6 jaar geleden
Sorry, ik ben zwanger...
Nooit geweten dat zo'n mooie boodschap brengen zo moeilijk kan zijn...
Ongeloof. Blijdschap. Angst. Verbijstering. Nog meer blijdschap. Dat waren ongeveer de gevoelens die door mijn lijf schoten toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. En ook bij mijn partner zag ik die emoties langstrekken. De blijdschap won het. Nog steeds vol ongeloof keken we elkaar intens gelukkig aan.
Het moment dat wij erachter kwamen dat ik zwanger ben was niet zo handig gepland... We stonden vlak voor een reisje naar de zon met de hele familie, twaalf man. We hadden even snel gerekend, en kwamen tot de conclusie dat ik ongeveer 5 weken zwanger zou moeten zijn. Nog wel héél pril. Daar komt nog bij dat broer en schoonzus al anderhalf jaar bezig zijn om zwanger te worden, maar dit wil niet op de natuurlijke manier lukken. Zij zitten in een heftig traject in het ziekenhuis. Natuurlijk zijn er maanden geleden al gesprekken geweest tussen ons: wat nou als de één zwanger wordt en bij de ander lukt het nog niet? Natuurlijk gunnen we het elkaar. Maar we hebben ook eerlijk naar elkaar uitgesproken dat het voor de ander in dat geval waarschijnlijk wel even slikken zou zijn...
Met dit in het achterhoofd vonden wij het niet fair om onze familie al in te lichten over ons mooie nieuws. We zouden het mijn broer en schoonzus ongelooflijk moeilijk maken; een hele week op moeten trekken met allemaal kinderen én een zwangere om je heen! Waar dan natuurlijk aandacht naar uit gaat, over gesproken wordt, terwijl jij zelf zo graag wilt maar wat niet lukt. Zeker ook na de ervaring die ik zelf had opgedaan met mijn vriendin vond ik dat geen optie. Ik had zelf ervaren hoe lastig ik het vond om met dat nieuws te dealen. Ik vond het toen stiekem heel prettig dat ik haar daarna even een paar dagen niet zag, zodat ik even bij kon komen. Ik was absoluut niet van plan om mijn broer en schoonzus zoiets aan te doen. Dus vertrokken wij vol goede moed met een geheimpje naar een tropisch eiland. Koffers gepakt, foliumzuur ingepakt (en verstopt, ons geheimpje!), goed boek in de handbagage, wat kan ons overkomen!
Nou... zwangerschapskwaaltjes...
Daar hadden we even geen rekening mee gehouden... Vanaf het moment dat we op het punt stonden om naar het vliegveld te rijden, werd ik misselijk... En overgevoelig voor geurtjes. Ieder geurtje van eten wat in een vlaag langskwam liet mijn maag omdraaien. Dit hield de hele week aan, en werd alleen maar erger. In de loop van de week kwam daar het spugen bij. En de vermoeidheid... daar waar ik altijd bruis van de energie en tot 's avonds laat door kan gaan, daar stortte ik, mét een middagslaapje achter mijn kiezen, om 21.00 uur toch echt in... Kaartavondjes? Sorry, ik moet passen. Deze avond laat ik hem echt even voorbij gaan. Ik deed ook al niet mee met de cocktails... Sangria dan? Nee, ook die laat ik staan... Ik heb een beetje last van mijn buik, voel me niet zo lekker... Geen goede mix met alcohol...
Wat voelde ik me een verrader naar mijn familie toe! En dat terwijl ik altijd erg van eerlijkheid ben, en altijd alles deel, zeker met mijn moeder. In een één-op-één gesprek samen met mijn partner, broer en schoonzus werd het nog lastiger. Zij vertelden hoe moeilijk ze het vonden op dit moment om met de situatie om te gaan. Dat ze moeite hadden om zich er bij neer te leggen dat het bij hen niet vanzelf gaat. Dat ze het zo moeilijk vonden om in de buurt van zwangeren te zijn. Dat ze het gevoel hadden dat iedereen in hun omgeving maar zwanger werd, terwijl zij daar ook zo naar hunkeren... Hoe het bij ons gaat? Tja... Naar waarheid vertelden wij dat we een eerste stap hadden ondernomen door zaad te laten onderzoeken. Uitslag is nog niet bekend... Klopt helemaal, maar helemaal eerlijk, in zo'n openhartig gesprek, voelde het toch ook niet...
