Worldpeace; gaan we dat nog meemaken?

Mijn eerste blog. Al vaker heb ik erover nagedacht mijn zielenroerselen van me af te schrijven. Steeds hield iets me tegen. Maar na gisteren gaan er zoveel gedachten door mijn hoofd, dat ik ze toch een plek wil geven. Een plek op mamaplaats weliswaar...

Aanslagen. En dan bedoel ik niet alleen die van gisteren in België, maar ook alle ver-van-mij-vandaan aanslagen. Waarbij onschuldige mensen slachtoffer zijn. Waarvan ik buikpijn krijg en waarvan ik misselijk word bij het zien van de beelden. 

Dan ben ik blij als ik mijn dochtertje lief zie spelen en lachen en dat ze hier niets van meekrijgt. Dat ze niets meekrijgt van hoe ziek sommige mensen zijn. Ergens voel ik me dan opgelucht, omdat ik haar niet hoef uit te leggen wat er precies aan de hand is, want ik zou niet weten hoe. Hoe leg je uit dat er mensen zijn die zulke gruwelijke dingen doen, omdat zij denken dat.. Tsja, wat denken ze eigenlijk? Dan hoop ik, dat als ze straks wat ouder is, dit allemaal achter de rug is. Maar dit zal hoogstwaarschijnlijk ijdele hoop zijn.  Maar toch: Ik hoop zó dat hier een goed einde aan komt! Dat die knop omgaat.

Helaas, ik heb er geen invloed op. Ik wil mijn meisje meegeven dat liefde altijd overwint. Dat je je medemens moet behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Dat eerlijkheid belangrijk is en dat je trouw moet blijven aan je eigen idealen... Maar hoe doe ik dit als de wereld van vandaag zoveel anders laat zien?