Zwanger en een burn out #11

De wachtkamer is nog leeg als mijn man en ik binnen komen. De assistente is opnieuw heel lief en biedt wat te drinken aan. Ik sla het vriendelijk af, wetende dat mijn blaas al behoorlijk vol zit. Niet veel later stroomt de wachtkamer vol. De aanblik van al die zwangere vrouwen maakt me verdrietig. Zij wel, denk ik rancuneus en weet ook wel dat ik het niet zo onaardig bedoel. Sinds mijn burn out zijn mijn gedachten een stuk negatiever en is de gunfactor ver te vinden. Ik ben mijn optimisme kwijt en deze miskramen helpen daar ook niet bij.

Na een minuut of 10 worden we gehaald. Het is gelukkig dezelfde verloskundige als die ik bij mijn eerste miskraam had. Dit keer zie ik dat zij ook zwanger is. Een duidelijk buikje piept naar voren. Veel is er niet te bespreken. Ik weet alles nog van de vorige keer. Het is ook nog maar zo kort geleden. We besluiten snel te gaan kijken hoe het eruit ziet op de echo. Heel even heb ik een sprankje hoop als ik een miniscuul vlekje zie op de plek waar mijn baarmoeder zit. Zou het dan toch? Maar helaas, de verloskundige vertelt mij dat dat vlekje een laatste restantje is en dat mijn lichaam dit uit zichzelf zal schoonmaken. Ze is blij om te zien dat mijn lichaam het weer zelf heeft opgelost en zelf voel ik ook een opluchting. In dat opzicht werkt mijn lichaam dus wel. Als we weer bij haar aan tafel zitten vraagt ze of we eventueel een chromosomenonderzoek willen doen. Het zou kunnen dat door een fout in de chromosomen het vruchtje wordt afgestoten. Vanwege mijn medische achtergrond op gebied van erfelijkheidziektes speelt de gedachte door mijn hoofd. Toch besluiten wij het niet te doen. Dit is "pas" miskraam twee en dat ik voor een tweede keer zwanger werd in nog geen drie maanden tijd geeft toch aan dat ik wel zwanger kan worden. De verloskundige geeft aan dat dat betekent dat we wel heel vruchtbaar zijn. Dat geeft me wat nieuwe moed. 

Thuis praten mijn man en ik nog wat na. Hij is blij om te zien dat ik mij wat minder neerslachtig voel. Als we in bed liggen krijg ik een berichtje van mijn schoonzusje. Ik heb haar de laatste weken nogal ontweken. Bij thuiskomst van onze huwelijksreis in augustus vertelde zij en mijn zwager dat ze zwanger was. Net een jaar samen, totaal niet gepland, maar wel heel gewenst. Hoewel ik heel blij voor ze was, moest ik wel even slikken. Dit zou ons grote nieuws moeten zijn. Mijn schoonvader zou voor het eerst opa worden van ons kind. Gelukkig kon ik toen dat gevoel goed van mij afschudden, maar na mijn miskraam heb ik het er moeilijk mee. Ik wil al jaren kinderen, maar heb altijd verstandig gewacht en wilde pas kinderen als ik getrouwd was. Nu lijkt het of iedereen te pas en te onpas zwanger wordt. 

Mijn schoonzusje en ik praten een beetje over koetjes en kalfjes over WhatsApp als ze vraagt of ik wil weten wat hun kindje wordt. Ik sta er even van te kijken, want ze was heel duidelijk erin dat ze niet wilde weten wat het geslacht van hun kindje werd. Natuurlijk wil ik weten wat het wordt, zo nieuwsgierig ben ik wel. Ze vertelt mij dat het een meisje wordt. "Wat leuk!" reageer ik, maar van binnen voel ik dat donkere gevoel naar boven kruipen. Een meisje. Ze krijgen een meisje. Ik heb zelf altijd een voorkeur gehad voor een meisje en dat het nu niet eens mag lukken om een kindje te krijgen, maakt me zo onwijs boos en verdrietig. Jaloezie maakt van mij meester en ik voel opnieuw een intense pijn door mijn lichaam kruipen. Tranen biggelen over mijn wangen en gaat over tot huilen met diepe halen. Ik voel mij zo verdrietig en tegelijkertijd schuldig. Wat ben ik toch een rotwijf om zo te denken.