Als jij dat wilt

Op de een of andere manier weten we allemaal wat we moeten doen. Lianne belt direct de verloskundige, vanuit het nummer dat ze in Renate haar telefoon vindt. Sjors pakt handdoeken en een kussen en puft met Renate mee. Ik zie dat de autosleutel van de Jeep van mijn vader aan de haak hangen. Mocht het nodig zijn, kan ik de auto pakken. Ik heb gelukkig al eerder een bevalling meegemaakt. Die van mijn halfzusjes. Toen was ik een stuk jonger, maar ineens komt alles weer boven alsof het gisteren was. Ze zeggen weleens dat in een moment van crisis je alles ineens heel helder kan zien.

Renate gilt en kreunt van de pijn. Ik zie dat ze niet weet waar ze het zoeken moet. Lianne beëindigd ondertussen het telefoongesprek met de verloskundige. “De verloskundige komt er nu aan. Toen Renate de lijn van de verloskundige moest overnemen, kon ze horen dat de vermoedelijke bevalling niet lang meer op zich laat wachten”. “Wat ze komt eraan, hierheen? Maar moeten we niet naar het ziekenhuis dan”? Ik begin lichtelijk in paniek te raken. Ik zucht diep en zet de knop om. Ik kan nu niet in paniek raken spreek ik mezelf toe. Dit gaat niet om mij. “Renate wil je ergens liggen of hangen? Hier in de gang kan je niet blijven. Dat is veel te koud”. Renate knikt. Sjors helpt haar overeind. Ik gebaar ze naar de woonkamer te gaan. In de woonkamer staat een sofa, ligt een warm kleed en is het comfortabel warm. Renate leunt op de leuning van de sofa met haar hoofd omlaag. Ik ren naar boven en kom terug met een deken, kussens en een doos waarin nog spullen zitten van mijn stiefmoeder haar laatste bevalling. Daar kunnen we vast wat van gebruiken.

Lianne probeert ondertussen onze vader te pakken te krijgen. Ik loop richting keuken, maar wordt geremd door de bel. De verloskundige. Gelukkig. Ze stelt zich voor als Wendy en grinnikt. Ze kan duidelijk de opluchting op mijn gezicht lezen. “Waar is de patiënt?” zegt ze direct. “In de woonkamer”. Wendy vraagt of Renate hier kan liggen. Ze moet controleren hoeveel ontsluiting ze heeft en vraagt of wij willen helpen. Sjors legt zeiltjes en handdoeken neer. Ik zorg voor warm water. Sjors geeft tegendruk op Renate haar rug tijdens een wee. Het ziet er liefkozend uit. Ik wil de kamer uitlopen om zowel Renate als de verloskundige wat ruimte te geven, maar Renate stopt me. Ze pakt me hand vast . “Niet weggaan”. Ik kan in geen woorden uitdrukken hoe ik me nu voel. Tranen vormen zich in mijn ogen. Renate haat mij niet Dat is het enige wat ik nu denk. Ik knik en glimlach naar haar. “Ik blijf als jij dat wilt”. Reageren kan Renate niet. Ze kreunt van de pijn. Weer een wee. Ze komen steeds sneller en lijken wel steeds heviger.

“Ik voel het hoofdje al, Dit kan niet lang meer duren”. zegt Wendy. Lianne is inmiddels de woonkamer uitgelopen. Ik hoor haar bellen op de gang. Ik kijk naar Sjors. Renate heeft weer de vooroverbuigende positie tegen de leuning aangenomen. Sjors houdt washandjes op haar hoofd en geeft tegendruk op haar rug tijdens een wee. Ik verbaas me hoe kalm hij blijft. Ook al is dit alles heel dubbel. Ik zie Sjors zoals hij echt is. Behulpzaam, zorgzaam. Hij is er wanneer je hem nodig hebt. Hij is echt iemand waarop je kan rekenen en straks is hij gewoon vader. Het blijft ongelofelijk. Mijn vriend heeft straks een kleintje.

Nog geen 30 minuten en 3 persweeën later is de baby geboren. Ik zie de liefde in Sjors zijn ogen en die van Renate. Ik vind het mooi om te zien ondanks dat het ook steekt. Zij hebben iets samen wat Sjors en ik niet hebben. Ik wil niet jaloers zijn of egoïstisch en hoop gewoon dat er niks veranderen zal. Hoewel ik weet dat, dat exact is wat er gaat gebeuren. Alles zal gaan veranderen. “Gefeliciteerd met de kleine zeg ik opgewekt”. Want blij ben ik ook. Voor Renate, voor Sjors. Ik weet dat beide een goed en mooi hart hebben en dat dit kleintje heel veel liefde zal krijgen.

“Wil je weten hoe we haar gaan noemen?” Ik knik terwijl ik het wonder dat zich in mijn ouwelijk huis heeft afgespeeld aanschouw. “Liselore. Mijn moeder heet Lorena en Lise is een vernoeming naar haar tante. Ik glimlach en huil. Tranen van geluk. “Ja Lisa, die tante ben jij”