een heftig einde van 2015

Mijn schoonmoeder leerde ik 7 jaar geleden kennen, een lief mens met een warm hart. Op het moment dat ik kennis maakte met mijn schoonfamilie, zaten zij net in een verhuizing. Mijn schoonmoeder is dan al 20 jaar ziek en wordt steeds meer rolstoelafhankelijk. Hierdoor moest het gezin noodgedwongen naar een aangepaste woning verhuizen. 

In de jaren daarna neemt ze mij met alle liefde op in het gezin. Ik ben graag bij mijn vriend thuis, maar kom er dan nog alleen als hij ook thuis is. In de jaren die volgden, gingen mijn ouders uit elkaar. Ik koos ervoor om bij mijn vader in mijn geboortedorp te blijven, mijn moeder vond dit erg lastig. Aangezien zij altijd thuis is gebleven voor ons. Om deze discussie niet aan te hoeven gaan, ga ik steeds vaker naar mijn vriend. Ook als mijn vriend er niet was, was ik welkom. Wat voelde ik me ontzettend thuis bij haar!

In 2015 komt mijn schoonmoeder steeds vaker in het ziekenhuis terecht voor uiteenlopende klachten. De kern van het verhaal: 25 jaar morfine sloopt een lichaam. Soms vrezen we dat ze niet meer thuis komt, tot oktober 2015. 

Wanneer wij met ons gezin heerlijk een weekje vakantie vieren in Zeeland, komt het telefoontje waar we voor vrezen. Schoonmoeder is ziek, kanker, behandelaar wordt er op dat moment gezegd. Strijdlustig als mijn schoonmoeder was, wou ze zich laten behandelen. Wij vonden dat het haar keuze was, maar stonden er niet achter. Aangezien ze fysiek al niets meer bij te zetten had. 

De achtbaan waar we toen in zaten, werd nog heftiger. Een week later blijkt schoonmoeder niet meer te behandelen zijn. Hooguit een jaar kreeg ze nog.

Strijdlustig als ze was wilde ze nog de eerste verjaardag van onze kleine man meemaken.

In de weken erna proberen we nog wensen te vervullen, maar ook schoonmoeder ziet in dat veel al niet meer kan. Steeds vaker merkte je dat ze afscheid aan het nemen was. 

Gelukkig kon ze nog de verjaardag van onze man meemaken. Eigenlijk ging het niet, maar wat was ze blij dat ze er was. Op de echte verjaardag gaan we op visite. Ze is in tranen en zegt bang te zijn ons niet meer te zien. Wij wuiven dit weg om haar gerust te stellen, wetende dat we de week erop weer langs zouden gaan.

Kerstavond, de telefoon. Schoonmoeder is gevallen en niet meer aanspreekbaar. We besluiten oppas te regelen en er meteen heen te gaan. Die avond wordt duidelijk dat het echt op is. Mijn vriend is eerste kerstdag aan de beurt om te waken. Schoonmoeder was snachts erg onrustig, waardoor mijn vriend rust kreeg dat het echt klaar was. 

Rond middageten komt mijn vriend naar huis. Nog geen vijf minuten binnen, zijn zusje belt. Je moet nu komen, laat maar het is al gebeurd.

Heftig is het besef dat mijn schoonmoeder wist dat dit stond te gebeuren, na alle opmerkingen die ze van te voren heeft gemaakt, vallen nu alle stukjes op zijn plaats. Mijn vriend heeft 's middags nog gebeld met haar, omdat ze had gezegd dat ze op een speciale dag zou gaan. 1e kerstdag, 19 jaar geleden een half uur later is haar eigen moeder overleden.