De wereld ondersteboven

Enkele dagen terug schreef ik over alle gevoelens die mij overspoelden toen mijn beste vriendin mij vertelde dat zij zwanger zijn. Erg mooi en fijn voor hen natuurlijk, maar als je zelf al een tijdje bezig bent, zijn dit soort berichten toch ook wel heel erg lastig! 

En dan breekt de dag aan... 

Plots kreeg ik last van gespannen borsten. En ik had ook een vreemd gevoel in mijn buik. Werd ik ongesteld? Het voelde toch net iets anders... Van mijn partner mocht ik heb woord zwanger niet meer uitspreken... Eerst zien, dan geloven. Hij wilde niet blij gemaakt worden met een dode mus. 

En ik? Ik twijfelde... 

Ik heb een hele pittige, heftige en emotionele periode achter de rug. Veel stress, en veel vermoeidheid. De kans dat daardoor je menstruatie uitblijft is groot. Ik heb al eerder het gevoel gehad dat ik zwanger was, maar dat toch niet bleek te zijn. Wat voelde ik toen een teleurstelling, frustratie en machteloosheid. Het gevoel dat mijn lichaam mij in de steek liet. Verschrikkelijk. Nu? Op dit moment had ik stiekem toch hoop. Ik durfde er heel voorzichtig weer aan te denken. Heel stiekem weer een beetje in te geloven. Wat geeft dat een goed gevoel! Wat kan je daar van genieten! 

Nogmaals die twijfel... 

Nog steeds niet ongesteld. ik ben nu een paar dagen over tijd. Als ik nu een zwangerschapstest doe, en hij blijkt negatief, dan wordt mijn roze wolk van hoop ruw verstoord en weggevaagd. Dan voel ik me weer machteloos en verloren, weer die teleurstelling... Maar aan de andere kant, mijn borsten staan nog steeds op springen, het gevoel in mijn onderbuik zweeft nog steeds, en het níet weten levert ook enige onzekerheid op... Wat nu? 

Dan toch maar een test halen bij de Etos. En tegelijkertijd maar wat ibuprofen. De baliemedewerkster meld mij met een glimlach dat, mocht ik zwanger zijn, ik ibuprofen niet mag gebruiken. Zij raadt paracetamol aan. Met een fikse glimlach meld ik haar dat de ibu voor mijn partner is, en niet voor mij... Stiekem voel ik me al een beetje zwanger. 

In de dokterspraktijk wordt een middenoorontsteking geconstateerd. Ik krijg een penicillinekuur voorgeschreven. Terloops vraag ik of dit ingenomen kan worden tijdens een zwangerschap. Weer dat gevoel dat ik zwanger ben... 

Laat ik nu dan toch maar de test doen. Overdag. Geen tijd meer om te wachten tot de ochtend, ik moet het gewoon nu weten! Tijdens het doen van de test verdwijnt al mijn vertrouwen... Ik reken wederom op één enkel streepje. Maar tot mijn grote verbazing kleurt er al binnen een minuut een tweede streepje! En niet heel dun en voorzichtig, nee, een dikke roze streep! Ik kan het niet geloven... Versuft blijf ik nog een aardige tijd op het toilet zitten, staren naar dat staafje met twee streepjes.... 

ik bel mijn partner. ik heb grote behoefte om zijn stem te horen. Maar het hem vertellen, dat kan ik niet. Dat wil ik niet. Niet over de telefoon. Ik besluit hem een kaart te schrijven. In de envelop stop ik de test, en de envelop zet ik in de boekenkast voor hem klaar. En dan begint het lange wachten, tot hij éindelijk thuis komt... 

Bij binnenkomst dartelt onze dochter om ons heen. Hij ziet de envelop, maar durft hem niet open te maken. Ik vermoed dat hij wel een idee heeft wat hij daar in aantreft. Braaf wacht hij tot ik onze dochter naar boven heb gebonjourd om op haar kamer te spelen. En eindelijk is er dan dat moment... Hij maakt de envelop open, en leest heel snel. Ik zie een grote glimlach verschijnen. Hij feliciteert mij. Bij de opmerking dat hij net zo goed een felicitatie verdient, kijkt hij nog een beetje wazig. Het dringt nog niet zo goed door... We zweven ergens tussen blijdschap en onduidelijkheid wat dit nu echt gaat betekenen. 

Later op de avond volgen de eerste gesprekken. De eerste opmerking? Als ik maar niet denk dat ik mijn 'zwangerschapshormonen' als een excuus kan gebruiken! Ik probeer uit te leggen wat het fenomeen zwangerschapshormonen inhoudt... Tevergeefs. Met een brede grijns kijken we elkaar aan. En we weten, we komen hier samen wel door heen. Met of zonder zwangerschapshormonen! 

En ik? Ik zweef nu ergens een meter boven de grond, op een roze wolk, nog niet beseffend wat er allemaal op ons af gaat komen. ik kan het nog steeds niet geloven...