"Mam, doe eens even normaal"

Wij wisten gewoon echt niet wat we moesten doen... Nog aan het na gniffelen van de wijze woorden die mijn zoon zei: "Mam, doe eens even normaal." Nadat we de tranen, van het lachen, van onze wangen hadden geveegd, besloten we toch maar dat Evan richting huis moest gaan. "Ik zie je snel." zei hij en gaf me een kus. Ja, mama still got it!

Ik keerde terug naar binnen en deed de deur op slot. De deur van de slaapkamer van Joris stond op een kier en ik keek naar binnen. Hij was al haast weer in slaap gevallen, maar werd wakker van de deur die bewoog. "Hey Joris, sorry van..." Hij keek mij aan en zei wijs: "Mam, we hebben het er morgen wel over. Ik wil slapen. Welterusten!" Ik moest weer mijn lach met moeite inhouden. "Is goed, meneer. Slaap lekker, chefje."

In bed dacht ik toch aan het gesprek wat ik morgen wel moest hebben. Ik kan dit moeilijk niet bespreekbaar maken. om 2.00 uur s'nachts besloot ik om het morgen maar gewoon af te wachten. We zien wel wat het beste is dan.

De volgende ochtend zat Joris al aan tafel. Lisa zat met haar oortjes in een leuke film te kijken. Het was zaterdag: fun dag! Joris leek net op The Godfather. Wachtend om zijn lompe moeder eens even een woordje toe te spreken. Ik ging tegenover hem zitten. "Zegt u het maar, meneer." Er kwam een glimlach op zijn gezicht, maar hij probeerde serieus te zijn. "Mam, ik ben blij voor je. Echt. Maar ik vind het niet oké als ik een glas melk wil pakken, dat ik gekke geluiden uit jouw kamer hoor komen. Ik was bang dat er iets ergs gebeurde." En toen klikte het: Joris. Mijn lieve Joris. Mijn lieve vaderloze Joris.. Hij wilde voor mij zorgen. Hij wilde de vaderrol innemen, dat eigenlijk écht niet zijn rol hoort te zijn!

Joris heeft hij mij ondertussen wel vergeven ;-) En ook heb ik meer afspraakjes gehad. Dit heeft voor heel wat dateleed gezorgd.. Maar daar kom ik een andere keer wel op terug!