ADHD Mama

Op mijn 23e heb ik de diagnose van ADHD en ADD gekregen. Eindelijk viel alles op zijn plek, waarom ik "anders" ben. Waarom mijn hoofd en hele doen en laten zo chaotisch is. Waarom ik mij sommige dingen heel erg persoonlijk aantrek. Waarom ik alles opkrop en dan uitbarst. Waarom ik zo snel ben afgeleid.  Waarom emoties bij mij altijd de overhand hebben. Waarom ik snel conflicten heb met mensen doordat ik geen blad voor de mond kan nemen. Ik heb van allerlei medicatie geprobeerd, maar nog steeds niet iets gevonden wat bij mij werkt en wat bij mij rust creëert in mijn hoofd.

Ik heb Concerta gebruikt, dit is hetzelfde als Ritalin maar dan de langwerkende versie. Ik werd hier op mijn werk te sloom van en ik vond 30 euro voor een potje best wel duur. Toen overgestapt op Ritalin 2 keer 5 mg per dag. Dit ging goed.

Toen wij voor kinderen gingen proberen ben ik gestopt, want het blijft natuurlijk wel rommel wat bij je ongeboren kind terecht komt.  2 jaar lang ben ik ervan af geweest en ik heb een paar weken terug weer Ritalin geprobeerd in een hogere dosis, maar dit werkt helemaal niet meer voor mij. Ik werd er depressief van.

Vooral het huishouden combineren met de zorg voor een baby zuigt veel energie. Ik had in de eerste week ook helemaal geen ritme en ik deed eigenlijk maar wat. Dit kwam ook mede doordat ik geen kraamweek heb gehad ivm een niet gezonde baby.

Ik houdt nou heel strak mijn agenda up to date, want ik vergeet werkelijk waar alles. Ik weet soms niet eens meer wat ik de vorige avond heb gegeten. Dit komt denk ik ook nog steeds door de zwangerschapshormonen. 

Ik vind het ook heel lastig om dingen uit handen te geven en om hulp te vragen. Ik wil het graag allemaal zelf kunnen natuurlijk. Wat weer resulteert in een paniekaanval eens in de zoveel tijd. Omdat ik te veel wil doen en kunnen. Mijn rust pakken wil gewoon niet met een jongetje die overdag weinig slaapt. En als meneer slaapt dan het liefst stijf tegen mij aan. Zodra ik hem in de box leg dan is hij met 10 minuten wakker.

RIP Social Life

Graag wil ik ook weleens een avondje weg met een vriendin of vrienden, maar dit heb ik al in geen maanden meer gedaan. Ik merk dat wanneer je kinderen hebt, je sociaal leven totaal veranderd. Je hebt andere prioriteiten en verantwoordelijkheden dan mensen die (nog) geen kinderen hebben. En dat hoeft niet perse negatief te zijn en dat is ook niet zo bedoeld. Ik wil zelf niet voor elk wisse wasje een oppas vragen. Dan thuis voor de buis maar een wijntje drinken. Maar de sociale contacten mis ik heel erg. 

Waar ik ook tegen aan liep en wat mij vies tegen viel. Is hoe weinig vrienden er bij ons zoontje op bezoek zijn geweest terwijl hij in het ziekenhuis lag. Van sommige ook nog niet eens een kaartje. Dit was voor mij echt een grote teleurstelling, want we konden alle steun wel gebruiken. Hierdoor ben ik ook erg terughoudend geworden qua contacten.

Voor veel dingen hebben wij het geld ook niet, zoals bijvoorbeeld bioscoop uitjes of etentjes. Maar dat komt ook, omdat ik momenteel niet werk doordat ik overspannen ben en ik ben fulltime moeder. Dan zou ik al in het weekend moeten gaan werken, maar voor die dagen hebben bedrijven liever 16-jarige schoolgangers in dienst. Ik houdt er zelf persoonlijk ook niet van om onze zoon gelijk in een kdo te stoppen. Ik ben geen moeder geworden om mijn kinderen bij iemand anders achter te laten. Zo voelt dat voor mij tenminste. Ik heb al moeite om mijn zoontje bij mijn schoonmoeder of moeder achter te laten. Niet omdat ik ze niet vertrouw. Maar omdat ik zelf altijd de touwtjes in handen wil hebben, dit is alleen maar erger geworden sinds ik overspannen ben geworden. 

Vicieuze cirkel

Het voelt alsof mijn ADHD en ADD 10 x zo erg zijn geworden dit jaar, mede door alles dat we hebben meegemaakt. Ik zit mijzelf in de weg en ben het grootste deel van de dag ontzettend rusteloos. Rust is een vreemd ding voor mij geworden, al helemaal innerlijke rust. Ik mag heel graag lezen, maar ik ben na 5 minuten alweer afgeleid. 

Ik zie de was staan en loop naar zolder om het in de machine te doen. Vervolgens zie ik onderweg dat er stof gezogen moet worden op de 1e verdieping, dat de katten geen eten en drinken hebben, dat de handdoeken nog moeten worden opgevouwen en dat de douche er niet meer uitziet. Na een poosje komt er gehuil van beneden, want mijn zoontje verveeld zich of wil aandacht. Terwijl ik de trap afloop naar de begane grond en om kijk, staat er nog steeds een wasmand vol met vuile was...