wanneer zou het gebeuren?

De hele zwangerschap ging goed. Heb geen last van mijn bekken gehad, jeeej! Ik had wel veel last van mijn schaambot en heb hiervoor ook fysiotherapie gehad bij een bekkentherapeut. Die heeft nav mijn verhaal mijn stuit tot 3 keer toe recht geprobeert te zetten. Dit doet geen pijn, alleen achter af. Dat voelt als spierpijn, want je lichaam neemt een andere houding aan en dit vraagt wat van je spieren. 

Elke avond was het feest in mijn buik. Alsof dan een arobics uurtje startte , niet normaal. Ik heb wel eens op bed gelegen en dacht dat ze er zo uit zou scheuren. Jeetje wat was dat gevoelig! 

Zo was het dinsdag 29 maart. Zoals ze altijd deed, zo druk etc. Was ze nu heel rustig, ik wimpelde het weg want misschien daalt ze in of wie weet begint het straks. Maar na een uur nog niets, zelfs geen hik, wat ze ook elke avond had. Ik heb veel geport en gedrukt maar niets.. Ik ben niet snel bang maar nu verhoogde mijn hartslag zich wel snel. Mijn vriend belde de vk op en legde het uit. Al snel kwam ze langs en ging het hartje zoeken. Tijdens het zoeken zei ze 'soms duurt het even hoor', terwijl ze die van de baby moest zoeken bleef mijn hart nog net niet stil staan. 'Ja ik hoor hem!' Oohh huilen, huilen en nog een huilen zo opgelucht. Maar het protocol moest gevolgt worden en ik moest naar het streekziekenhuis voor een ctg. Eenmaal aangekomen moest ik in een potje plassen en kwam aan alle toeters en bellen te liggen. Alles was goed, geen weeën activiteit een goeie drukke baby zoals we gewend waren. Alleen mijn eiwit waarde was aan de hoge kant, 'heeft u wel genoeg gedronken mevrouw?' Ja zoals anders niet absurt veel maar ook niet te weinig. Toch kreeg ik op mijn verjaardag 2 bruine opvangbussen mee, want toen de klok 00:00 sloeg was ik jarig. Het voelde niet zo, de verloskundige kwam ook binnen en feliciteerde me waardoor ik ook vroeg waarmee? 

Donderdag 31maart moesten de gevulde bussen weer terug. Ik had er twee want ik kreeg er met gemak wel 1 vol. Ik heb me best gedaan maar bleef hangen bij 3/4vol, kan mijn blaas niet dwingen tot het meer produceren van urine haha. De uitslag volgde en  was 200, de max (waarbij dan gelijk het woord zwangerschapsvergiftiging om je hoofd word geslingerd) is 300. Doordat alles pijnlijk gevoelig was, ik durfde niet eens uitgebreid te niezen want dat gaf me het gevoel dat ze eruit viel, vroeg de gynaecoloog hoe ik me voelde.

Voordat ik mijn laatste woord had gesproken hing ze met haar collega's aan de lijn voor opname inleiden en de rest werd een ruis.... huilen was het enige wat ik nog kon doen. Uiteindelijk kwamen we met elkaar, de gyn, het verloskundig team waar ik mijn controles had en ik zelf, tot de conclusie dat als het zondag nog niet spontaan was begonnen ik me maandag 04-04 om 07:00uur moet melden voor een inleiding. Zondag nog wel ter controle een potje vol urine inleveren en dan afwachten. Ik heb thuis van alles geprobeerd. Hete douches, trap op en trap af, wandelen, springen, masseren. Ik las iets over je tepels masseren, dus dat ook geprobeerd. NIETS.

En toen was het zondag 3 april....