Zwanger worden... het lijkt zo normaal

Het lijkt zo normaal. Zwanger worden. 'Oh over een jaar nemen we een kind.' 'Ik raakte door de pil heen zwanger.' 'Ik was binnen 3 maand zwanger.' Iedereen hoorde deze uitspraken wel eens. Normaal let je er niet op. Als je zoals ik 5.5 jaar bezig bent geweest wel. Het stak en bezorgde me een vreselijk jaloers gevoel. Het deed steeds meer pijn...

In 2012 zijn wij na 1.5 jaar proberen mama en papa geworden van een mooie dochter genaamd Amy. Wat waren we trots. We wilden net de medische molen in gaan maar dat bleek gelukkig niet nodig. Wel bleek uit het vooronderzoek dat het zaad van m'n vriend niet zo goed was, maar blijkbaar wel goed genoeg voor ons meisje. We genoten en droomden al snel over een tweede kindje.

In 2013 besloten er weer voor te gaan. Ach. We zien wel waar het schip strand. Als het weer 1.5 jaar duurt... Echter bleek ik al na 3 maanden zwanger. Wat een wonder! Maar vanaf het begin bekroop me een naar gevoel. Vanwege iets bruinverlies en lichte krampen mocht ik eerder een echo. Op de echo was alleen een maar een vruchtzakje te zien. 'Misschien ben je wel minder ver dan je dacht door een latere eisprong.' Nee. Ik voel mijn eisprong en wist eigenlijk al dat het niet goed was.

Een week later weer een echo. 'Ik mag het officieel niet zeggen, maar ik zie nog steeds alleen maar die vruchtzak en het moest nu wel gegroeid zijn. Dit betekend dus een miskraam.' Aan haar bureau barst ik in tranen uit. Een miskraam en nu? Ik mag kiezen voor de pillen (die waarschijnlijk niet zouden helpen volgens de gyn in het ziekenhuis) of een curretage. Ik kies het laatste. Dan maar er 'vanaf' zijn en door...

Ik google wat af. Een miskraam. Door mijn tranen heen lees ik dat je extra vruchtbaar bent. En ik was al zo snel zwanger. Ach.. het komt vast snel weer...

Enkele maanden heb ik rare bloedingen en bel de gyn en geef aan dat ik het gevoel heb dat er iets niet goed zit. 'Ooh ik denk het niet hoor, maar om je gerust te stellen mag je langskomen voor een echo.'

Zo gezegd zo gedaan. Een week later lig ik op de beruchte stoel. De inwendige echo camera gaat naar binnen. Bah.. wat voel ik me bekeken.. De gynaecoloog blijft even stil. Ik werp een blik naar het beeld. Ooh dat ziet er raar uit, schiet door mijn gedachten. 'Ik vrees dat je toch gelijk hebt. Er zit iets.' Iets? Hoezo iets? Verbaasd kijk ik haar aan. 'Het kan een poliep zijn, een vleesboom of een cyste, maar iets onderbreekt jouw baarmoederslijmvlies.' 'En nu?' vraag ik. 'We zullen een hysteroscopie doen. Een kijkoperatie en hetgeen wat we vinden gelijk verwijderen. Het is een kleine ingreep, maar het moet wel gebeuren mocht je zwanger willen worden.'

Een paar weken later lig ik in het ziekenhuisbed. Mijn tweede operatie. De eerste was het verwijderen van 'ons kindje' en nu.. Nu gaan ze 'iets' verwijderen. Nog nooit geopereerd en nu binnen een jaar tijd 2x... alles voor onze wens..