Eenmaal thuis bespreken mijn partner en ik wat de beste aanvliegroute is. Samen komen we tot de conclusie dat het voor hen waarschijnlijk fijn is als zij het zo snel mogelijk weten. Dan hebben ze nog een paar weken de tijd om aan het idee te wennen, en het een plekje te geven, voordat mijn moeder vol enthousiasme niet meer op kan houden om ons met zwangerschapsnieuwtjes te spammen op de groepsapp. Even die tijd geven zoals ik dat ook zo heerlijk vond, zodat je de situatie daarna wat beter kan handelen...
Zo snel mogelijk vertellen dus. Geen gemakkelijk opgave, want mijn broer en schoonzus hebben héle drukke agenda's... En als ik al met ze afspreek, dan eigenlijk altijd met één van beide, maar nu wil ik ze graag tegelijkertijd spreken. Ze hebben elkaars steun wel nodig. Nu hadden ze genoemd dat ze toevallig beide vrij waren op woensdag. Ik bel op om te vragen of ik morgen langs mag komen voor een kop koffie. Gezellig, even napraten over de vakantie. Dat blijkt onmogelijk. Kan het niet met één van de twee? Ik geef aan dat ik ze graag beiden even spreek. En dan wordt het stil aan de andere kant van de lijn...
Na een korte pauze vraagt mijn broer op de man af: "Ben je zwanger? Want als dat het geval is hoor ik het liever nu dan morgen..." Ik kan niet anders dan het beamen. Het is wederom stil aan de andere kant van de lijn. Het verdriet is in die stilte hoorbaar, voelbaar. Ik sta op speaker, en merk dat ze beiden flink moeten slikken. Ik leg uit hoe één en ander gelopen is. En waarom we de keuzes gemaakt hebben die we gemaakt hebben. Dat ik hierdoor hoopte dat zij wel gewoon een onbezorgde en gezellige vakantie hebben gehad, zonder dat deze met heftige emoties besmeurd zou worden. Naarmate het gesprek vordert krijg ik steeds meer trilling en tranen in mijn stem.
Mijn broer en schoonzus zijn verdrietig. En begripvol. En dankbaar voor de weg die wij gekozen hebben. Ze hadden het op vakantie niet gemerkt, maar nu ik belde en hen beide wilde spreken, opgeteld bij mijn andere gedrag, mijn vermoeidheid en het uitblijven van het drinken van alcohol liet het kwartje wel vallen... Uiteindelijk komt er ook een gefeliciteerd. Ik geef aan dat de felicitaties nu nog niet hoeven. Dat ik belde voor hun gevoelens. Samen huilen we. Door de telefoon. Nooit geweten dat zo'n blijde boodschap met zoveel verdriet gepaard kan gaan. Het voelt gek. Ergens voel ik me schuldig. Ik weet niet goed waarom. Omdat ik wél zwanger ben, en zij niet? Omdat ik wel gelukkig kan zijn, en dit hen nog niet gegeven is? Omdat ik me nu al voor kan stellen hoe moeilijk zij het de komende maanden gaat krijgen, en dat komt allemaal door mij? Natuurlijk weet ik dat deze gedachten surrealistisch zijn. Dat ik er niets aan kan doen dat het bij hen niet lukt, en mij absoluut niet schuldig hoef te voelen over het feit dat ik hen verdriet bezorg, simpelweg omdat ik zwanger ben. En toch...
We bespreken het vervolg. Voorlopig houden wij het nog even stil. Nog een paar weken. We hopen dat dat lukt, met alle kwaaltjes die in volle hevigheid de kop op steken. Zij hebben dus nog een paar weken om aan het idee te wennen. Ze waarderen het.
We sluiten het gesprek af. Met trillende stem. Niet vervelend bedoeld, maar morgen zijn ze liever even alleen. Begrijpelijk, maar ik zou ze zo graag vasthouden en willen knuffelen... Maar ze hebben even rust nodig. Dat hadden we ook wel verwacht. En ik deed dit tenslotte om hen te helpen. Het draait nu even om hen...
Eenmaal thuis vertel ik mijn partner over het gesprek. Hij is trots op me. Samen huilen we. En we komen samen tot de conclusie dat het maar gek voelt; zo'n blijde boodschap in zo'n begrafenisstemming brengen... We hopen beide dat de volgende keer dat we het vertellen de stemming toch echt anders zal zijn. Daar gaan wij helemaal van uit! Al moeten we daar nog even op wachten...
