Zwanger en een burn out #16

Ik zit nog steeds ziek thuis. Ik wacht een oproep van de bedrijfsarts af en ook van het revalidatietraject waar hij mij voor heeft aangemeld. Mijn werkgever dringt erop aan dat ik langskom op werk, als is het maar voor een kop thee met het team. Ik zie het totaal niet zitten, maar besluit deze week langs te gaan. Het thuis zitten doet mij geen goed en ik voel mij met de dag neerslachtige worden. We spreken af dat ik dinsdag even langs kom. 

In het weekend merk ik al dat ik onrustig wordt en op maandag komen ook de stressklachten weer terug. Hartkloppingen, trillen, benauwdheid. Wat ik ook doe het gaat niet weg. Op dinsdag is het zelfs zo erg dat ik eigenlijk wil afbellen. Een flinke hoofdpijn is komen opzetten en ik heb continu last van hyperventilatie. Toch besluit ik door te zetten en naar mijn werk te rijden. Achteraf gezien niet zo verstandig, want ik moet mij enorm focussen op de weg. Eenmaal aangekomen bij school durf ik de auto niet uit te stappen. Ik probeer rustig te blijven ademhalen, maar ik krijg mijn ademhaling niet onder controle. Een paniekaanval zwelt op en ik zie sterretjes. Ook de tranen zetten op en ik kan niet meer stoppen met huilen. Ik bel mijn moeder op en ze loodst mij door de aanval heen. Adem in, adem uit. Haar kalmerende woorden helpen mij weer rustig te worden. Ik moet nu doorzetten en naar binnen gaan. Ik beloof haar te bellen als ik weer naar huis ga. 

Met bibberende handen open ik de deur van de school en loop naar binnen. Ik hoop eigenlijk ongezien langs mijn werkgever te lopen, maar vanuit haar kantoor ziet ze mij binnen komen en wenkt me. Ze wil eerst even een gesprek voordat we thee gaan drinken. Hier was ik al bang voor. Dit was niet alleen even gezellig thee drinken. Het gesprek verloopt stroef. Ze wil weten hoe het gaat met mijn herstel en of ik al weet wanneer ik weer kan beginnen. Op bijna al haar vragen moet ik antwoorden dat ik het niet weet en voel me ongemakkelijk en bedrukt. In het gesprek heeft ze het over re-intergratie, terwijl er van revalidatie nog geen sprake is. Ook spreekt ze over een eventuele re-integratie op een andere school. Ik begrijp niet waarom ze daar nu al over begint. Na het gesprek voel ik me nog rotter dan daarvoor. Het thee drinken met het team verloopt ook ongemakkelijk. Ik merk dat een aantal collega's zich totaal niet kunnen vinden met mijn ziekmelding. Ik ben dan ook blij als ik weer naar huis kan.

Thuis duik ik meteen mijn bed in. Dit bezoek heeft mij leeg gezogen. Ik ben zo moe en voel mij zo ongelukkig. Ik vraag mij af of ik hier nog wel wil zijn. Het liefst zou ik mijn spullen pakken en vertrekken naar een ander land. Alleen, waar niemand mij kent. Waar ik niemand tot last kan zijn en meetrek in mijn verdriet. Gaat dit gevoel ooit nog weg?