Dit is mijn ode aan hét gezin

Tijdens een vier uur durende treinreis van Berlijn naar huis vind ik eindelijk de tijd en rust om een nieuwe blog te schrijven. Voor mijn werk mocht ik naar een conferentie over crisiscommunicatie. En terwijl ik s'avonds op mijn hotelkamer door Facebook scrolde brak er een echte crisis uit. Een persoonlijke welteverstaan. Ik reageer eigenlijk nooit op Facebook posts van mensen die ik niet ken. Maar wat ik gisteravond voorbij zag komen kon ik niet zomaar voorbij laten gaan. Sinds ik mijn eigen gezin heb, ben ik me meer dan ooit bewust van het geluk wat ik heb om dit mee te mogen maken. Dus toen ik het bericht las van een mama van 2, die zwanger is van de derde, om daarmee als draagmoeder een ander stel te kunnen helpen maakte mijn hart een sprongetje. Ik vind het ontzettend knap dat zij zich zo onbaatzuchtig in zet om anderen datgene te geven waarvan nooit in woorden uit te drukken valt hoe bijzonder het is. Nog groter was dan ook mijn verwondering toen ik de reactie las van iemand die beweerde dat iedere andere vorm dan, een getrouwde man en vrouw die samen op natuurlijke wijze een kind krijgen, niet oké is. Ik kon niet anders dan aan haar vragen of het woord gezin niet al genoeg zei. Het zal mijn vredelievende aard zijn geweest die leidde tot deze woorden en niet tot een digitale afslachting van de dame in kwestie maar dat terzijde. In mijn beleving is een gezin namelijk iedere samenstelling waarin een kindje geliefd en gewenst is. Dus dit is mijn ode aan hét gezin Eenouder, pleeg, adoptie, samengesteld, 2 of meer mama's of papa's én traditionele gezinnen: als je je kind of kinderen lief hebt, je best doet om ze een fijn en veilig thuis te bieden vind ik je prachtig!

Overigens bedoel ik hiermee niet dat gezinnen met kinderen heilig zijn. Ik heb er ook alle begrip voor als je je huis liever deelt met een wandelende tak, een man (of meerdere), een vrouw (of meerdere maar dat lijkt mij wel wat vermoeiend) of met helemaal niemand. En vooruit, amen!