Eindelijk zwanger, maar waar is die blijdschap? Deel 2

vrijdag 22 juli zijn we alweer 20 weken zwanger! De periode tot en met 12 weken was om eerlijk te zijn een zware en vervelende periode. 

Nu lees en hoor je van veel vrouwen dat de eerste 12 weken wel het spannendst zijn omdat er nog zoveel verkeerd kan gaan! Ze zeggen niet voor niets dat 12 weken een "magische" grens is!

Ik kan je in ieder geval mijn blik op die periode delen, niet wetende of ik precies hetzelfde ben of denk als anderen! 

Met 3,5 week had ik al een positieve test in handen! Wij hadden niet gedacht dat het raak zou zijn. Ik had erg last van menstruatiekrampen en het voelde alsof ik dat weekend ongesteld moest worden! Met 10 dagen na eisprong moet de pregnyl uit je lichaam zijn. Pregnyl zorgt voor de eisprong en bevat HCG waardoor je een vals positieve test in handen kan hebben! 

Met 10 dagen na ovulatie heb ik een testje gedaan, deze was Omowit en wist ik dat pregnyl eruit was! De 11e dag deed ik er eentje om 5uur sochtends omdat mijn man toen weg ging naar zijn werk. Met mijn slaperige oogjes dacht ik niets te zien en heb ik testje weg gegooid! Toen ik zelf wakker werd besloot ik er toch nog 1 te doen, op een of ander manier begon ik te twijfelen! Al snel verscheen er een tweede streepje! Onwijs dun.... Maar hij was er echt!! 

Ik heb gelijk mijn man opgebeld en ik was op dat moment ontzettend enthousiast en blij! Maar die blijdschap sloeg als een donderslag om tot angst en bang voor teleurstelling en verdriet. Mijn man en ik besloten om er nuchter in te staan, niet te blij en afwachtend tot eerste echo. 

Wel hebben we het met 1 en 2 april onze ouders verteld oa omdat zij wisten dat wij dat weekend ongesteld moesten worden of niet! (Dit is het leuke van onwijs spontane cyclus .... Sarcasme)! Wij zijn naar de meeste mensen die dicht bij ons staan, altijd open geweest over behandelingen en resultaat hiervan! Maar afgelopen cyclus hebben we het eigenlijk alleen onze ouders verteld dat we weer waren begonnen bij de gynaecoloog! Dit kwam met name door al die teleurstellingen die we iedere keer kregen en dan de mensen om ons heen met hun goed bedoelde steun! Het is best moeilijk....

Eerste echo kregen we met 5 weken bij de gynaecoloog om te kijken of we inderdaad zwanger waren en of vruchtzakje op juiste plek zat. Dit was allemaal het geval, ik kon alleen nog steeds niet geloven dat dit in mijn buik zat. De blijdschap werd steeds minder en als we het mensen vertelden (bijv beste vrienden) dan was ik weer even erg blij, maar voor mijzelf voelde dit toch meer als een masker opzetten en niet echt durven zeggen of doen hoe ik mij voelde....

Want ik was helemaal niet blij! En hoe kan je niet blij zijn om zwanger te zijn na zoveel pogingen en als zwangerschap je grootste wens is? Ik vond het maar raar van mijzelf en dacht dat het kwam door de onzekerheid. Bijna continu ging er bij mij een duiveltje op mijn schouder praten die zei: "je bent kapot, je functioneert niet dus dit zal wel miskraam worden".

Met 7 weken hadden we opnieuw een echo maar nu bij de verloskundige. Je zag nu een hartje knipperen op het schermpje. Even voelde ik die blijdschap waarvan ik verwachtte die continu te voelen! Maar ook hier keek je weer naar het scherm, denkende aan dat het nog zo vroeg is, dat het nog fout kon gaan dus niet te blij zijn!!

Vanaf 8 weken werd ik ontzettend vermoeid. Ik kon een dag werken maar dat zorgde ervoor dat ik Savonds onwijs misselijk en ziek was en de dag erop ook! In overleg met leidinggevende toen 50% gaan werken! Zelfs dat voelde nog teveel, maar kom op... 4 uur per dag werken en maar 4 dagen per week moest toch kunnen? 

Ik merkte dat ik dit niet kon, mijn werk ging eronder leiden, kon afspraken niet meer goed nakomen, mijn concentratie werd steeds minder en minder.... Wat was er aan de hand? zodra ik thuis kwam van werken plofde ik op de bank en kon ik de rest van de dag en nacht slapen om de volgende dag te gaan werken! Bah......

Met 12 weken hadden we weer een echo en combinatietest. Kleine groeide goed, alles zag er netjes uit! Ondanks dit nieuws had ik niet het gevoel van de "magische" 12 weken! er kwam geen rust over mij heen. Voordeel was dat we toen twee weken naar Afrika toe gingen op vakantie! Ik dacht... Na de vakantie is alles beter! Is mijn energie terug en voel ik mij vrolijker!

Niets was minder waar... 

Vermoeidheid werd erger en erger (bloeduitslagen zijn goed), puf om iets te ondernemen verdween. Somberheid en verdriet kwamen steeds meer om de hoek kijken. Teleurgesteld in mijzelf omdat ik niet "vrolijk" kon zijn over het zwanger zijn. Bang dat als ik mensen die zou zeggen, zij mij ondankbaar zouden vinden. "Want ik was al zolang bezig geweest, dan maakt het niet uit hoe je je voelt je MOET wel vrolijk en blij zijn"

Na de vakantie heb ik nog 1 weekje 50% gewerkt maar daarna is het over gegaan op 100% thuis zitten. Mijn lichaam begon pijn te doen (met name m'n  blaas) leek of ik flinke blaasontsteking had. Toen ik die maandag telefoon kreeg van huisarts dat dit niet het geval was, stortte ik in! 

M'n vermoeidheid, m'n pijnklachten en de somberheid hadden gewonnen! Ik kon en wou niet meer sterk zijn en vanaf die dag ben ik maar 4uurtjes per dag "actief" en de rest slaap of dut ik!

Al huilend gesprekken gehad met huisarts en de verloskundige. Waarschijnlijk dat nu alle spanningen, verdriet en teleurstellingen er uit komen van al die jaren mijzelf groot houden, om maar zwanger te worden! Nu dit gelukt is, lijkt die klap pas te komen! Burn-out , pre natale depressie... Ik weet het niet! 

Maar vrijdag ga ik mijn eerste gesprek hebben bij de Pohggz om te kijken waar dat allemaal vandaan komt! Wel weet ik dat thuis zitten mij al iets geholpen heeft om tot mijzelf te komen en iets meer te kunnen genieten! Daarnaast slik ik nu vitamine b12 en ook dit helpt bij m'n stemmingen en vermoeidheid! 

Dus er zijn al kleine stapjes de juiste richting in!

Mijn wens voor komende periode zijn met name gericht op: plekje geven van voortraject, mijzelf niet "kapot" voelen en rust nemen en mijn grenzen aangeven!

Beetje bij beetje hoop ik mensen om mij heen meer te kunnen vertellen hoe ik mij echt voel, ipv "roze wolk" masker op te zetten! 

Ik zal dmv blog mijn proces blijven beschrijven met de hoop dat er meiden zijn die zich hierin kunnen vinden zodat ik zelf ook zie en lees dat ik niet alleen ben met deze gedachten/gevoelens! ????