# Mommy Wars, ik dacht er het mijne van!

Niet elke blog kan over een spontaan, gezellige of leuk onderwerp gaan. Soms moet je ook kritische stukken durven te plaatsen. Dus waarom dan niet meteen op maandag. Om de week lekker te beginnen, zullen wij maar zeggen :-).

Vanochtend op de radio ging het over Mommy Wars, iets dat bij mij direct irritatie op wekt. Hoe komt het toch dat wij als mensen/moeders vinden dat wij altijd onze mening moeten en mogen ventileren. Komt dit voor uit onze onzekerheid en de dwang om bevestiging te krijgen op de vraag of wij het wel goed doen als moeders? Natuurlijk denk ik heel vaak ergens het mijne van, maar waarom zou ik het recht hebben om hier iemand direct en persoonlijk op aan te spreken. Ik merk dat ik steeds vaker op mijn digitale tong moet bijten. Het zit namelijk heel diep in mij geworteld om overal mijn mening op te geven. Uiteraard hoop ik dan dat een andere mijn mening overneemt. Dit weet ik, en daarom kijk ik vaak kritisch naar mijzelf.

Mommy Wars, daar waren wij gebleven. Het is tegenwoordig zo'n hot items dat het een eigen naam en hashtag heeft gekregen. Waar je ook online kijkt, je vindt er altijd wel ergens een stuk over. Laatst wilde ik mij ook in een Mommy War mengen. Ik heb dit niet gedaan maar deel graag het voorbeeld met jullie: Regelmatig zie ik berichten voorbijkomen van moeders die het niet lukt om een baan te vinden. Dit is iets wat ik nog steeds een raar gegeven vind. Onze economie trekt aan en in de huidige maatschappij, is er altijd werk voor goede krachten. Omdat dit item mij intrigeert ben ik de berichten eens beter gaan lezen. Al snel merkte ik dat deze berichten allemaal het zelfde gemeen hebben. De moeders willen graag werken, maar niet voor half 9 (kind(eren) moet(en) naar school gebracht worden), liefst niet na half 3 maar maximaal tot vijf uur (kind(eren) moet(en) weer opgehaald worden), niet in de avonduren, niet in het weekend en het liefst wel dichtbij huis en een flexibele werkgever.

Ik ben ook moeder. Voordat onze bijna peuter in de maak was, stond bij ons vast dat ik zou blijven werken. Ik hecht er veel waarde aan om deel te zijn van de "werkende" maatschappij. Daarnaast is mijn werk ontzettend tof. Iets wat het dagelijks naar mijn werk gaan natuurlijk makkelijk maakt. Omdat ik zelf bijdraag aan het "werkende leven" kan ik mij niet voorstellen dat er moeders zijn die geen baan kunnen vinden (uitzonderingen daargelaten). Wat ik mij van die moeders afvraag, is of zij ook aan zelf reflectie doen. Kijk bijvoorbeeld eens eerst naar wat jij een bedrijf te bieden hebt, voordat je met je "eisen lijstje" komt. Probeer je flexibel op te stellen en kijk naar de mogelijkheden in plaatst van over de obstakels op de weg naar een baan te struikelen. Ik weet zeker dat het je dan beter af gaat. Wanneer moeder bent en graag wil werken, zal je je kind(eren) naar een opvang moeten brengen. Of dit nu is in de vorm van opa's en oma's, een gastouder of een kinderdagverblijf. Daar worden, naar mijn mening, kinderen echt niet slechter van. Het ergste wat ze kan overkomen is dat ze leren dat je moet werken voor alles wat je wilt hebben/bereiken in het leven. Een les die mij niet verkeerd lijkt.

Nu heb ik toch mijn mening gegeven, iets wat ik zo probeer om niet te doen. Ik hoop dat dit mij niet in een Mommy War brengt ;-).