Het Grote Zwijgen...

Vandaag is het zover. De 20 weken echo van ons kindje! Allebei zijn we wat gespannen, maar 'komt allemaal best goed schatje,' volgens Willem. Natuurlijk zijn we weer aan de late kant en gehaast zet ik Hielke in de gordels. 'Wat gaan we doen?' wil hij weten. 'We gaan naar het babytje in mama's buik kijken, leuk hè!' 'Hoe heet-ie dan?' 'Dat vertellen we pas als de baby geboren is.' 'Neehee, nu!' Tegenwoordig moet alles NU. Nu eten, nu een snoepje, nu naar buiten... Maar nu zijn we onderweg naar het ziekenhuis. En nu vinden we het allebei best wel weer spannend. Zo blanco als bij de eerste staan we er niet meer in. Zou alles goed zijn? 

Als we de gang van het ziekenhuis in lopen, komt de echoscopiste ons al tegemoet. 'Jullie mogen gelijk verder komen hoor.' Handen worden geschud, het grote licht gaat uit en ik mag gelijk gaan liggen. 'Willen jullie het geslacht weten?' 

Euhh... O. Eh tja. Daar waren we eigenlijk nog niet over uit. Ik kijk naar Willem. Zijn ogen glinsteren en hij knikt. 'Doe maar een keer joh,' lacht hij. Klinkt als 'de volgende 10 houden we het wel als verrassing.'

De eerste 2 minuten zit Hielke vol aandacht naar de baby op het scherm te staren, daarna heeft hij het wel gezien. De snoertjes en lampjes zijn veel interessanter. De hele kamer wordt uitgebreid bekeken en getest. Op het laatste moment, als alles voor zover te zien is, goed lijkt te zijn, probeert de echoscopiste het geslacht op te zoeken. Hielke is op zijn ontdekkingsreis net onder de tafel beland, dus vraagt de echoscopiste zachtjes aan mij: 'Zou hij het doorhebben als ik het geslacht nu zeg?' De kleine oortjes en het grote geheugen van mijn boefje kennende, knik ik weifelend. 'Soms denk je dat hij iets niet hoort, en dan hoor je het op de ongemakkelijkste momenten terug.' 'Ik typ het wel in het scherm,' stelt ze me gerust. Super slim dat ik op dat moment mijn bril niet op heb. Ik moet even turen, maar dan zie ik het! 'Willem, kom ook even kijken, het staat in het scherm,' zeg ik tegen manlief, die achter onze rondrennende peuter aanloopt. Hij grijpt Hielke in het voorbijgaan onder de arm en steekt zijn neus net niet ín het scherm. 'Ooh leuk! Een meisje!' klinkt het niet bepaald zachtjes, maar wel heel verrast. 'Waar een meisje?' Zoekend kijkt Hielke in het rond. Ik wijs ergens in het wilde weg. 'O, dat kindje op dat plaatje daar, dat is een meisje.' Ondertussen kijkt de echoscopiste verschrikt, ik half geïrriteerd, Hielke gelukkig tevreden en Willem lacht nog steeds. Achteraf kunnen we er allemaal om lachen, en is het Grote Zwijgen begonnen...

--------------------------------------------------------------------------

De foto is een privéfoto, liever niet zonder toestemming gebruiken.