"Wat leuk voor je!"

Al bijna een jaar bezig om zwanger te worden. Van een tweede. 

Nog steeds is het niet gelukt. Dat voelt vreemd. Waarom lukte het de eerste keer wel, maar nu niet? Ik ben van enthousiasme overgegaan naar twijfel, en inmiddels is mijn twijfel langzaam aan het veranderen naar moedeloosheid. De hoop dat ik deze maand wel zwanger zal worden is bij mij grotendeels weg. Ook bij mijn partner heb ik gemerkt dat zijn hoop langzaam wegzakt. Beetje bij beetje. We doen er lacherig over. "Dan doen we het maar omdat we er plezier aan beleven!", zijn de grapjes onderling. Tuurlijk, we zorgen wel voor een "goede dekkingsgraad", in de vruchtbare periode zo'n anderhalve dag ertussen. Maar de hoop, die voel ik steeds minder... 

Na het gesprek met mijn moeder waarin zij aangaf dat ik er zelf voor zorg dat ik niet zwanger wordt, heb ik toch wel aanpassingen gedaan in mijn leefpatroon. Ik neem meer rust, al neemt mijn omgeving mij dat niet in dank af. Ook mijn partner heeft een volgende stap ondernomen; het eerste onderzoek staat op de rol, we horen binnen een paar weken meer. We zitten tussen hoop en vrees in, we weten niet zo goed op welke uitkomst we nu eigenlijk hopen. We willen graag horen dat er niets aan de hand is, maar als er niets aan de hand is, waarom lukt het dan niet? 

Waar we in eerste instantie met onze vrienden bespraken dat we bezig waren, praten we daar nu niet meer zoveel over. Enkel met mensen die er zelf over beginnen, En met vrienden die zelf ook bezig zijn. Enkele daarvan lukt het zelf ook niet om zwanger te worden. Bij elkaar herkennen we de frustratie. Dat is fijn! Mensen die het snappen, die hetzelfde gevoel hebben. Ongeveer. Je kunt natuurlijk niets vergelijken. Maar toch... 

En dan... Komt het nieuws wat je eigenlijk leuk zou moeten vinden, maar wat tegelijkertijd zó pijn doet... Mijn beste vriendin vertelt met een big smile dat zij zwanger zijn. Wat een vreemde mix, dat gevoel van blijdschap, jaloezie en verdriet door elkaar... Ik zou zo graag enkel blijdschap willen voelen voor haar, maar dat lukt me niet... Zij heeft het niet eens door. Ik kan blijkbaar goed acteren. Of zij leeft op een roze wolk en merkt daardoor niets. 

Mijn partner merkt het wel. Hij geeft mij een dikke knuffel. Hij is bedoeld als troost. Onze vrienden vatten het op als een teken van blijdschap voor hen. Iedereen happy. En ik vraag mij stiekem af hoe ik het voor elkaar moet krijgen om de komende maanden te acteren. Of zal het mij toch lukken om over een tijdje echt oprecht blijdschap voor haar te voelen? Ik weet het niet. Ik hoop het. Ik heb mijn twijfels.