Snap

Geboorte van onze oudste zoon

Na een zwangerschap volgens het boekje, werd onze oudste zoon geboren op 27 mei 2013: hier het verhaal over mijn bevalling.

Na een super relaxte zwangerschap (gewoon géén kwaaltjes, op het vele plassen na) kreeg ik met 40+5 dagen toch een verhoogde bloeddruk en is er na wat testen besloten om de bevalling in te leiden met 41 weken: niet omdat er direct paniek was maar ik was toch al over tijd en ze wilden geen risico's lopen.

Op 27 mei werd ik 's ochtends om 08.00 in het ziekenhuis verwacht. Er werd een zogeheten 'ballonnetje' geplaatst en er werd nog gezegd dat het wel een dag of 3 kon duren, voor ik überhaupt ontsluiting zou hebben. Des te groter was de verrassing toen ik om 15.00 uur al 5 cm ontsluiting bleek te hebben, zonder daar ook maar iets van gemerkt te hebben!

Mijn vliezen werden gebroken en er werd een infuus met weeënopwekkers geprikt: er gebeurde nog niets. Mijn moeder en zusje zijn zelfs nog even op visite geweest tussen door. Ik heb ze echter om 18.00  weggestuurd omdat het toen toch wel begon te rommelen. Tot 22.30 uur kon ik de weeën prima opvangen zonder pijnstilling maar ineens trok ik het niet meer en kreeg ik via het infuus toch pijnstilling.

Dat heeft weinig nut gehad en om 23.30 uur wist ik niet meer waar ik het moest zoeken en drukte ik maar op de alarmknop. Wat bleek? 10 cm ontsluiting! Na 3x persen was daar om 00.10 dan onze zoon Lucas (ook deze naam is een pseudoniem): helemaal gezond en perfect en een kopietje van zijn vader :). 

Ook ik zelf had niets overgehouden aan de bevalling, gelukkig niet ingescheurd en ook niet ingeknipt. Dat was eigenlijk het enige waar ik een beetje voor vreesde.. Ik kreeg van de aanwezige verloskundige en gynaecoloog nog complimenten over het feit dat ik zo ontzettend rustig bleef en zo 'relaxed' (nou ja, voor zover je relaxed kunt zijn op zo'n moment haha) was. Of ik soms aan yoga had gedaan? Nee dus: ik ben niet zo van de cursussen en yoga is al helemaal mijn ding niet. Vond het wel erg vleiend, zo'n compliment. 

Lucas is op het moment dat ik dit schrijf een ondeugende peuter van 3 jaar en inmiddels grote broer. We zijn uiteraard heel erg gelukkig en blij met onze grote jongen. Wat is het toch een verrijking, kinderen (hoewel ik ze ook best wel eens achter het behang wil plakken hoor, haha).