Niets dan de waarheid

We hebben alle stoplichten mee en zijn dan ook in een rap tempo in het ziekenhuis. Ik voel me euforisch, maar probeer mezelf te bedwingen. Ik weet nog helemaal niks. Ik weet niet hoe Kyra er aan toe is. Dat ze bij is, wil niet zeggen dat ze de “oude” is. Het geeft hoop, maar ik wil niet te hoopvol zijn.… Sjors pakt mijn hand vast terwijl we in de lift stappen. Mijn hart klopt in mijn keel. We zwijgen in alle talen. Het feit dat hij naast me staat en mij hierin steunt betekent alles voor mij. Ik loop de kamer in, de kamer waar Kyra ligt. Ik kan mijn tranen niet bedwingen en ren naar haar bed. Ik sla mijn armen om haar heen en kan alleen maar huilen. Dan kijk ik op. Kyra lacht naar me. Een lach die ik zo gemist heb. Ik kan niet stoppen met huilen. Alle angst en hoop en liefde loopt door elkaar. Mijn hart maakt een sprongetje terwijl hij ook huilt. “Hoe is het met je Kyr? Hoe voel je je? Kan ik wat doen”? Ik vuur mijn vragen in rap tempo op haar af en besef dat ik mezelf moet afremmen. Ik zie dat het teveel is voor haar. “Het gaat” zegt ze. Woorden schieten te kort om aan te geven wat er nu door mij heen gaat. Ik hoor Kyra praten en zie haar lachen. Ik ben zo dankbaar en wil god op mijn blote knieën bedanken en ik ben niet eens gelovig. Ik bid in tijden van nood, maar geloof niet echt. Mag ik dan wel bidden? Als Kyra hersteld maak ik de afspraak met mezelf om wel weer naar de kerk te gaan. Net als vroeger. Ik schud de gedachten weg en richt me weer op nu.

Sjors is achter mij gaan staan en Brenda zit naast Kyra haar hoofdeind op een klapstoeltje. Ik merk haar nu pas op en glimlach naar haar. Dan richt ik me weer op Kyra “Lieve vriendin ik heb me zo'n zorgen om je gemaakt. Kan ik wat voor je doen?” Kyra lacht weer naar me. “Dat je hier bent is genoeg”. Ik pak haar hand vast en wrijf met mijn vrije hand mijn tranen woest weg. Ik wil niet huilen. Ik wil sterk zijn voor Kyra. Tranen helpen haar niet. Sjors knijpt zachtjes in mijn schouder en zegt “Ik laat jullie even” Vervolgens kijkt hij naar Kyra. “Goed dat je bij bent”. Vervolgens loopt hij de kamer uit, de gang op. Ik hoor zijn voetstappen vervagen. Ik zie dat Kyra moe is. Brenda ziet het ook en zegt. “We laten je nu even lekker slapen. We komen gauw weer bij je. Ik blijf in het ziekenhuis”. “ En ik kom morgen weer bij je langs", vul ik Brenda aan. “Rust maar goed uit en knap snel op". Ik geef Kyra een kus op haar voorhoofd en zie dat ze langzaamaan haar ogen sluit. Ik maak reeds aanstalten om de kamer uit te lopen, maar dan zegt Kyra iets wat ik niet direct versta. Ik draai me weer terug om en buk om haar beter te horen. Pas met mijn oor naast haar gezicht kan ik haar verstaan. “Het was Niels” fluistert ze. Ik kijk haar niet begrijpend aan. “Wie was Niels? Wat bedoel je?”. Ik zie dat haar ogen gesloten zijn en ze langzaam in slaap valt. Ik zou haar wakker willen schudden en de informatie uit haar willen trekken, maar ik doe niks. Ik laat haar slapen. Ze heeft haar rust hard nodig. Beduusd loop ik de kamer uit. Brenda is zo te zien in een hevig gesprek verwikkeld met Michiel. Ik had hem nog niet eens gezien...

Ik zie Sjors bij het koffieapparaat staan, compleet verzonken in zijn mobieltje. Zodra hij mij hoort aankomen stopt hij zijn mobiel weg. Ik vertel Sjors wat Kyra zojuist tegen mij zei. “Geen idee wie Niels is en wat ze daarmee bedoeldt.. Heeft Niels haar aangereden? Was er opzet in het spel? En wie is Niels?”. Ik denk hardop.

Sjors kijkt mij aan. “Bedoeldt Kyra dat ze mogelijk degene kent die haar aanreed? “ Ik haal mijn schouders op.

Ik wil weten wie Niels is. Ik hoop dat Brenda of Michiel mij meer kunnen vertellen. Dat die naam een belletje doet rinkelen. Ik loop op ze af. Brenda trekt wit weg. “Niels? ”

Alle drie kijken we Brenda afwachtend aan. Dan zegt ze met een diepe zucht “Niels is de vader van Kyra”.