Na jaren een paniek aanval

Aan het begin van de week had ik na hele lange tijd een paniek aanval. De laatste periode word die kleine compleet overstuur als ze me niet ziet en dus neem ik haar stiekem overal mee naar toe dus ook naar de douche. Als ik naar de toilet ga zorg ik ervoor dat ze op een afstandje is maar me kan zien en dus kan zwaaien. Door de nieuwe baan van mijn man is hij veel van huis en ik juist weer veel thuis dus ik moet mezelf vaak door dit soort keuzes op deze manier helpen. Als ze compleet tekeer gaat omdat ze me niet ziet zit ik ook niet bepaald rustig op de toilet. Op die bewuste dag stond mijn man op het punt om te vertrekken want hij had een afspraak buiten de deur. Ik deed haar in de autostoel die nog in de badkamer stond zodat ik eerder kon douchen en hij nog iets langer kon slapen. Hij zag dat en vroeg wat ik deed waarop ik hem vertelde dat ik naar de toilet moest. Hij vond het onzin dat ik haar daar in zette en zei dat ik haar in haar kamer moest laten "dan huilt ze maar even". Ik deelde ergens zijn mening en besloot hiernaar te luisteren. Ik wil immers ook aan zijn verwachtingen voldoen. Zodra ik haar achter liet in haar kamer begon het gekrijs. Terwijl ik op de wc zat kreeg ik al direct spijt en hees mijn broek weer op en liep naar haar toe. Ik zei wel 80x sorry en trooste haar. Daarna probeerde ik haar in de autostoel te leggen, maar ze was zo geschrokken dat ze het weer begon te huilen. Ik baalde onwijs en werd boos op mezelf en op mijn man, want ik kon dus nu niet naar de toilet. Ik liep naar beneden en hij was er nog. Ik zei tegen hem dat hij zich voortaan niet moet mengen in mijn handelingen, want nu zit ik met de gebakken peren. Hij vond dat ik haar teveel verwende en ik werd alleen maar kwader. Ik vroeg hem niet zo vriendelijk of hij nog weg gaat en als laatst zei ik val toch dood! Hij vertrok en ik kon weer rustig worden.. Ik nam die kleine mee naar boven liet haar slapen en in de tussentijd was hij terug. Ik appte hem en vroeg of onze shopplannen nog door gingen, want zodra ze zou hebben gegeten zouden we naar wat winkels gaan en ik langs de kapper. Hij zei: "ik kon toch doodvallen" ik bood mijn excuses aan en legde uit dat hij vaak onwijs egoistisch kan zijn en dat ik daar mega kwaad om kan worden. Hij zei dat die kleine en ik zelf naar de winkels kon gaan hij zou niet mee gaan en was op de computer een spel aan het spelen. Ik zei dat ik die kleine voor hem zou laten en dan alleen zou gaan, maar dat wilde hij niet. Inmiddels was die kleine wakker en liep ik naar boven. Hij weigerde die kleine aan te nemen. Ik werd zo kwaad en eiste een gesprek over zijn egoisme. Aan hem legde ik uit dat met die kleine naar de kapper gaan niet echt handig is en dat is hij zich bewust waarop hij antwoorde "als ik er niet ben vind je toch ook een oplossing". Ik liep boos weg en ik begreep helemaal niet wat ik ooit in hem heb gezien. Nog amper in onze slaapkamer aangekomen werd ik overladen door allerlei gevoelens en begon ik te huilen. Ik merkte dat er allerlei gedachtes bij kwamen en ik wilde het niet toelaten. Ik was immers met die kleine.. Het lukte niet, herpakken lukte niet. Ik liep opnieuw naar boven en drukte haar in zijn handen. Hij weigerde en zag mij huilen en vroeg waarom ik huilde.. Ik liep weg en liet het huilen toe. Ik dacht aan er niet meer zijn, maar tegelijkertijd wist ik dat ik dat diep in mijn hart niet wil. Ik wil en moet er zijn voor die kleine. Ook dacht ik aan de aanranding. Ik wilde niet dat opnieuw beleven en ik bleef me er tegen verzetten. Ik huilde heel hard en ik wist niet hoe ik mezelf kon herpakkken. Na een tijdje kwam hij binnen met die kleine en vroeg wat er was ik antwoordde amper en probeerde me nog te verzetten tegen alle gedachtes, ik bleef huilen en kon maar niet stoppen. Hij liet die kleine naast me zitten en ze omarmde me en veegde mijn tranen. Zij hoort mij niet te troosten, maar ik haar! Hoe dan ook, ik voelde alleen maar liefde en besefte hoe sterk onze band is. Hij bleef wat bij ons en vroeg zo af en toe wat er was. Ik wist niet wat ik moest zeggen dus ging er niet echt op in.

Ik vroeg hem of hij die kleine een fruithapje kon geven, maar hij weigerde. Ik ging niet in discussie en dacht ik MOET me nu herpakken. Ik nam haar mee naar beneden en gaf haar fruit. Ik bleef maar huilen, maar ik wist dat ik verder moest. Na het hapje gingen we naar boven en sliep hij. Ik wekte hem en liet haar achter bij hem. Ik at zelf wat en besloot een hele lange douche te nemen. Na de douche voelde ik me iets beter. Ik liep weer de kamer in en mijn man en ik deden normaal tegen elkaar. We hebben het er verder ook niet over gehad. De volgende dag moest ik naar de pshycoloog en eigenlijk ging ik er huilend en met een dubbel gevoel heen. Want JA alle deuren zijn weer open en NEE ik weet niet of ik dit wel wil. Straks heb ik zo een aanval als zij erbij is! De psycholoog zei dat ik niet veel aan kan en het daardoor gebeurde. Ze noemde dat de afgelopen periode rondom het geschil zo traumatisch was dat ik daar opnieuw PTSS heb ervaren. Het was verder een goede sessies en de volgende keer neem ik mijn man mee. De dagen erna verliepen rustig.

Wel zag ik dat mijn vader mij weer had gebeld. Ik dacht dat ik hem de werkdag erna zou bellen, maar ik was het vergeten en heb het daar verder bij gelaten.. Stiekem vraag ik me toch af waarom hij belde. Maar ik heb echt geen kracht voor weer zo een dronkemansgesprek. Hoe meer ik aan hem denk des te meer ik besef dat hij mij echt onwijs veel pijn heeft gedaan en dat ik daar nog best mee zit. Zijn kwetsende woorden galmen nog steeds door mijn hoofd.. Zal ik het hem dan dit keer echt niet meer kunnen vergeven?

Ik mis familie en ik mis het samen zijn met mensen plus de gezelligheid, maar al onze eigen mensen zijn van ons vervreemd.