennen. Toen de transitie was afgerond was ik nog niet op het einde van de zoektocht

naar mijzelf. Dat had ik wel verwacht maar eigenlijk begon nu pas echt de zoektocht nu ik in

het juiste lichaam zit. Ik heb de truck vaarwel gezegd. Natuurlijk met ergens heimwee maar

merkte ook dat ik niet meer die vrachtwagenchauffeur ben. Ik ben mezelf meer ruimte gaan geven

om mezelf te gaan leren kennen zonder dat andere mensen bepalen hoe ik dat zou moeten doen.

Nu ben ik eindelijk mezelf na al die jaren van vechten met mezelf en de wereld om ons heen.

Maar zij hebben ons gemaakt tot wie we zijn. Nu zijn we 18 jaar samen en 12/5 jaar getrouwd en

hebben we besloten een diamantje in onze trouwringen erin te laten zetten. Deze diamant

heeft een extra beladen mooie betekenis gekregen.

Voorheen man en vrouw. Nu vrouw en vrouw. Ik draag mijn ring met een lach en met trots als

ik naast dat meisje met zwarte rok en witte top zit. Lachend kijk ik naar de toekomst wat een

sprookjeshuwelijk heb ik toch met jou. Love you

Happy ever after