Liefde is niet genoeg

Mijn mond valt open van verbazing. Haar vader? Ik weet niks uit te brengen, maar mijn gedachten vliegen alle kanten op. Ik heb Kyra nooit echt over haar vader horen praten. Ik wist niet eens zijn naam. Ik weet wel dat we een keer een diepgaand gesprek hadden over haar jeugd. Ze vertelde dat ze niet eens meer weet hoe haat vader eruit ziet. Ze weet niks van hem. Ik zag het verdriet in haar ogen. Ik denk dat we een jaar of 14 waren toen. Misschien kwam het door de pubertijd. Dan heb je al zoveel vragen en helemaal als je die niet kan stellen. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om zonder vader op te groeien….

“Zullen we even praten?”vraagt Brenda, waarschijnlijk doordat ze mijn verschrikte reactie ziet. Ik loop met haar mee de lift in. Ze biedt mij aan om bij haar thuis verder te praten. Michiel gaat op de achterbank zitten alwaar hij mij gebaard voorin plaats te nemen. Ik geef Sjors een kus en stap in. “Ik bel je straks goed”? Sjors knikt. Bij Brenda thuis pakt Michiel zijn fiets die hij tegen de voorgevel had gestald en zegt ons gedag. Brenda opent de voordeur. Ze gebaard mij plaats te nemen aan de lange eettafel. Ik verbaas me over de inrichting. Ik ben hier wel geweest. Jaren geleden. Maar de laatste tijd niet meer. Kyra is al 2 jaar uit huis en afspreken deden we sowieso al meer bij mij, dan bij haar. Het huis van Brenda ziet er totaal anders uit dan in mijn herinnering. Er staan veel robuuste meubels. Alles is op elkaar afgestemd. Het is er schoon en ruimtelijk en netjes. Ik ben enigszins verbaasd. Ik herinner mij dat het vaak heel rommelig was. Overal tierlantijntjes en vrij truttig, maar nu is de inrichting eerder stoer en strak.

Alsof Brenda mij hoort denken begint ze te vertellen. “Ik heb vorig jaar het huis laten renoveren. Ik had al die jaren lang gewoonweg geen geld om het naar mij smaak in te richten. Wat ik kreeg nam ik met beide handen aan. Eindelijk heb ik nu van mijn huis een plek kunnen maken zoals ik het altijd al heb gewild. Ze glimlacht. Dit is het huis waar ik Kyra heb mogen zien opgroeien. Kinderen kosten veel geld en ik had het niet breed. Al mijn geld ging op aan schoolspullen, eten, kleding en schoenen voor Kyra en de vaste lasten. Maar we hadden het niet slecht hoor. We hadden altijd elkaar”. Brenda schenkt ons beide een kop thee in en zet een koektrommel op tafel gevuld met boterkoek. “tast toe” zegt ze terwijl ze de koektrommel richting mij schuift. Ik bedank haar en pak een stuk.

Ze zucht eens diep en begint te vertellen. “Zoals ik al zei zijn Kyra en ik altijd samen geweest. Kyra haar vader is nooit een onderdeel van haar leven geweest. Hij wilde dat niet. Toen ik zwanger werd van Kyra waren Niels en ik gelukkig met elkaar. Kyra was een cadeautje. Niet gepland, maar heel erg gewenst. Door mij dan. Niet door Niels. Hij stond erop dat ik de baby zou laten weghalen. Hij was des duivels dat ik voet bij stuk hield en tegen hem inging. Hij dwong mij te kiezen voor hem of de baby. Ik koos de baby. Vanaf dat moment heeft hij geen woord meer tegen mij gezegd. Ik kon hem niet het huis uitzetten omdat hij nergens naar toe kon en officieel gezien stond dit huis op naam van ons beide. Toen begon het drinken. Hij was altijd dronken. Op elk moment van de dag. Ik zorgde dat hij niet stikte in zijn eigen kots wanneer hij weer een Black-out kreeg. Ik verzorgde hem dag en nacht en maakte me altijd zorgen over de toekomst. Voor Kyra en mij. Ik sprak mijn zorgen nooit uit naar Niels. Ik heb het weleens geprobeerd. Als reactie daarop stompte hij mij in mijn buik en zei dat probleem kan ik zo oplossen hoor. Dat is het moment geweest dat ik besloot te vechten . Voor mezelf opkomen kon ik toen nog niet, maar wel voor dit ongeboren kind. Ik ben naar het ziekenhuis gegaan en heb daar verteld over Niels. Pas nadat ik bij de verloskundige kwam met een blauw oog werd er echt ingegrepen. Het is een lang proces geweest maar concludeerde in het feit dat Niels een straatverbod kreeg. Ik kon in de woning blijven. Ik heb Niels uitgekocht. Dat is het enige wat hij van mij kreeg. Geld van het huis dat ooit voor ons was. Ik draaide zo vaak ik kon een dubbelde shift als verpleegkundige en tevens werkte ik de avonden in een café. Ik heb me altijd een slag in de rondte gewerkt, maar dat was het me waard. Ik kon Kyra meenemen naar het ziekenhuis waar ik werkte. Er was daar een kinderopvang. Met als bonus dat ik mijn kind borstvoeding kon blijven geven. De avonden in het Café bouwde ik af. Ik werkte daar alleen de weekenden en op feestdagen. Dat zijn de dagen die het meeste geld opleverden. Tot 6 maanden geleden heb ik nooit meer iets van Niels gehoord. Hij heeft Kyra nooit erkend als zijn kind en nooit naar haar omgekeken. Maar toen stond hij ineens voor mijn neus. In het ziekenhuis. Hij moest een nier transplantatie en zag er slecht uit. Toch, ondanks alles had ik medelijden met deze man. Er was een tijd dat hij de wereld was voor mij. We hebben gepraat en hij heeft Kyra ontmoet"

Ik kijk naar Brenda en zie dat haar ogen waterig worden. Ik pak haar hand vast. “Ik ben er voor je Brenda. Voor jou en Kyra. Ik vind het echt bewonderenswaardig hoe jij hebt gevochten. Voor Kyra maar ook voor jezelf"

Brenda kijkt me aan. “Het was niet genoeg. Liefde alleen is soms niet genoeg”. Verward kijk ik haar aan. “Wat bedoel je Brenda?” “Toch ben ik al die jaren blijven hopen dat we op een dag weer een gezinnetje zouden kunnen vormen. Ondanks alles wat Niels ons heeft aangedaan. Ik trapte er weer in. Liet hem dichtbij komen terwijl ik beter had moeten weten. Wat als hij Kyra iets heeft aangedaan”?

"Zou hij dat kunnen vraag ik”? Brenda knoopt haar blouse open en legt een stuk boven haar borst bloot. Ik schrik bij het zien van haar enorme litteken. “Ja daar acht ik hem zeker toe in staat” Mijn maag draait zich om. Ik begrijp niet waarom Kyra nooit wat heeft gezegd. " We moeten naar de Politie".