Brief aan mijn dochter, het was een pittig jaar.

Lieve muts,

Wat was jij een grote verrassing en stiekem was je een blessing in disguise. Troost en houvast die we nodig hadden.

Toen we erachter kwamen dat jij in mijn buik zat. Woonden we in een klein, door een houtkachel verwarmd houten huisje, in the middle of no where. Je was niet gepland, maar laten we eerlijk zijn. Ongelukjes bestaan niet. We waren er beiden bij, want voor kleine mini me's heb je toch echt een man en vrouw nodig. En seks. Nu zal je waarschijnlijk deze brief willen wegleggen, omdat ik over seks praat. En nu doe ik het weer. Sorry. 

Je was en bent zo welkom. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was wilde ik al bergen voor je verzetten, maar Ik dacht dat je mij niet gegund was. Ik dacht überhaupt geen kinderen te kunnen krijgen. Ik was 24, bang en was totaal nog niet stabiel genoeg, we hadden geen goede woning en geen buffer. Ik was als de dood om het je vader te vertellen. Hij was er totaal met zijn hoofd niet bij. Logisch, het was een zwaar jaar.

Maar niets was minder waar,  je vader regelde nog net aan geen fanfare en stond met vlaggetjes te zwaaien. Hij was blij. Zei dat het goed zou komen. En langzaam durfde ik ook weer adem te halen.

Je oma was ziek, heel ziek. Longkanker. Ze was tijdens haar ziekte al oma geworden van je neef en nicht. En tja. Niet veel later bleek jij ook in aantocht. Oma zou een hele zware operatie krijgen. Haar long zou verwijderd worden. Een zorg voor haar erbij, maar ook nog  een reden om te vechten. En vechten is wat ze heeft gedaan. 

Dit zou uiteindelijk goed gaan en vervolgens een maand na haar remissie verklaring, overleed ze alsnog. In een klap viel ze weg toen ze een paar nachtjes in het ziekenhuis lag door een ontsteking. terwijl ze aan het praten was met de verpleging. En bam, zo maar, ineens een heel leven, een moeder, een oma, zus en vriendin weg. Ze is niet meer wakker geworden. We hebben met zijn allen s avonds de beademing uit gezet. En hebben we toch nog afscheid kunnen nemen.

9 maanden was ze ziek. Een zwangerschap zei ze wel eens grappend. En in de maand dat we het wilden vieren. Dat ze zou blijven leven, moesten we afscheid van haar nemen.

Zachtjes in haar oor hebben we haar gefluisterd dat je een meisje bent, dat wilde papa graag. Ondanks ze niet meer bij was. - En dat we je naar haar gingen vernoemen. ' Marley ELENA Hendrina.' Wat "fakkel, schitterend" betekent. Volgens de Griekse mythologie was Helena, de vrouw van de Spartaanse koning Menelaos, de mooiste vrouw van de Griekse oudheid.- En dat was je oma. En jij ook.

We hebben niet echt kunnen genieten van jou in mijn buik, want met 20 weken stonden we op haar begrafenis. Ze heeft je alleen op de echo's mogen zien. Opa zegt dan ook vaak dat jij haar cadeautje had moeten zijn. Helaas heeft ze het niet mee mogen maken en heeft ze je niet kunnen leren kennen.

Je lijkt op haar weet je dat. Hoe je ene oortje iets meer flapt dan de andere. Je blik. het mopperen wat je oma en ik samen goed konden, wat jij nu ook al doet als ik niet snel genoeg met je eten aan kom. Je eerste woordje was dan ook 'eten.'

Als je haar pit en zorgzaamheid hebt, komt het wel goed met je. Ik vind het alleen zo jammer, dat we niets van haar voor jou hebben. Iets wat ze speciaal aan jou wilde geven. Iets wat je kan koesteren. 

Ons huis hadden we opgezegd per 1 september 2018, we zouden tijdelijk bij opa en oma van intrekken en dan zouden we ons eigen thuis aan hun huis aanbouwen. Na het verlies van oma op 6 september liep dit logischerwijs anders. We waren net verhuist. Terug konden we ook niet..

Ik heb me zo slecht gevoeld, ik faalde. Een van de meest belangrijke dingen die we jou moesten geven. Hadden papa en mama niet. 

Liefde genoeg, maar daar zouden we je niet mee warm kunnen houden..Bij jou heb ik dan ook al de eerste 'fouten' gemaakt als moeder. Toen ik je op wilde vangen toen je jezelf los liet van de tafel en je viel. Je verslikte in dat toch nog te harde koekje, of toen je bijna uit bed rolde. Wist ik veel dat je dat al kon.

Marley, wij gaan nog wel veel meer fouten maken. In je opvoeding, in keuzes die we moeten maken. Of we zullen iets zeggen wat je vroeg of laat heel veel pijn zal doen. Je zal je onbegrepen voelen. En ik hoop dat je ons niet op een voetstuk zet, waar we hard van af kunnen kletteren.Dat je ziet dat we mensen zijn. Met onzekerheden, die verkeerde beslissingen maken en helemaal niet alles weten. We roeien met de riemen die we op dat moment hebben. Ik zal proberen niet te oordelen. Tot zover ik dat als je moeder kan, want ik ben niet je vriendinnetje. Ik zal keuzes moeten maken die je niet leuk zal vinden.

Jij bent fijn. Fijn in je talenten. En in je tekortkomingen. Ik maak me dan ook vaak zorgen. Zorgen over de toekomst, je bent nu zo puur. Ik geniet van elke baby knuffel en plakkerige snottebel kus die je me geeft. Ik barst uit elkaar wanneer je begint te stuiteren en je super snel naar me kruipt als ik thuis kom van een dag werken. En dan wil ik je in een doosje stoppen en je beschermen. Weg van die grote, enge wereld waarin ik je ooit in los zal moeten laten. En je jouw eigen fouten zal gaan maken. En dat moet, want je leert er niets van als ik je alles voorkauw.

Ik ben soms gewoon bang. Voor de dingen die ons overkomen zijn. Dat geschiedenis zich herhaalt. Ik herken mezelf soms niet. Lieverd, mensen zijn soms gemeen, maar mensen zijn als je ze toe laat ook heel mooi. Het leven heeft een rauw randje, maar tussen die rauwe randen zit geluk, liefde, passie, sport, ontwikkeling. Mama is een stresskip, papa is heel laidback. Ik ga me later overal druk om maken en je vader zal overal ja op zeggen tegen jou. Dat doen vaders nou eenmaal, of ze zeggen dat je het maar aan je moeder moet vragen.

We hebben een jaar ingewoond bij familie en in december krijgen we na een jaar zoeken naar een thuis, de sleutel. En gaat ons avontuur beginnen. Papa, jij, je harige zuster en ik. En nu ik naar je kijk, hoe je lekker in je bedje je bed je ligt. (En je snurkt en best hard kan ik je melden.) Kijk ik uit naar ons nieuwe hoofdstuk.

Het hoofdstuk waar we gewoon lekker een gezin kunnen zijn. Een cupcake bakkend, lasagne etend, just dance dansend, ruziënd op zijn tijd - gezin.

Ik hield niet van mezelf. En door jou ben ik ook meer van mezelf gaan houden. Om zoiets moois te maken, heb ik toch wat goed gedaan.

Liefs,

Je katten kop van een moeder.