Een van de heftigste dagen uit ons leven.

Het is maandagochtend 11 februari, gewoon een ochtend zoals vele ochtenden. Ik ben aan het werk en heb expres onze zoon thuis gehouden, omdat hij niet zo lekker is. Normaal gaat hij altijd op maandag naar opa en oma toe. Ik was gastouder toen der tijd en op maandag was het altijd erg druk. We zijn die nacht al naar de huisartsenpost geweest met onze zoon omdat hij benauwd was, dat is hij wel vaker. Heb er ook weleens eerder een blog over geschreven. We kwamen om 07.30 thuis van de huisartsenpost. We zijn naar huis gestuurd met dat het allemaal wel mee viel, ik heb onze zoon daarom ook lekker op bed gelegd, want door heel de nacht wakker te zijn geweest was hij ontzettend moe.

Om half 10 ga ik even bij hem kijken. Dit doe ik eigenlijk nooit bij een ochtendslaapje. Bij binnenkomst stort mijn wereld in. Daar ligt ons lieve ventje, stil, doodstil. Helemaal blauw, nee geen blauwe lipjes, maar echt geheel blauw. Ik pak hem natuurlijk meteen op om hem wakker te maken, maar hij wordt niet wakker. Hij is warm, maar ademt niet. Niet even 10 seconden, maar zeker al die tijd niet dat ik in zijn kamer sta. Even wil ik alles bij elkaar gillen en alleen maar huilen, maar iets in mij draait 360 graden om en ik begin met snel te handelen. Ik controleer hem op slijm in zijn mondje, vervolgens beadem ik hem. Iets wat ik nooit hoopte te moeten doen. Wat een nachtmerrie! Na een aantal beademingen reageerde hij nog niet, ik zocht mijn telefoon om 112 te bellen. Shit, die ligt nog beneneden. Dan maar op eigen kracht (ik heb EHBO voor kinderen in de pocket). Ik wil Xam zijn broekje uit doen en zijn rompertje omhoog trekken om hem te gaan reanimeren. Mijn vingers raken zijn borst al aan en dan kijkt onze lieve schat mij ineens strak aan. Paniek in zijn oogjes, dat is alles wat ik zie. Ik til hem op en wrijf flink over zijn rug. Gelukkig daar is hij weer. Nog niet bij bewustzijn merk ik, maar hij adement. Ik rende als een gek naar beneden en belde 112. Jeetje, het duurde voor mijn gevoel uren voordat er iemand kwam. Ondertussen zaten mijn gastkinderen beneden te spelen en hadden ze gelukkig niets door. De ambulance arriveerde en Xam werd meteen uit mijn armen genomen. Langzaam kwam hij weer bij kennis en begon hij te huilen. “Wauw, ventje daar ben je weer.” Alles bij elkaar heeft het allemaal zeker een half uur geduurd.

Ik kan je in alle eerlijkheid vertellen dat ik al afscheid aan het nemen was van Xam, alle mooie beelden van hem schoten door mijn hoofd heen.

Terwijl de ambulance onderweg was, vertelde ik de gastkinderen dat er een ambulance komt omdat Xam een beetje ziek is. In de tussentijd dat de ambulancebroeders met onze zoon bezig waren, heb ik alle ouders op de hoogte gebracht en mijn achterwacht opgebeld, zodat ik met Xam mee kon gaan naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis was ons mannetje weer helemaal zichzelf, zo raar is dat! Het lijkt nu wel of ik gelogen had, maar dat was echt niet het geval hoor. Gelukkig weten de artsen dat ook. Hij werd een nachtje ter observatie in het ziekenhuis gehouden en er werden kweken afgenomen voor het RS-virus. Dat was het uiteindelijk niet en de volgende dag konden we veilig naar huis werd ons verteld.

Diezelfde week op woensdagmiddag vond ik hem weer blauw in bed. Hij was wel bij bewustzijn en ademde gelukkig. Ik belde meteen de kinderafdeling om te zeggen dat ik weer terug kwam met hem. Uiteindelijk heeft hij daar een tijdje gelegen en heeft onze zoon drie verschillende puffers thuis. En antibiotica heeft hij 4 maanden gekregen. Ik heb weer heel veel grijze haren erbij. Hopelijk hoef ik dit nooit meer mee te maken met onze lieverd. Maar helaas is dat niet uitgesloten bij artsen, want ze weten uiteindelijk niet echt wat de oorzaak is buiten zijn tracheamalacie. Het gaat hem nu goed af, buiten zijn verkoudheden. “Maar voor hoe lang?”, vraag ik me regelmatig af.