Zó ziek! Nu even niet aan het werk...

Het voelde een beetje dubbel, die echo. Het was heel erg leuk, maar ik ben ook zó ziek! Wij hebben tijdelijk even geen auto, dus heb ik mijn vader gevraagd of hij ons even naar de VK wilde rijden. Uiteraard wilde hij dit doen, met alle liefde en keek lekker mee naar de echo. Voor mijn vader een reis terug in de tijd, naar toen mijn moeder zwanger was van mijn broer en later van mij. Al was het nu wel allemaal een stuk beter te zien dan 30 jaar geleden, vond hij. 

Voor mij was het echt vreselijk om de deur uit te gaan! Afgelopen zaterdag was ik zó ziek dat ik een stuk of 8x boven het toilet heb gehangen. Ik wist al dat deze zwangerschap een stuk zwaarder en moeilijker zou worden dan mijn eerste. Maar dat ik zó misselijk zou worden, had ik niet verwacht. 

Ik heb mij ziekgemeld voor zondag en kreeg weer de nodige "ja maar...". Hier ben ik niet op in gegaan en heb dat het ene oor in en andere oor uit laten gaan. Ik ga me er anders veel te druk om maken en dat werkt alleen maar tegen. Ook heb ik toen de VK gebeld en zat wederom jankend aan de telefoon. Een beetje wanhopig. Want wat moet je nou...je bent zwanger en misselijk. Maar wie begrijpt er nu hoe misselijk ik ben?  En hoe leg ik dit mensen uit? Want wat is een beetje misselijk zijn nou eenmaal? En in hoeverre is het zó erg, dat iemand niet kan werken? 

In mijn geval, is het dus zo erg. De VK vroeg nog of ik medicatie wil, maar ze had het antwoord zelf al gegeven. Dan zou ik medicatie nemen óm te kunnen werken. En dat is nou niet echt de bedoeling. Want ik heb liever geen chemische rommel in mijn lijf. Ze adviseerde me om rust te nemen en niet te gaan werken. Als ik dit zwart op wit wilde hebben voor mijn werkgever, dan kon ze dat voor me regelen. 

Na de echo van afgelopen maandag heb ik mijn werkgever gebeld, met de mededeling dat ik voorlopig even niet kom werken. Ze vroeg nog of ik dan helemaal niet meer kom werken en meteen overging in mijn verlof. Maar dit is, hopelijk, wat overdreven en ik verwacht dat ik over een paar weken weer aan het werk kan. Maar je weet maar nooit. 

Inmiddels heb ik een week rust. En dit voelt goed. Ik moet nog elke dag overgeven en ben elke dag misselijk. Het zit me allemaal erg hoog en alle luchtjes zijn vies. Het is een hele lijst aan vieze luchtjes waar ik kotsmisselijk van word, dus die zal ik jullie besparen. Ik hoef gelukkig niet meer 8x per dag over te geven, maar 2 à 3x per dag is wel zo'n beetje 'normaal' geworden. 

Mijn zoontje is bijna 2 jaar en zó lief! Hij speelt lekker zelf en komt af en toe een knuffel geven. Ik kan alleen maar rusten en op de bank zitten/liggen. Hij speelt lekker zelf of we kijken samen tv. Soms komt 'ie met zijn duplo aan en bouwen we samen op de bank. 

Ik heb helaas (en ook gelukkig) alleen maar vrienden die fulltime werken en geen tijd hebben om mij te helpen. Degene die mij het allerbeste had kunnen helpen, was mijn moeder. Maar helaas is zij er niet meer. Dus ik mis haar nu ook extra! Mijn vader helpt waar hij kan en mijn schoonouders wonen een uur hier vandaan. Zij komen op woensdag en nemen Fynn mee naar zijn overgrootoma. Dan heb ik even rust. Mijn vriend is er gelukkig in het weekend en elke avond. Hij zorgt ook super goed voor me en doet er alles aan om het huishouden ook nog netjes te houden, naast zijn zware baan. Wat een kanjer!!!

Ik heb nu een goeie ochtend. Dus ik ga even wat proberen te eten en rustig aan op staan. Hopelijk de volgende keer een wat leukere blog!!