Welkom lief broertje

Eind juni / begin juli 2015 was het snikheet: elke dag ruim 30 graden. Elke mama zal het met me eens zijn dat het dan als zwangere afzien is: zeker als je 40 weken zwanger bent en er een peuter van 2 rondloopt ;-). Je zult snappen dat ik het dan ook wel gehad had met zwanger zijn.

Donderdagavond 2 juli, net na het avondeten, belde de verloskundige. Ik zou de ochtend daarop naar het spreekuur komen om te kijken of ze me konden strippen maar ze vroeg of ik het niet fijner vond als ze vanavond bij ons thuis langs kwam? Nou ik vond het prima. Hoe eerder hoe beter. Ze kwam en het strippen lukte, maar ik voelde geen verandering en dacht nog: nou dat was dus zinloos.

Ondanks de benauwde nacht (ik weet nog dat het op onze slaapkamer 35 graden was), had ik goed geslapen. Om 5 uur werd ik echter wakker van iets nattigs. Ik dacht dat ik gauw naar het toilet moest maar toen ik uit bed stapte, wist ik dat dit mijn vliezen waren die gebroken waren: er lag letterlijk een plas naast het bed. Manlief wakker gemaakt, die de vloer dweilde terwijl ik beneden ging douchen (onze badkamer is op de begane grond), er was op dat moment nog niks aan de hand. 

Nadat ik echter een minuutje of 5 onder de douche stond, kreeg ik ineens weeën: meteen vrij sterke. Het lukte me met moeite de douche uit te komen en naar mijn man te bellen, die alweer in slaap was gevallen. Het was inmiddels half 7 en ik belde de verloskundige, terwijl mijn man zijn moeder belde om Lucas op te halen. De verloskundige zou even een broodje eten en dan langskomen. Ze woonde om de hoek en was er om 07.00 uur, net als mijn schoonmoeder.

Inmiddels moest ik me aardig concentreren om de weeën weg te puffen en de verloskundige dacht dat het slim was om meteen maar te kijken hoeveel cm ik inmiddels had: de avond daarvoor was het een kleine 2 cm en om 07.00 uur 's ochtends (met slechts een uur weeën) was dat al ruim 7 cm! Ik had tot op dat moment nog niet besloten of ik thuis wilde bevallen of in het ziekenhuis maar de verloskundige gaf aan dat ik NU moest beslissen omdat onze zoon anders misschien wel in de auto geboren zou worden: het ging tenslotte erg snel. Ik besloot naar boven te gaan en thuis te bevallen.

Helaas bleef het aantal cm toen een hele tijd op 8-9 cm hangen en ik had ontzettend pijnlijke rugweeën die ik met geen mogelijkheid goed kon opvangen. Ik heb echt zo'n beetje alle standjes geprobeerd: op mijn rug, op mijn knieën, staand, zittend, hurkend, noem het maar op: ik werd echt gek. De kraamverzorgende was net gearriveerd toen de verloskundige besloot me een handje te helpen. Nou... op dat moment nam ik het haar niet in dank af: wat deed dat zeer zeg! Maar.... het hielp wel want ineens had ik volledige ontsluiting en om 10.25 uur werd onze zoon Christian geboren in ons eigen bed.

Ondanks de verstikkende hitte en het gebrek aan pijnstilling vond ik het een heerlijke bevalling: heerlijk in je eigen omgeving, meteen lekker thuis. Gelukkig had ik ook nu weer geen knip of scheur en ook nu hadden we weer een perfecte gezonde zoon. Nadat ik gewassen was en wat was bijgekomen, belden we iedereen op en later die avond hield Lucas voor het allereerst zijn babybroertje vast.. Ik smelt nog steeds als ik de foto zie... Wat een geluk!