Een nieuw begin in 2017 #7

Dan komt het moment dat we naar huis toe mogen. E. mag met ons mee en bij ons blijven tot de begrafenis. We mogen het ziekenhuis via een andere uitgang verlaten. Zo komen we geen mensen tegen. Op dat moment is dat goed zo. Ik wil niet geconfronteerd worden met zwangere vrouwen of baby's. Het is fijn om haar mee naar huis te nemen. Zo is ze nog betrokken bij de ''normale'' gezinssituatie. We hebben avonds een fijn gesprek met de begrafenisonderneemster. Dan moet je aan dingen gaan denken waar je na een bevalling helemaal niet aan wil denken. Wil je een mandje of een kistje en welke kleur?? Het is fijn dat de begrafenis onderneemster een ervaringsdeskundige is (hoe naar dit ook is) ze is liefdevol naar E toe en ze snapt ons precies. Ze neemt ons een boel dingen uit handen waar we zelf niet aan denken.

Voor ik savonds naar bed ga kijk ik even bij E. Even kijken of ze koud genoeg is. Dit voelt gek. Waar je normaal kijkt of je kindje het niet te koud heeft maak je je nu zorgen of het niet te warm is. Gelukkig houdt het koelelement haar goed koel en kan ze bij ons blijven. 

De dag erna komt ons zoontje thuis. Ik krijg een dikke knuffel en dan zegt hij; nu mag je me weer tillen. (we hadden verteld dat ik hem door de zwangerschap niet meer mocht tillen) Ik moet hem teleurstellen en vertel pas als mama's buik weer helemaal heel is. Ik vertel dat E. ook thuis is. Ze ligt in het mandje maar is wel koud. Hij wil gelijk kijken en aait haar over haar wangetje en kijkt zo liefdevol. Hij lijkt niet te merken dat ze koud..

De dagen erna staan in teken van een boel regelwerk. En af en toe de tijd nemen om te rouwen en haar vast te houden. Samen met de dominee en een vriend stellen we de dienst samen. We halen kracht uit liederen en teksten die we ook op het geboorte en overlijdenskaartje hebben staan. Wat zouden we zonder God moeten. 

En dan breekt de dag aan. Ik houd mijn dochter voor de laatste keer in mijn armen. Ineens komt het keihard binnen maar toch is het beseffen nog heel moeilijk. Hoe kunnen we nu afscheid nemen? Ik leg haar na het knuffelen in haar kistje en dek haar toe. 
We gaan op weg na de kerk. Daar is al wat familie aanwezig. Voor degene die het willen kunnen nog afscheid nemen. Als het tijd is sluiten mijn man en ik het kistje. Ik kijk nog een keer naar onze dochter en probeer dit beeld voor altijd in mijn gedachten te houden..