Anoniem
Ten eerste gefeliciteerd! Ik vind het heel mooi dat je zoveel rekening hebt gehouden met hun gevoelens. Maar eigenlijk mogen ze ook iets meer rekening houden met jou! Bij mij heeft het 7 jaar geduurd voordat ik een positieve test in handen kreeg en geloof me er zijn heel wat kindjes geboren in die tijd en niemand heeft zoveel rekening met mij gehouden. Natuurlijk is het pijnlijk en thuis moest ik echt wel vaak janken, maar ik was ook altijd oprecht blij voor de ander, het is toch fijn dat het jou gegund is zonder een heel traject. Het is lief dat je rekening met ze houdt dat siert je, maar zo'n begrafenis stemming is ook niet eerlijk voor jou! Hopelijk zijn andere in je omgeving wel blij voor je en kunnen je broer en schoonzus ook blij voor je zijn!
SiBo
Hoi Mennehh, het is niet in het verleden, het gebeurt allemaal nu. Dank voor de felicitaties! Gek die eerder te krijgen van mensen die je niet kent dan van bijvoorbeeld mijn ouders! ;-) Maar goed, dat komt door de keuze het nog niet te vertellen, en wel anoniem te schrijven. Ik moest het kwijt...
Anoniem
Helemaal eens met R. En mooi beschreven. Kort samengevat moeten mensen dingen domweg niet voor anderen bepalen. Iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheid hoe om te gaan met geluk en leed. Rekening houden is tot op bepaalde hoogte heel liefdevol maar kan juist ook heel pijnlijk worden. Open en eerlijk zijn helemaal naar de mensen die je lief hebt is in elk geval het belangrijkst en meedenkend zijn en ruimte geven aan het incasseren is heel meelevend. Maar leef vooral je eigen leven... en geniet!
Anoniem
Knap van je dat je je eigen geluk, gevoelens en emotie even opzij kunt zetten voor de emotie's van een ander. En toch zit het me niet helemaal lekker. Begrijp me niet verkeerd, want ben een persoon die juist heel erg rekening houdt met gevoelens van een ander....maar toch vind ik het wat storend dat je je eigen geluk, de manier waarop je het blijde nieuws gaat vertellen zo aan de kant moet zetten voor een ander. Het lijkt wel of je je schuldig moet voelen omdat je zwanger bent....dat is toch raar....Niemand, ook gezinnen/stelletjes die geen of moeilijk kinderen kunnen krijgen kan er omheen dat er in hun omgeving vrienden, kennissen, collega's zwanger worden. Ook diegenen kunnen er niks aan doen dat het ze zonder lang wachten, lange trajecten etc. zwanger zijn geworden. Heb soms het idee dat 'alleen' de nadruk gelegd moet worden, en alleen rekening gehouden moet worden met diegene die het moeilijk hebben om zwanger te worden. Wij hebben na een traject van 4 jaar/en moeilijk zwanger worden onze dochter gekregen. Ook wij zaten in hetzelfde schuitje zeg maar. En ja, ik ken die gevoelens van die brok in de keel wanneer zus, collega, vriendin hebben verteld dat ze zwanger waren. Maar ik wist ook dat dit ging gebeuren!!! Maar geen HAAR OP MIJN HOOFD het er ook alleen maar aan gedacht om 'teneergeslagen' te zijn, of niet/minder blij of dat ik verwacht dat een ander maar rekening met mij moet houden wanneer ze vertelden dat ze zwanger waren. Het draait dan om HUN niet om MIJ. Ben altijd wel eerlijk geweest dat het zou kunnen dat mijn reactie's minder blij zouden zijn of wat teneergelsagen tegen diegenen die zwanger waren en dat ik het nieuws en gesprekken daaromheen vaak met een 'brok in mijn keel' moest ontvangen.... en duidelijk uitgelegd dat het aan de situatie lag maar dat ik VOLSTREKT niet minder blij was voor hun.....maar heel duidelijk geweest dat ze het niet moesten 'laten' of mij moesten gaan buitensluiten daarom of dat wanneer zei genderreveal of babyshowers ik gewoon heel graag aanwezig wil zijn. Ondanks vaak een brok in de keel heb ik wel bewust genoten van het babygeluk van een ander. Ik weet wel dat toen ik zwanger was dat mijn omgeving, vrienden en familie elke dag van mijn zwangerschap wel een feestje wilden vieren met ons... zo waanzinnig blij, vol met tranen, uitbundig vol emotie en uitgelaten ze waren toen wij zwanger waren, en dat 9 maanden lang! Ze waren voor ons die 9 maanden in vergelijking met andere zwangeren juist 'extra' blij. Ik zou nooit op mijn geweten willen hebben dat ik, in de periode dat ik moeilijk zwanger kon worden, dat anderen maar elke keer op hun tenen moesten lopen tijdens hun zwangerschap voor mij. Ik zou me super schuldig hebben gevoeld!