Amnionbaby

Bijzondere kinderen zijn uniek en speciaal op hun eigen manier. Ze kunnen een enorme inspiratie zijn voor anderen door hun doorzettingsvermogen, creativiteit en positiviteit. Ze laten zien dat verschillen iets moois zijn en dat iedereen de wereld op zijn eigen manier kan veranderen. 🌟👶✨

Welkom op mijn blog, waar ik verhalen deel over de unieke en inspirerende levens van speciale kinderen. Ontdek samen met mij de kracht, moed en vreugde die zij elke dag laten zien.

Vandaag wil ik het hebben over Amnion. Maar wat is amnion? In de baarmoeder zit een wand die jouw ongeboren baby beschermt. Zodra deze wand beschadigd raakt, komen er 'draadjes' los en wikkelen ze zich om de lichaamsdelen van jouw baby, wat kan leiden tot het afsterven ervan.

Dit moest ook gebeuren bij mijn dochter, Jennah. Ze mist 2 vingers aan haar linkerhand, 2 tenen aan haar rechtervoet en 3 tenen aan haar linkervoet.

Echo's.

In juli 2022 ontdekte ik dat ik voor de tweede keer mama mocht worden, dit keer van een meisje. Tijdens de 13-wekenecho hoorden we dat ze een 'klompvoet' heeft aan de rechterkant. We hebben ons erin verdiept en de behandeling bleek goed te doen. Daarom besloten we de zwangerschap voort te zetten. We zijn doorverwezen naar het AMC, waar ze de zorg overnamen. Alle echo's leken verder helemaal goed te zijn.

De bevalling.

Jennah besloot met 37+5 weken te komen, en dat met haast. Op de avond van 28 maart begon de buikpijn, niet wetende dat dit het begin van de bevalling was (bij de eerste werd ik ingeleid). De buikpijn hield uren aan, al voelde het als menstruatiepijn en harde buiken. Het was een vreemd gevoel. Nadat ik op internet had gezocht, stond er dat een warme douche of de tijd nemen op het toilet zou helpen. Toen ik ontdekte dat er wat bloed kwam, belden ik verward de verloskundige. Na het controleren vertelde ze ons: "Je gaat hartstikke bevallen vrouw, je hebt 3 cm ontsluiting." Gelukkig stond de vluchtkoffer klaar, en konden we meteen naar het ziekenhuis. Eenmaal daar werden de weeën intenser. Voor 8 uur werden mijn vliezen gebroken, en iets na half 9 was ze er met slechts 1 pers van minder dan 30 seconden!

Dit was het moment waarop ik van mijn 'roze wolk' werd gestoten en werd geconfronteerd met 'moeder natuur'. Ze werd op mijn buik gelegd, en ik zag dat ze vingers miste. Het duurde even voordat ik besefte dat ze ook tenen miste. Niemand kon me uitleggen wat er aan de hand was en hoe dit kon gebeuren, de kinderarts nam wat foto’s om het te bespreken na een aantal uur kwam zij terug zonder te weten wat het was. Enkele uren later mochten we van de kinderarts naar huis.

Dagen voelden als weken/maanden voordat we werden gebeld met het bericht over 'amnion'. Toen ze me uitlegde wat het was, voelde het alsof mijn lichaam had gefaald voor mijn dochter, en de enige vraag die door mijn hoofd ging was: "HOE HEBBEN JULLIE DIT GEMIST!" En tot de dag van vandaag begrijp ik niet.

Na ongeveer 5/6 weken had ik het geaccepteerd en begon ik eindelijk te genieten, want verder is ze helemaal gezond, en dat is wat het belangrijkste is. Of ik het een plek kan geven, dat weet ik nog niet, maar ik heb het zeker geaccepteerd.

In mijn reis om verhalen van speciale kinderen te delen, ben ik diep geraakt door hun kracht, doorzettingsvermogen en onvoorwaardelijke liefde. Ik hoop dat mijn woorden een glimp hebben gegeven van hun unieke wereld, en dat we allemaal geïnspireerd zijn om meer begrip en acceptatie te verspreiden. Laten we samen bouwen aan een inclusieve samenleving waarin elk kind de kans krijgt om te stralen.

Bedankt voor het lezen van mijn blog over speciale kinderen. Ik hoop dat je geïnspireerd bent geraakt door deze bijzondere kinderen. Blijf op de hoogte voor meer verhalen en informatie!