Palmtakjes en Palmpasenstokken

De Kinderbijbel

Argwanend kijkt Dunya naar het boek dat ik in mijn hand heb. “Oh nee....” kreunt ze dramatisch. Ze houdt niet van de kinderbijbel. Liever leest ze Dolfje Weerwolfje of Perongelukt of Hoe overleef ik..... Maar dat is nog wel wat hoog gegrepen. De Kinderbijbel laat ze liever op de plank staan. Geloven doet ze op zondag wel. De rest van de week hoeft ze er niks mee. Ik kan ook niet echt vinden wat ik zoek. Dus ik kijk in een ander boek. “Op een dag....” heet het. Daarin worden verhalen verteld over de feestdagen in Nederland. Ook Pampasen komt aan bod. Dat verhaal wil ze wèl horen. Zolang ik maar niet uit de Kinderbijbel voorlees. Ik vertel de verhalen overigens niet om haar te overtuigen van het goede geloof ofzo. Ze moet vooral geloven wat zij wil en wat voor haar goed voelt. Daar laat ik haar vrij in. Vrij van woord en geest zeg maar. Ik vind het alleen wel belangrijk dat ze de verhalen uit de Bijbel kent. Ze zijn zo verbonden aan onze cultuur, onze taal en onze geschiedenis. Daarom is het zo goed dat ze daar iets van mee krijgt. Om dingen beter te begrijpen, om ze in de juiste context te kunnen plaatsen en omdat er altijd een boodschap in zit waar je ook nu nog iets mee kunt, al zijn de verhalen heel oud.

Hosanna

In elk geval kan ik het verhaal over Palmpasen voorlezen, want dat is het bijna. Het begin van de Goede Week of de Stille week en het eind van de Veertigdagentijd. Ik lees voor over Jezus die op een ezeltje Jeruzalem binnenreed. “Hosanna voor de koning” riepen de mensen en ze zwaaiden met Palmtakken. Vandaar Palmpasen. Maar op dat moment nog onopvallend, waren er ook tegenstanders, die Jezus het liefst uit de weg wilden ruimen. “Waarom?” vraagt Dunya. “Ja, waarom. Omdat mensen bang waren voor onrust, omdat ze bang waren dat mensen niet meer naar hen luisterden, maar wel naar Jezus, omdat ze bang waren hun macht kwijt te raken....” Ze knikt langzaam. “Weet je nog, die koning, die alle baby’s liet doodmaken, omdat Jezus was geboren?” vraagt ze. “Ja, klopt. Dat was koning Herodes. Die was ook bang om zijn macht te verliezen!” Goed opgemerkt.

Palmtakjes uitdelen

“Morgen gaan jullie dus Palmpasenstokken maken in de kerk” vertel ik. “Weet ik” zegt Dunya. “Ik heb nog gezegd dat ik wel een stok heb van de oude kerk, maar dat hoefde niet!” Als ik die stok zondagochtend toch mee wil nemen, wijst ze dat resoluut van de hand. “Ze willen geen stokken van de Nieuwe Liefde!” zegt ze. Ik schiet in de lach. Nou, nou, nou.... Zo erg zal die concurrentiestrijd toch niet zijn? “Ik denk niet dat ze dat bedoeld hebben hoor” probeer ik nog. Maar de stok blijft thuis. Ook prima. We zijn voor de verandering net op tijd in de kerk zodat ik op mijn plek zit als de koorrepetitie begint. Even later zie ik Dunya rondlopen met iemand van de werkgroep kind. Zo te zien heeft ze één of ander taakje weten te bemachtigen. Als ik na de repetitie op zoek ga, hoor ik dat ze bij de ingang palmtakjes staat uit te delen aan iedereen die binnenkomt. Dat is voor ons iets nieuws, nooit meegemaakt. Leuk zeg! Als ik kom kijken zegt Dunya: “Ik heb er ook eentje voor jou, die ligt daar op de bank!” Er zit er ook eentje in de zak van haar vest. Ze moet natuurlijk zichzelf niet vergeten.

Groot is de wereld

Aan het begin van de dienst gaan de kinderen naar achteren. Daar maken ze de Palmpasenstokken en horen ze het hoe en het waarom van deze traditie. Na de collecte komen ze terug met prachtig versierde stokken en met een broodhaantje bovenop. Wij zingen, samen met de kerk in canon:

'Groot is de wereld en lang duurt de tijd

Maar klein zijn de voeten

die gaan waar geen wegen gaan

Overal heen'

Licht en ruimte

Een enorme stoet kinderen splitst zich in tweeën, loopt de kerk door en eindigt uiteindelijk als één grote groep voor het podium. Dat heeft geen uitleg nodig, dit spreekt voor zich. Prachtig vind ik het. We zitten hier nu bijna een jaar en dan hebben we alles een keer meegemaakt. Ik geniet van de tradities die ik helemaal niet ken en vooral van de rol van de kinderen in deze kerk. Fantastisch dat ze letterlijk en figuurlijk de ruimte krijgen. Dat verdienen ze ook. Ik heb nauwelijks de tijd om met Dunya na te praten over de dienst. Ze moet nog kaarsen aansteken voor Wieke en Ellivrio. Als we thuiskomen maak ik snel een broodje voor haar en daarna is haar vader er om Dunya op te halen. Ze heeft ook een takje voor hem meegenomen. Vanavond nog maar eens vragen of ze ook iets geleerd heeft. Wat ze wel verteld heeft, is dat het bij de kindernevendienst “hartstikke leuk” was. Ik had niet anders verwacht.

Pasen

Ze gaat steeds meer open. Ik hoor haar niet meer over die stomme kerk en dat ze terug wil naar de Rode Hoed. Het heeft even geduurd, maar we zijn er. We hebben onze plek gevonden. Het enige wat eraan ontbreekt is een vaste dirigent. Ik mis Leenke. Het wordt ook een flinke klus voor de mensen die bezig zijn met die zoektocht. Maar ik heb er vertrouwen in dat het lukt. Tot die tijd moeten we zelf als koor de boel bij elkaar houden. In het licht van Pasen kan ik niet anders dan denken dat het prachtig wordt de komende week. Vier diensten, waarvan ik er drie mee kan zingen. Volgend jaar beter plannen, nu is me dat even ontkomen. Het wordt buiten lichter, de dagen worden langer, de narcissen bloeien volop en wij gaan zingen. En genieten. Daarin zullen we elkaar altijd weer terug kunnen vinden. De kracht van de muziek. Want muziek laat je dromen!