Dag oma.

Ik wil niet dat je gaat, maar het is goed zo.

U heeft lang geleefd, van ons allemaal gehouden, maar ook uw geliefden gemist.

Ik heb je nog nodig oma. Ik wil nog niet dat je gaat, dat willen we allemaal niet. Het liefst nooit, maar het is beter. Je mist opa, je weet het allemaal niet zo goed meer en deze laatste weken ging je snel achteruit. Je hebt je best gedaan, het is goed zo.En we moeten verder, zonder u, maar altijd met u in mijn gedachten. 

U bent nu bij opa, oma. Het is goed zo.

86, Wat een mooie leeftijd is. En nog zijn we er niet klaar voor, maar dit was jij niet meer. Die sterke, statige vrouw. Dat lieve mens die mij dat extra snoepje gaf, tegen wie we alles zeggen konden en van wie ik zielsveel houd.

Als klein meisje voelde ik me vaak onbegrepen, maar opa en oma, jullie waren mijn alles. De belangrijkste mensen in mijn leven heb ik altijd geroepen. Nu Marley er is delen jullie die plek, het doet dan ook pijn. Dat 2 van die 3 er straks gewoon niet meer zijn.

Nooit meer dat belletje.

Nooit meer ontbijten met thee en verse jus.

Nooit meer gesmeerde beschuitjes met boter en suiker als ik ziek was.

Nooit meer het tupperware bakje met dropjes in de auto die u lachend uit uw tas pakte..

Nooit meer met de trein met mijn studenten OV met de trein naar jullie.

Nooit meer jullie stem en lach zomaar horen.

Nooit meer die knuffels en het afscheid die ik nooit wilde nemen.

Maar vooral, nooit meer dat gevoel van thuis komen.

Het zal nostalgie zijn vanaf nu. Een diep verlangen naar een tijd en plek die nooit meer terug komen gaan. Van die korte herinneringen, je geur, de nagellak, het samen yahtzee spelen , stiekem nog even uit bed komen en dat veel te enge Baantjer mee kijken.. S Ochtends tussen jullie in willen liggen wanneer ik vaak bij jullie logeerde. Een tijdperk die nooit meer terug komen gaat. En dat doet zo'n pijn. De dood is zo definitief. In mijn hoofd schuift opa nog steeds rond in de woonkamer. Op zijn grote pantoffels die vroeger de auto en boot van onze barbies waren. En zit u nog te borduren. Al zijn dat dingen die al lang niet meer zijn.

Ik ben gewoon zo dankbaar, dat ik u nog mijn dochter heeft mogen meemaken. Dit is me zó intens dierbaar.

En nu is het afscheid daar. Ik kreeg nog een kus, of het bewust was weet ik niet, maar in de verwarde laatste momenten tussen de morfine door leken er nog momenten van herkenning te zijn. Uw lach. Die mooie heldere blauwe ogen. Geen grapjes over hoe goed u kan naaien, en die dikke knipoog naar opa.

Nooit meer, maar het is goed zo.

Mensonterend is de dood. Je ligt in bed, hebt het koud, kermt en krijgt geen contact meer. Een schim van het mens, de moeder, zus, partner die u ooit was. 

Oma, het is goed zo. Nu u na al die jaren nog steeds naar uw moeder vraagt, besef ik me dat dit nooit weggaat. Hoe oud of jong ook bent. U bent weer bij ze. Dat weet ik zeker.

Ik zal altijd naar je zoeken. Naar je vragen en over je praten, want voortleven doet u. 

Dank u wel dat u er was. We zullen u missen. 

U bent mijn held.